Πρώτη είδηση σε όλα τα ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης εξακολουθεί να είναι η αναγκαστική παραίτηση της Κυβέρνησης του Μανουέλ Βαλς στη Γαλλία, καθώς οι αιτίες και κυρίως οι αφορμές αυτής έχουν επαναφέρει έναν ανούσιο διάλογο για την οικονομική πολιτική της Ε.Ε τόσο στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, όσο και στην υπόλοιπη Ε.Ε. Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης αναμένεται να ανακοινωθεί σήμερα. 

Την ώρα που η Γαλλία, η χώρα που κάποτε όριζε την πολιτική κατεύθυνση της Ε.Ε δεν μπορεί να συνέλθει από τις συνεχείς αστοχίες της ηγεσίας της και κυρίως της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών που επιλέγουν να κατηγορούν τη Γερμανία για την πλήρη αδυναμία τους να εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν αναπτυξιακή ώθηση όχι μόνο στη χώρα -τον Μεγάλο Ασθενή της Ευρώπης- αλλά και σε ολόκληρη της Ε.Ε και την ευρωζώνη- ο Φρανσούα Ολάντ παρουσιάζεται για ακόμα μια φορά ως ο πλέον αδύναμος πρόεδρος της Γαλλίας.

Ο γερμανικός Τύπος αποφεύγει να κατηγορήσει ευθέως τη Γαλλία για την αδυναμία της να αντεπεξέλθει στο ρόλο της ως η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, εστιάζοντας στις εγγενείς αδυναμίες της Γαλλίας και κυρίως του Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος καίτοι δεν έχει λάβει ούτε ένα μέτρο λιτότητας επιλέγει υπουργούς από την Αριστερή πτέρυγα του κόμματός του, δηλαδή ευρωφοβικούς, αντιευρωπαϊστές και αριστερούς συντηρητικούς που δεν τολμούν να εκσυγχρονίσουν τη γαλλική οικονομία.  

«Η Κυβέρνηση στο Παρίσι δυσανασχετεί και δεν μπορεί να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις» αναφέρει η οικονομική εφημερίδα Ηandelsblatt ενώ και η έγκριτη εφημερίδα Die Zeit κρατώντας χαμηλούς τόνους αναφέρει πως η Γαλλία δεν τολμά να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις. Το περιοδικό Der Spiegel αποφεύγει να μιλήσει ανοιχτά για την κατάσταση στη Γαλλία επιλέγοντας να αναφερθεί στην Ιταλία, την Τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, η οποία έχει εφαρμόσει τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις εδώ και 70 χρόνια.

Ο γαλλικός Τύπος παρόλο που αναμένει τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης φιλοξενεί άρθρα και αναλύσεις που κατηγορούν τον Πρόεδρο Ολάντ για καθυστέρηση στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, όπως τη μείωση της φορολογίας και συνεπώς τη ρήξη με τον δημόσιο τομέα- κάνοντας λόγο πως η γαλλική πολιτική σκηνή αρχίζει και θυμίζει όχι απλώς την ιταλική της δεκαετίας τους 1990, αλλά αυτήν της Ελλάδας του 2009.

Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και εφημερίδες της Αριστεράς, όπως η Liberation υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στη Γαλλία ώστε η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης να μην καταλήξει ο παρίας της Νομισματικής Ένωσης.