Η Χρύσα Παππά, μία από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς της ελληνικής τηλεόρασης και θεάτρου, βρέθηκε σήμερα καλεσμένη στην εκπομπή Buongiorno και μίλησε ανοιχτά για όσα την καθόρισαν μέχρι σήμερα. Από τη θρυλική της συμμετοχή στη σειρά του MEGA «Τα Μυστικά της Εδέμ», μέχρι τις προσωπικές της στιγμές, την καθημερινότητα και το όνειρό της να γίνει ηθοποιός. Με ειλικρίνεια και βαθιά αυτογνωσία, η Χρύσα μοιράστηκε τις σκέψεις της για τη σχέση της με τη δουλειά, το ένστικτο που την καθοδηγεί, αλλά και τη σπάνια αγάπη της για τη φύση και τα φυτά που έχουν κατακλύσει τη βεράντα της.

«Η δουλειά είναι κομμάτι της ζωής μας, αλλά δεν την έχω συνυφασμένη με την προσωπική»

«Ήταν από το 2008 έως το 2011, μια πολύ αγαπημένη μου δουλειά στο Mega. Κάνω ό,τι ωραία δουλειά μου έρχεται, και έχω υπάρξει και εκτός τηλεόρασης, αλλά πολύ λίγο. Η αγωνία να είμαστε παντρεμένοι με τη δουλειά είναι μέσα στη φύση μας ως ηθοποιοί, προσπαθώ όμως να το πολεμήσω. Δεν θέλω να ταυτίζομαι μόνο με τη δουλειά μου. Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου περισσότερο πλέον, ειδικά καθώς μεγαλώνω. Οι επιλογές μου βασίζονται στο κείμενο, τις συνεργασίες και το πώς το νιώθει το στομάχι μου.»

«Στην προσωπική μου ζωή, μαθαίνω να ακούω περισσότερο το ένστικτό μου»

«Έχω ωριμάσει, εύχομαι να συνεχίζω να μαθαίνω μέσα από τη ζωή μου και να μην δυσκολεύομαι. Το καταφύγιό μου είναι η ησυχία, είτε στο σπίτι είτε με τους ανθρώπους που αγαπώ γύρω μου. Η φύση είναι επίσης το καταφύγιό μου. Έχω μεγάλη βεράντα και πάνω από 130 φυτά. Δεν είναι για όλους, αλλά εμένα με γεμίζει. Όταν έχασα το σκυλάκι μου, ήταν σαν να έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη για νέο κουτάβι, αλλά θα ξαναπάρω στο μέλλον. Στην προσωπική μου ζωή είμαι πολύ καλά, μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου, έχω πολλούς φίλους και χρόνια καλές φιλίες.»

«Το όνειρό μου ήταν το θέατρο — και νιώθω περηφάνια που το ζήσω»

«Σκέφτομαι τα χρόνια που ήθελα να σπουδάσω θέατρο και να γίνω ηθοποιός. Νιώθω χαρά και περηφάνια γιατί τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ, αλλά ένα μεγάλο μέρος των δικών μου έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με το θέατρο και ήταν αρνητικοί με την επιλογή μου. Εγώ διάβαζα βιβλία του Σαίξπηρ στη δημοτική βιβλιοθήκη και μαγεύτηκα από την ιδέα να δημιουργείς έναν κόσμο πάνω σε μια σκηνή. Τώρα, βλέπουν και συμμερίζονται την αγωνία και τη χαρά μου.»