Είναι να απορεί κανείς για τα όσα αποκαλύπτονται ότι συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Η απορία είναι διπλή. Αν συνέβαιναν πάντα όλα αυτά που σήμερα αποκαλύπτονται, αλλά σε παλαιότερες εποχές αποκρύπτονταν. Αν τα όσα παρακολουθούμε έχουν μία συγκεκριμένη αιτία και ειδικότερα τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί όσον αφορά τη διαβίωσή μας.

Τα παραδείγματα που προκαλούν τις απορίες αυτές πολλά. Λόγου χάρη είναι ανατριχιαστική η παιδαγωγική αντίληψη μιας βρεφονηπιαγωγού που βασάνιζε τρίχρονα παιδάκια σε παιδικό σταθμό για να τα… συνετίζει. Τι ψυχή άραγε κουβαλούσε και πόσο διεστραμμένη ήταν η σκέψη της! Περιμένουμε την τιμωρία της από την ελαστική συνήθως ελληνική πολιτεία, στο όνομα κάποιου απροσδιόριστου ανθρωπισμού. Μία τιμωρία που πρέπει να είναι ανάλογη προς την αδυναμία αθώων πλασμάτων να αντιδράσουν στη διαστροφή αυτής που τα επιτηρούσε. Και υποτίθεται ότι τα προστάτευε κιόλας.

Πάμε σε άλλο παράδειγμα τώρα. Η Αστυνομία έχει περάσει χειροπέδες σε 500 ανήλικους το τελευταίο δίμηνο, επειδή επιδίδονταν σε εγκληματικές ενέργειες. Προσέξτε. Είναι ανήλικοι που έχουν αποφασίσει να κάνουν, εξ απαλών ονύχων, σπουδές στην εγκληματικότητα, επειδή προφανώς θεωρούν ότι πρόκειται για μία επικερδή και άκοπη επαγγελματική σταδιοδρομία!

Άγουρα παιδιά με τέτοιες σκέψεις είναι βέβαιο ότι ξεστρατίζουν συνήθως για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι έχουν ένα σημαντικό έλλειμμα. Έλλειμμα οικογενειακής παρακολούθησης, είτε επειδή έχουν την ατυχία να είναι μέλη διαλυμένων οικογενειών είτε επειδή οι γονείς τους δεν είναι ο πατέρας και η μάνα που θα έπρεπε να είναι. Κοιτάζουν, με άλλα λόγια, τον εαυτούλη τους και την καλοπέρασή τους και η ανατροφή του παιδιού ή των παιδιών τους είναι στον αυτόματο πιλότο. Συμπερασματικά. Πριν μπουν χειροπέδες στους ανήλικους, θα έπρεπε να μπουν χειροπέδες στους γονείς τους. Τόσο απλά.

Ο άλλος πιθανός λόγος της εγκληματικότητας των συγκεκριμένων ανηλίκων είναι η επιβεβαίωση της παροιμίας «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Δηλαδή μπορεί τα παιδιά αυτά να ανήκουν σε οικογένειες παραβατικές ή με ροπή προς την παραβατικότητα. Οπότε οι διδαχές που παίρνουν είναι ανάλογες.

Έχουμε όμως και τις περιπτώσεις των οδομαχιών μεταξύ επίσης ανηλίκων, των οποίων βεβαίως η ροπή προς την κακοποίηση άλλων παιδιών συνιστά την απαρχή μίας βίαιης συμπεριφοράς που αργά ή γρήγορα μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη παραβατικότητα. Και στην περίπτωση αυτή πάλι οι οικογένειες των παιδιών αυτών είναι υπεύθυνες και η πολιτεία προς αυτές θα πρέπει να στρέφεται και αυτές να υφίστανται τις πρώτες κυρώσεις. Γιατί τα παιδιά «δεν τα σπέρνεις» για να μεγαλώσουν μόνα τους.

Είναι όλα αυτά φαινόμενα που δεν προοιωνίζονται κάποιο ευοίωνο μέλλον για την ελληνική κοινωνία. Μία κοινωνία που σταδιακά χάνει τις αρχές της και τις αξίες της. Πού θα σταματήσει; Και πότε;