Η Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση μοιράστηκε μέσω Instagram ένα προσωπικό και έντονο περιστατικό που της συνέβη στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς, όταν καθόταν με την οικογένειά της και φίλους σε ταβέρνα. Όπως περιγράφει, μια οικογένεια στο διπλανό τραπέζι, η οποία προερχόταν από το Ισραήλ, ενοχλήθηκε από τις γάτες της περιοχής και ένας άνδρας άρχισε να τις ψεκάζει με νεροπίστολο.

Το περιστατικό αυτό την εξόργισε, οδηγώντας την να φωνάξει στον άνδρα να επιστρέψει στη χώρα του, με την ένταση να ανεβαίνει και τους άνδρες και από τα δύο τραπέζια να σηκώνονται.

Τελικά, η ίδια ζήτησε να φύγουν από το σημείο, παραδεχόμενη ότι έτρεμε από τον θυμό της και επαναλάμβανε πως δεν ήθελε τέτοιους ανθρώπους γύρω της, αν και γνώριζε ότι δεν ήταν σωστό να σχετίζει μια συμπεριφορά με την καταγωγή. "Ξέρω ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και ότι πολλοί Ισραηλινοί και Εβραίοι ευρύτερα αναγνωρίζουν και καταδικάζουν τη Γενοκτονία της Γάζας και πολύ λυπάμαι που η υφιστάμενη κατάσταση γεννάει μίσος από όλες τις πλευρές. Μίσος, ένα συναίσθημα που έχω αισθανθεί πολύ λίγες φορές και ενώ ξεκίνησε από τις γάτες στην προκειμένη περίπτωση, αφορούσε κάτι πολύ βαθύτερο", καταλήγει στην ανάρτησή της η Εριέττα Κούρκουλου.


Η ανάρτηση της Εριέττας Κούρκουλου

«Πηγαίντε πίσω στην χώρα σας!»

Πριν από έναν μήνα καθίσαμε να φάμε στο λιμάνι του Φισκάρδου στην Κεφαλονιά, ο Βύρων, εγώ, οι κουμπάροι μας και τα παιδιά μας, 4 στο σύνολο.

Εγώ ήμουν όρθια προσπαθώντας να κοιμίσω τον Λέοντα στον μάρσιπο. Ξαφνικά ένιωσα κάτι να με βρέχει στα πόδια και γύρισα να δω από πού ερχόταν το νερό. Γυρνώντας, είδα έναν κύριο 60 περίπου χρόνων στο πίσω τραπέζι να κρατάει ένα νεροπίστολο. Καθόταν και εκείνος με τέσσερα-πέντε παιδάκια - τα εγγόνια του υποθέτω και την υπόλοιπη οικογένεια.

«Συγγνώμη», μου είπε αμέσως, και πριν προλάβω να του πω ότι δεν πειράζει, συνέχισε: «Προσπαθούσα να βρέξω τις γάτες, όχι εσάς».

Και κάπου εκεί άρχισε το γλέντι. Γύρισα προς το μέρος του και του είπα ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να βρέχει τις γάτες και ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που δίνει αυτό το παράδειγμα στα παιδιά που βρίσκονται στο τραπέζι του. Εκείνος αμέσως έγινε επιθετικός και χωρίς κανέναν σεβασμό στο μωρό που είχα στην αγκαλιά μου άρχισε να υψώνει τη φωνή του. Η οικογένεια ήταν από το Ισραήλ (πολύ εύπορη έμαθα αργότερα - όχι ότι έχει σημασία) και για κάποιον λόγο αυτό με θύμωσε ακόμα περισσότερο. «Να γυρίσετε στη χώρα σας», του φώναξα, «δεν σας θέλουμε εδώ».

Η ένταση αυξήθηκε και κατέληξαν να σηκώνονται οι άντρες και από τα δύο τραπέζια. Ευτυχώς, έληξε εκεί, και εγώ ζήτησα να φύγουμε από δίπλα τους.

Έτρεμα από τον θυμό μου! «Δεν τους θέλω εδώ» έλεγα και ξαναέλεγα, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι σωστό! Σίγουρα δεν ήθελα και δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους γύρω μου, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να σχετίζεται με την καταγωγή τους.

Ξέρω ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και ότι πολλοί Ισραηλινοί και Εβραίοι ευρύτερα αναγνωρίζουν και καταδικάζουν τη Γενοκτονία της Γάζας και πολύ λυπάμαι που η υφιστάμενη κατάσταση γεννάει μίσος από όλες τις πλευρές.

Μίσος, ένα συναίσθημα που έχω αισθανθεί πολύ λίγες φορές και ενώ ξεκίνησε από τις γάτες στην προκειμένη περίπτωση, αφορούσε κάτι πολύ βαθύτερο».