“Αγόρι μου, ήταν μαγικό κι ονειρεμένο εκείνο το βράδυ. Έβλεπες παντού ανθρώπους κάθε ηλικίας να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Παππούδες, γιαγιάδες, άνδρες και γυναίκες 50, 60, 70 ακόμη και 80 ετών.

Να μην μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους! Δεν είχε σημασία αν ήσουν δημοσιογράφος, επιστήμονας, εκπαιδευτικός. Αρκεί που ήσουν Ολυμπιακός! Θυμάμαι τη λύτρωση τη στιγμή που μέτρησε το δεύτερο γκολ του Ελ Κααμπί. ‘Σκοτώνει’ λέει η τεχνολογία το ποδόσφαιρο. Μπούρδες…

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d15evwxgxg0h)

Δεν ξεχνιέται εκείνο το συναίσθημα που ζήσαμε τη στιγμή που ο διαιτητής έδειξε σέντρα. Τόσα χρόνια έχουν περάσει κι ακόμη νιώθω το κορμί μου να τρέμει. Άσε που αν δεν υπήρχε η τεχνολογία ποιος ξέρει αν θα είχαμε ζήσει εκείνο το παραμύθι. Τα δύο γκολ του Ελ Κααμπί δεν θα μέτραγαν ποτέ.

Ο Ολυμπιακός που άλλαξε την ιστορία του συλλόγου

Αγόρι μου, εκείνος ο Ολυμπιακός που δεν πρόλαβες να ζήσεις άλλαξε την ιστορία του συλλόγου. Μα πάνω απ’ όλα έδωσε σε όλους μας ένα μάθημα ζωής: Να μην εγκαταλείπουμε ποτέ τα όνειρά μας! Να πιστεύουμε στη δύναμη της ψυχής μας! Να στηρίζουμε στα δύσκολα τους ανθρώπους με τους οποίους αγωνιζόμαστε καθημερινά!

Όλα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, όλες αυτές οι μοναδικές στιγμές στη Ευρώπη που έχεις ζήσει κι εσύ, είχαν αφετηρία εκείνο το μαγικό κι ονειρεμένο 2024.

Θέλεις, όμως, να σου πω τις δύο πιο ανατριχιαστικές στιγμές της βραδιάς. Πρώτη, η είσοδος στο παιχνίδι του Απόστολου Αποστολόπουλου. Μην κοιτάς που τώρα είναι βασικός στην εθνική ομάδα. Τότε ήταν ακόμη 21 ετών. Στη δεύτερη ομάδα αγωνιζόταν. Πως να αισθάνθηκε εκείνο το παιδί, βλέποντας πρώτα τον προπονητή του να τον εμπιστεύεται σε ένα τόσο ιστορικό παιχνίδι και εν συνεχεία να ακούει ολόκληρο το Καραϊσκάκη να τραγουδά το όνομά του;

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d15erbseijeh)

Γι’ αυτό σου λέω αγόρι μου! Ό,τι κι αν σου λένε οι γύρω σου, δεν θα σταματήσεις ποτέ να κυνηγάς τα όνειρά σου. Ποτέ! Δεν θα χάνεις ποτέ την πίστη στον εαυτό σου! Ποτέ! Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η ζωή. Θα υπάρξουν στιγμές που θα λυγίσεις, θα απογοητευτείς, θα δοκιμαστείς, θα νιώθεις έτοιμος να καταρρεύσεις και τότε σε στιγμές αμείλικτης μοναξιάς, ο μόνος σύμμαχός σου θα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Μην του γυρίσεις ποτέ την πλάτη. Μη σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι!

Κάθε Ολυμπιακός με το βλέμμα στον ουρανό... 

Δεν ξέρω πως, αλλά Κάποιος εκεί ψηλά αποφασίζει να συγγράψει τα πιο υπέροχα παραμύθια με σενάρια που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Κι όταν αυτό συμβεί, πρέπει να είσαι έτοιμος να αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Κάποιος εκεί ψηλά! Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν στρέψαμε εκείνο το βράδυ το βλέμμα μας στον ουρανό. Θυμάμαι βρισκόμουν σε δύο μέτρα απόσταση από τον Βαγγέλη Μαρινάκη όταν είδα τα μάτια του να βουρκώνουν τη στιγμή που αναφέρθηκε στον πατέρα του και τον Σάββα Θεοδωρίδη. Η φωνή του άρχισε να τρέμει! Και δεν ήταν ο μόνος…

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d15go9r2lrm9)

Όλοι είχαμε στο μυαλό μας ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν εκείνη τη βραδιά. Αλλά που ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν!
Γυρίζω σπίτι 3.30 τα ξημερώματα κι από την υπερένταση δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Αρχίζω να σερφάρω στο κινητό μου και με πιάνουν τα κλάματα…
‘Ο πατέρας μου είχε ένα μαράζι. Ότι δεν πήγε τελικό η ομαδάρα του Γουλανδρή τότε με την σφαγή του Παλοτάι στο ματς με την Άντερλεχτ στην Πάτρα. “Εσύ θα προλάβεις να δεις τον Θρύλο μας σε ένα τελικό, εγώ όχι", μου έλεγε λίγο πριν πεθάνει. "Και που το ξέρεις ρε πατέρα", του απαντούσα. "Το ξέρω αγόρι μου, είναι γραφτό μας", επέμενε... Μπουκοβάρα μου, μαζί θα είμαστε στις 29 του Μάη, εκεί κοντά στις γειτονιές μας. Παρεούλα...’ έγραφε ο Δημήτρης.
Ο Δημήτρης. Κομμάτια με έκανε ξημερώματα. Μικρά παιδάκια ήμασταν στα πρώτα ταξίδια της ιστορίας του Ολυμπιακού στο Τροντχάιμ, τη Μαδρίτη, το Πόρτο, το φθινόπωρο του 1997. Ούτε παντρεμένοι δεν ήμασταν με τη γιαγιά σου. Με τα μάτα ψηλά και βουρκωμένα κι ο Δημήτρης. 

‘Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο Καραϊσκάκη χέρι χέρι με τον αείμνηστο Πατέρα μου εκεί στα κρύα μάρμαρα της Θύρας 3. Έπαιρνε εμένα στα εντός έδρας παιχνίδια και την Μητέρα μου στα ταξίδια στην Ευρώπη. Όταν αργότερα τον ρώτησα μια ημέρα γιατί δεν παίρνει εμένα μου είπε "Εσύ θα πας σε τελικό κάποια ημέρα" Μπαμπά ΠΑΜΕ ΤΕΛΙΚΟ στην Ευρώπη..... Για εσένα ρε Άρχοντα. Πόσο θα ήθελα να πηγαίναμε και πάλι μαζί μια τελευταία φορά...’, έγραφε ο Χρήστος.

Ο Χρήστος. Θυμάμαι στο σχολείο που είχαμε μετατρέψει τα θρανία μας σε… καμβά ζωγραφικής. Μπλάνκο, ανεξίτηλοι μαρκαδόροι και όλο το θρανίο ένα πελώριο Καραϊσκάκη. Κι αυτός εκείνο το βράδυ με το βλέμμα στον ουρανό! Γι’ αυτούς που έφυγαν, γι’ αυτούς που δεν πρόλαβαν να ζήσουν το μεγαλείο του Θρύλου τους.

Η νύχτα που άλλαξε το ελληνικό ποδόσφαιρο

Αγόρι μου άλλαξαν πολλά εκείνο το βράδυ! Όχι μόνο για τους Ολυμπιακούς. Για όλους! Για τους Παναθηναϊκούς, τους ΑΕΚτζήδες, τους ΠΑΟΚτσήδες. Όλοι κατάλαβαν ότι μπορούν να τα καταφέρουν! Όλοι, ακόμη και οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού, είδαν τον Μεντιλίμπαρ και τους παίκτες του να τους δείχνουν το μονοπάτι της επιτυχίας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Όλοι πίστεψαν! Ακόμη και όσοι ειρωνεύονταν τα προηγούμενα χρόνια κάθε φορά που ο Μαρινάκης και ο Καρεμπέ μοιράζονταν το όνειρό τους για έναν ευρωπαϊκό τελικό.

Άντε, πήγαινε με το καλό σχολείο τώρα και έλα να δούμε στην τηλεόραση ξανά εκείνο το παιχνίδι με την Άστον Βίλα. Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από εκείνο το βράδυ.

Θα έρθω το μεσημέρι να σε πάρω να πάμε προπόνηση. Και να γράψεις καλά στα μαθήματα. Μην μου πεις ότι δεν προλαβαίνεις! Ο Κωνσταντής ο Τζολάκης ήταν ακόμη φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά όταν άρχισε να γράφει ιστορία. Μην τον βλέπεις σήμερα που είναι ο κορυφαίος τερματοφύλακας όλων των εποχών. Όλα τα μπορείς, αρκεί να προσπαθείς. Και να μη σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι, αγόρι μου. Ποτέ…”

ΥΓ: Για να αντιληφθούμε το μέγεθος των στιγμών που ζει ο Ολυμπιακός, αλλά και τη θέση που θα πάρουν στην ιστορία του συλλόγου όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί και όλοι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές ενός αθλητικού έπους, πρέπει να τρέξουμε το χρόνο… 30-40 χρόνια μετά. Και να σκεφτούμε πως θα αφηγούμαστε τη χθεσινή βραδιά στα εγγόνια μας. Γιατί από το βράδυ της Πέμπτης κάποιοι άνθρωποι έγιναν κομμάτι της αιωνιότητας ενός τεράστιου συλλόγου. Κάποιοι άνθρωποι έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους σε μια στιγμή που θα μνημονεύεται στα βάθη των δεκαετιών. Ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι από αυτά που μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά…