Το 2024 μπήκε φορτωμένο. Με πολεμικά μέτωπα, τα οποία αναμένεται να ενταθούν και να αυξηθούν, οικονομική μεταβλητότητα με μπρα ντε φερ μεταξύ επιτοκίων και πληθωρισμού, ακρίβεια που επιμένει και πυροδοτεί κοινωνικές εντάσεις και πολιτικές εξελίξεις. Θα πείτε, αυτά συμβαίνουν συχνά, πρόσφατα περάσαμε και πιο έντονες χρονιές, με lockdown λόγω πανδημίας, ενεργειακές κρίσεις, οι οποίες έθεσαν σε διαστημική τροχιά τις τιμές του φυσικού αερίου, πόλεμοι πάντα γίνονται, αναταραχές είναι η κανονικότητα σε αυτό τον πλανήτη. Σύμφωνοι, αλλά φέτος υπάρχει μία διαφορά. Όλα αυτά που περιγράψαμε επώασαν αλλαγές, οι οποίες τώρα ωριμάζουν και δίνουν ήδη πολιτικούς τοκετούς σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου, με όλες τις ιδιαιτερότητες, πολιτισμικές, ιστορικές και άλλες, που έχει η κάθε περιοχή.

Το επιπλέον σημαντικό που συμπίπτει με αυτή τη γενική ωρίμανση είναι ότι φέτος έχουμε εκλογές στον μισό πλανήτη. Στην κυριολεξία. Για την ακρίβεια το 49% του πληθυσμού υπολογίζεται ότι θα πάει στην κάλπη είτε για βουλευτικές εκλογές είτε για να εκλέξει πρόεδρο. Μεταξύ άλλων προγραμματισμένες εκλογές έχουν οι ΗΠΑ, η Ινδία (περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο ψηφοφόροι), η Ρωσία, το Ιράν και συνολικά πενήντα τουλάχιστον κράτη. Και βέβαια υπάρχουν οι ευρωεκλογές, που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι θα διεξαχθούν εν μέσω πολιτικής μετατόπισης στη Γηραιά Ήπειρο, η οποία σχετίζεται με την αναδιάταξη προτεραιοτήτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Μεταναστευτικό, εθνική ταυτότητα, εγκληματικότητα, πόλεμοι / εθνική άμυνα, εγκληματικότητα / ασφάλεια, ακρίβεια / βιοτικό επίπεδο, αποπαγκοσμιοποίηση (όλα αυτά στη βάση τους ασφάλεια είναι) διαμορφώνουν μία «άλλη» ατζέντα, στην οποία κυρίως η Αριστερά / Κεντροαριστερά / Σοσιαλδημοκρατία και με αυτή τη σειρά φθίνουσας αποτελεσματικότητας αδυνατούν να παρακολουθήσουν και να διαχειριστούν. Το αυτό ισχύει σε όχι αμελητέο βαθμό και για την παραδοσιακή Κεντροδεξιά.

Το αποτέλεσμα είναι να ενισχύονται δυνάμεις που τα mainstream κόμματα ονομάζουν «ακραίες». Ανεξαρτήτως πώς χαρακτηρίζονται και ποιες είναι όντως ακραίες ή στιγματίζονται ως τέτοιες από τις άλλες δυνάμεις, της «κανονικότητας», γεγονός είναι ότι η πολιτική όπως και η φύση απεχθάνεται τα κενά. Οπότε αν οι πολιτικοί σχηματισμοί που αυτοπροσδιορίζονται ως εκφραστές της κανονικότητας αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις, το κοινωνικό σώμα θα τις αναζητήσει αλλού και ποσώς το νοιάζει πώς θα χαρακτηρίσουν τις επιλογές του αυτοί που δεν του έλυσαν ή ακόμα χειρότερα αγνόησαν το πρόβλημά του.

Αν στην Ευρώπη αποτυπωθεί αυτό που φαίνεται ως τάση και στις ΗΠΑ εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως όλα δείχνουν, ο όρος «ενδιαφέρουσα» θα είναι λίγος για να περιγράψει τη νέα χρονιά.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 4/1