Ίσως, πρώτη φορά στο φιλοσοφικό ερώτημα αν είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, η απάντηση είναι ότι έχει στραβώσει ακόμη και αυτός ο γιαλός. Με δική μας ευθύνη, βεβαίως. Η παράλογη προσέγγιση και συμπεριφορά κυριαρχούν και η λογική έχει τεθεί στο περιθώριο, υπό την πίεση κάποιων κινημάτων, κοινωνικής, υποτίθεται, φύσεως, που όμως αξιολογώντας τα καταλαβαίνει κανείς ότι κάποιοι επιχειρούν να επιβάλουν ως νέα κανονικότητα το αντίθετο της λογικής.

Ένα από τα κινήματα τα καινοφανή και νεοφανή αναδείχτηκε στην εκδήλωση για τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού, στον οποίο έχει αναφερθεί η στήλη ως συνολικό παράδειγμα κοινωνικής παρακμής. Ευρωπαϊκής, ή ακόμη χειρότερα παγκόσμιας, διότι ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται σε όλο τον κόσμο. Αυτό λοιπόν που επιχειρήθηκε να προβληθεί ως η νέα κανονικότητα, όχι απλώς ως μόδα πρόσκαιρη, είναι η κατάργηση των φύλων. Και μάλιστα θα έλεγα όχι απλώς η κατάργηση, αλλά η κυριαρχία στις κοινωνίες της διαφορετικότητας, ως πλειοψηφικού ρεύματος, και του ουδετέρου. Επομένως, μέσα από το πρίσμα μιας κινηματικής πολιτικής, γεννάται το ερώτημα αν το πρώτο βραβείο το πήρε ο καλλιτέχνης επειδή άρεσε το τραγούδι του ή επειδή φορούσε φουστίτσα, για να προσδιορίσει τη νέα επικρατούσα πραγματικότητα.

Ένα άλλο κίνημα, που μπορεί να μην είναι πλειοψηφικό αλλά είναι βροντώδες και προφανώς «με γερές πλάτες», έχει βάση και αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, με πρόσχημα το ούτως ή άλλως αδιαμφισβήτητο δράμα που περνούν άμαχοι, γυναίκες και παιδιά. Είναι το αντισημιτικό κίνημα, που από τις καταγγελίες του μπορεί να εξαγάγει κανείς την εξής αντίληψη την οποία έχουν οι καταγγέλλοντες: ότι οι απαχθέντες Ισραηλινοί όμηροι και τα όσα υπέστησαν κάποιοι από την επιδρομή της Χαμάς είναι απλώς ζώα προς σφαγή, οι δε βιασμοί που υπέστησαν ήταν απλώς επαφές συμπόνοιας και εκδήλωση αγνού έρωτος. Αντιθέτως, η ισραηλινή αντίδραση είναι απάνθρωπη και τρομοκρατικής φύσεως και επομένως η Χαμάς a contrario είναι εκπρόσωπος ενός ιδανικού κράτους δικαίου, το οποίο δεν αφήνουν οι Εβραίοι να εγκαθιδρυθεί.

Η προπαγάνδα πάντοτε είναι αποτελεσματικότερη αν έχει ακροατήριο ανενημέρωτο κοινό. Έτσι, δεν θα αποτελούσε έκπληξη αν αυτοί που μέσα στη Eurovision γιούχαραν την ισραηλινή αντιπροσωπεία δεν γνωρίζουν κατά πού πέφτει το Ισραήλ και η Παλαιστίνη. Και ούτε βεβαίως γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύουν σε κοινωνικό, ηθικό και πολιτιστικό επίπεδο οι απολήξεις του Ισλάμ, που έχουν ως πολιτική την τρομοκρατία και τις αρχές ενός σκοταδιστικού μεσαίωνα. Τα νέα «κινήματα» προβάλλουν μια δική τους ηθική, μονόπλευρη και αντικοινωνική, αν αξιολογηθεί μέσα από το πρίσμα της ιστορικής εξέλιξης των κοινωνιών. Είναι η ηθική του μίσους, της προκατάληψης, του πανηδονισμού και της ιστορικής άγνοιας. Και σ’ αυτά πρωτοστατούν οι σκοπιμότητες με θύματα τους ίδιους τους «κινηματίες».

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή