Mε τρία γλυπτά, ο Κωστής Γεωργίου φέρνει αέρα Ελλάδας στην τωρινή βενετσιάνικη Biennale. Για τα έργα του λοιπόν, που θα εκτίθενται εκεί μέχρι τον Νοέμβριο, μιλάει τώρα στην «Απογευματινή». Δεν είναι τα μόνα, φυσικά, στα οποία εστιάζεται.

«Η Biennale της Βενετίας αποτελεί διαχρονικό θεσμό, “πανηγύρι” της τέχνης που καταγράφει τάσεις και αναζητήσεις. Η συμμετοχή μου με τρία μνημειακών διαστάσεων γλυπτά, το “Equus”, το “Corpus” και το “Eutopia”, στα Giardini Di Marinaressa και στο Palazzo Mora, υπό τον τίτλο “Personal Structures” με διοργανωτή το ECC, αποτελεί εξαιρετική τιμή και επιβράβευση για τη δράση μου στον διεθνή εικαστικό ιστό. Να αναφέρω ότι παράλληλα εκθέτω στο πλαίσιο της συνεργασίας μου με την γκαλερί Belair Fine Arts 15 γλυπτά στις δυο γκαλερί που διαθέτει στην καρδιά της Βενετίας. Η συγκεκριμένη αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους χώρους τέχνης διεθνώς, με 26 γκαλερί σε όλο τον κόσμο και συνεργαζόμενους καλλιτέχνες που κυριαρχούν στην εικαστική σκηνή», μας λέει.

Κωστής Γεωργίου: «Η ιστορία μου στην τέχνη ξεκινάει στα 14»

Ανασύροντας από τη μνήμη του το παρελθόν του στα εικαστικά, αφηγείται: «Η ιστορία μου στην τέχνη ξεκινάει στα 14. Έκτοτε δεν ξεκόλλησα από το άρμα της. Στα 17 έκανα την πρώτη μου ατομική έκθεση, στο Goethe Institut στην Θεσσαλονίκη. Για να φτάσω σήμερα να έχω στην πλάτη μου 150 ατομικές εκθέσεις και πλέον των 400 ομαδικών, σε διάφορα μουσεία και γκαλερί ανά τον κόσμο. Με καθόρισε στον χώρο της τέχνης ο πρώτος μου δάσκαλος, Πάνος Κουσουτζίδης». Όντας και γλύπτης, με διεθνή και εν προκειμένω εύσημα, τονίζει: «Η τέχνη είναι μία, απλώς αλλάζουν τα μέσα προσέγγισης! Η ζωγραφική φιλάει στο στόμα τη γλυπτική και εκείνη ανταποδίδει με ένα θερμό σφιχταγκάλιασμα!» Και ο κοινωνικός της ρόλος; «Για να είναι πρωτοπόρα, χρειάζεται γνώση και ενσυναίσθηση για αυτό που κρατάς στο χέρι και το διαχειρίζεσαι! Πολλοί καλλιτέχνες, μπερδεμένοι από αυτά που παρουσιάζονται ως “προχωρημένα”, πέφτουν στην παγίδα να λειτουργήσουν ακόμα πιο ακραία, χωρίς όμως να διαθέτουν την πείρα, τη γνώση και την πολυεπίπεδη λογική που δίνει στο έργο τη μοναδικότητα και την αυτοτέλεια ως κάτι ουσιαστικό και όχι ως στοιχείο μιας μόδας».

Και τη σύγχρονη τέχνη πώς τη βλέπει; «Αμήχανη και μιμητική πλειστάκις. Χωρίς ψυχή, δίχως έρωτα, γεμάτη αζύμωτες, άγουρες προβολές, στολισμένες με ρηχές, πλην όμως βαρύγδουπες αμπελοφιλοσοφίες! Μερίδιο σε αυτό το κομφούζιο έχουν και κάποιοι curators... Εννοείται ότι υπάρχουν καλλιτεχνάρες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που είναι πραγματικοί δημιουργοί». Χωρίζει μεγάλη απόσταση τον καλλιτέχνη από τον δημιουργό; Ο Κωστής Γεωργίου πιστεύει ότι «για τους δημιουργούς η τέχνη είναι ένα τσιμπούρι που δεν ξεκολλάει με τίποτα από πάνω τους και θεωρούν ότι η τέχνη δεν είναι μέσο κοινωνικής καταξίωσης ή πάρτι για celebrities, αλλά γενεσιουργός πράξη!»

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»