Η «Μπλε Βασίλισσα» η νέα αστυνομική ταινία του Αλέξανδρου Σιπσίδη με πρωταγωνιστή τον Θέμη Πάνου έχει κερδίσει τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών τις τελευταίες εβδομάδες που παίζεται στους κινηματογράφους. Μια σπείρα καταφέρνει να κλέψει ένα από τα πολυτιμότερα πετράδια στον κόσμο, τη λεγόμενη «Μπλε Βασίλισσα», αλλά μετά τη ληστεία το κάθε μέλος της σπείρας όμως έχει ένα δικό του σχέδιο για τη συνέχεια.

Η Φωτεινή Λεβογιάννη, απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Γ.Κιμούλη και μια εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας, μιλώντας στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ για το ρόλο της, εξηγεί και παράλληλα αποκαλύπτει ποιες είναι σήμερα οι μεγαλύτερες δυσκολίες για τους νέους καλλιτέχνες στην Ελλάδα.

Τι σε ώθησε να γίνεις ηθοποιός και ποια εσωτερική ανάγκη σου καλύπτει η ενασχόλησή σου με την τέχνη;

Η ανάγκη μου να καταλάβω τον εαυτό μου και του ανθρώπους γύρω μου. Η υποκριτική είναι μια διαδικασία η οποία κατάλαβα από νωρίς ότι θα μπορούσα να την κάνω για πάντα χωρίς να νιώθω κούραση και χωρίς να νιώθω πως το ενδιαφέρον μου γι αυτή θα στερέψει.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έδωσαν οι δάσκαλοί σου στην υποκριτική;

Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη αλλά αυτή που μου εντυπώθηκε πιο πολύ είναι η εξής. Να μην αποζητάς στη σκηνή να φαίνεσαι καλό παιδί. Δεν είμαι σίγουρη αν την έχω αποκωδικοποιησει σωστα ακόμα πάντως με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω τη συστολή την οποία είχα αρχικά στη σκηνή.

Ποια πιστεύεις πως είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο επάγγελμα του ηθοποιού;

Δεν θα σου κρυφτώ, το μεγαλύτερο ζήτημα μ αυτή τη δουλειά είναι το θέμα του βιοπορισμού. Όλα τα υπόλοιπα “καλλιτεχνικά” ζητήματα με την εμπειρία και τον κόπο λύνονται. Το πρακτικό θέμα της αστάθειας είναι πάντα εκεί ανεξάρτητα από τις προθέσεις σου.

Υπήρξε ένας μέντορας στη ζωή σου και την καριέρα σου;

Σ αυτή τη δουλειά είναι καλό να αποφεύγεις να μένεις πίστη σ ένα μέντορα. Εκτιμώ πολύ την αφοσίωση σαν ανθρώπινο χαρακτηριστικό αλλά σ αυτή την τέχνη δε λειτουργεί. Πρέπει να είσαι ανοιχτός σε όλους τους συνεργάτες και να “κλέβεις” απ αυτούς το καλύτερο που έχουν να σου δώσουν. Έτσι σιγά σιγά μαζεύοντας υλικό απ όλους τους πιθανούς μέντορες κατορθώνει να γίνεις εσύ ο μέντορας του εαυτού σου. Αυτός τουλάχιστον είναι για μένα ο στόχος.

Φέτος πρωταγωνιστείς στην πρώτη σου ταινία, την «Μπλε βασίλισσα» του Αλέξανδρου Σιπσίδη, μια ταινία δράσης με στοιχεία νουάρ. Πως νιώθεις; Πως πέρασες στα γυρίσματα;

Είμαι πολύ περήφανη με το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως με τη διαδικασία. Η ταινία αυτή δημιουργήθηκε από πρωτοεμφανιζομενους κυρίως συντελεστές που εφαλτήριο τους ήταν μια αγνή αγάπη για το σινεμά. Τα γυρίσματα ήταν φυσικά ευλογία για μένα όπως κάθε παρόμοια δημιουργική εμπειρία.

Στην ταινία ποιο ρόλο υποδύεσαι και ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ηρωϊδας σου;

Όπως ανέφερες κι εσύ, η ταινία είναι ένα σύγχρονο νουάρ και ο ρόλος μου είναι κλειδί για τη λύση του μυστηρίου της υπόθεσης. Δεν είναι όμως μόνο ένα φιλμικό αρχέτυπο κι αυτό που με συγκινεί στη Μαρία ειναι πως μέσα σε μια ιστορία διαφθοράς και εγκλήματος τα κίνητρα της παραμένουν ξεκάθαρα συναισθηματικά.

Ποια πιστεύεις πως είναι σήμερα τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο Κινηματογράφος στην Ελλάδα;

Για μένα το πρόβλημα είναι πως αποτελεί μια κλειστή βιοτεχνία στην οποία είναι δύσκολο να εισχωρήσει κάποιος νέος όσο φρέσκες ιδέες κι αν έχει. Επίσης θεματικά πλήττεται από μια κακώς εννοούμενη ελληνικότητα η οποία δεν τον βοηθάει να γίνει εξαγωγιμο προϊόν.

Είναι δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να έχει διάρκεια στο χρόνο;

Στην εποχή που ζούμε οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοι. Το θεωρώ λοιπον πρακτικά αδύνατο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να προσπαθούν γι αυτό. Στο τέλος οι καλλιτέχνες δε θα επιβιώσουν. Θα επιβιώσει όμως η τέχνη κι αυτό είναι που έχει σημασία.

Ως παιδί είχες τη δυνατότητα να βλέπεις σινεμά και θέατρο;

Ναι ευτυχώς είχα την τύχη να ζω σε μια οικογένεια που είχε έντονη σχέση με την τέχνη. Έτσι από μικρή ηλικία είχα άπειρες σχετικές προσλαμβανουσες.

Με μια λέξη πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

Αποφεύγω να αυτοχαρακτηριζομαι τόσο από συστολή όσο και γιατί έχω τη βαθειά πεποίθηση πως κάθε άνθρωπος αποτελεί ένα σύνολο αντιφάσεων. Όποια λέξη λοιπόν κι αν χρησιμοποιήσω θα έρθει μια άλλη που θα την καταρρίψει.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Η μοναξιά.

Η τύχη σε έχει βοήθησε στη ζωή σου; Πιστεύεις σε αυτήν;

Υπάρχει μια έντονη φιλολογία που υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει τύχη και όλα είναι αποτέλεσμα προσωπικού κόπου. Δεν την ασπάζομαι. Σε ότι έχω καταφέρει μέχρι τώρα με έχει βοηθήσει πολύ η τύχη. Επίσης για ότι δεν εχω καταφέρει πάλι η τύχη νομίζω ευθύνεται.

Πιστεύεις στο Θεό; Αν τον συναντούσες τι θα ήθελες να του πεις;

Θέλω να πιστευω. Αν το συναντούσα παρόλα αυτά δεν νομίζω ότι θα του έλεγα κάτι. Στο κάτω κάτω αυτός θα ξερει καλύτερα τι θέλουμε να του πούμε. Θα προτιμούσα να ακούσω το έχει να μου πει αυτός.