Δύο μήνες αρκούν για να αποδειχθεί ότι ο Μάκης Βορίδης δεν πήγε στο Υπουργείο Μετανάστευσης για να χαθεί στη μετάφραση των «θα» και των «ίσως». Ούτε για να παρακολουθεί από τον υπουργικό του θώκο τα εδώ και χρόνια ανακυκλωμένα αδιέξοδα. Ήρθε για να κάνει δουλειά. Πώς; Με αποφάσεις που κλείνουν πόρτες νομιμοποιήσεων, με δομές που φιλοξενούν μόνο όσους πραγματικά το δικαιούνται, με παρεμβάσεις που ακούγονται δυνατά στα ευρωπαϊκά fora, με νομοσχέδια που προλαβαίνουν τις κρίσεις πριν ξεσπάσουν — και, πάνω απ’ όλα, με επιστροφές, όχι με παρατάσεις και ατέρμονες συζητήσεις επί χάρτου. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, η πολιτική κρίνεται στο πεδίο. Και κάπως έτσι, το «δόγμα Βορίδη» γίνεται συνώνυμο πολλών περισσότερων ρημάτων από το ταπεινό κι αόριστο «θέλω».

Διαβάστε: Βορίδης: Επί ΣΥΡΙΖΑ είχαμε για τους μετανάστες το "μπαίνουν, λιάζονται, φεύγουν"


Τι περιλαμβάνει το "δόγμα Βορίδη"

Κόβει από την πρώτη στιγμή, με την ακρίβεια χειρουργού και την αποφασιστικότητα ανθρώπου που ξέρει τι σημαίνει «αρμόδιος», τον «ομφάλιο λώρο» μιας διάταξης που άνοιγε την πίσω πόρτα σε μαζικές νομιμοποιήσεις. Το μήνυμα εκτοξεύεται σαν προειδοποιητική φωτοβολίδα: Τέλος οι παρατάσεις, αρχή στις επιστροφές.

Ανάβει την επόμενη φωτοβολίδα. Όχι για εντυπωσιασμό, αλλά για να φωτίσει ακόμη μία αποφασιστική κίνησή του. Τρεις δομές φιλοξενίας, που περισσότερο έμοιαζαν με οικονομικά «μαύρα κουτιά» παρά με χρήσιμα εργαλεία πολιτικής, κλείνουν. Στην ατζέντα Βορίδη, το κόστος χωρίς ουσία δεν είχε και δεν έχει καμία θέση.

Προχωρά πέρα από τα σύνορα. Από το Κάιρο και τη 2η Διάσκεψη του Χαρτούμ, τη Νάπολη και τη σύνοδο των χωρών του Med-5 ξεκαθαρίζει: «Η Ευρώπη χρειάζεται λιγότερα λόγια και περισσότερη δράση», διαγράφοντας με μια φράση το νήμα των ανέξοδων διακηρύξεων. Η ιστορία, για εκείνον, είναι απλή και αδιαπραγμάτευτη: Χωρίς επιστροφές, μεταναστευτική πολιτική δεν υπάρχει· υπάρχει απλώς διαχείριση αδιεξόδων.

Αλλάζει την εικόνα και στο εσωτερικό. Πίσω στην Αθήνα, η κατάσταση μεταβάλλεται μέρα με τη μέρα. Για τον Βορίδη, οι δομές δεν προσφέρουν «εισιτήριο διαρκείας» – ούτε για διαμονή, ούτε για προσχηματική παραμονή. «Οι δομές δεν είναι ξενοδοχεία», ξεκαθαρίζει – και το εννοεί. Η φιλοξενία επιστρέφει στον προσωρινό της χαρακτήρα. Όσοι έχουν λάβει άσυλο, οδηγούνται εκτός δομών.

Ορίζει τον επόμενο σταθμό στη Βουλή. Με λόγο καθαρό και πυκνό, παρουσιάζει την ανάγκη για νέο, στιβαρό Ευρωπαϊκό Κανονισμό Επιστροφών. Το λέει όπως είναι: «Χωρίς επιστροφές, μεταναστευτική πολιτική δεν υπάρχει».

Προαναγγέλλει νομοσχέδιο που η παρουσίαση του αναμένεται σε δύο εβδομάδες — κλείνοντας οριστικά κάθε «παραθυράκι» στη μεταναστευτική διαχείριση: περιορισμός καταχρηστικών προσφυγών, επιμήκυνση της δυνατότητας κράτησης, αυστηρότερα μέτρα για όσους κριθεί ότι αποτελούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια και ένα ξεκάθαρο μήνυμα: τέλος στα νομικά τρικ, αρχή στις πραγματικές επιστροφές — ή, αλλιώς, το παιχνίδι τελειώνει πριν καν αρχίσει για όσους δοκιμάζουν τα όρια.

Επενδύει και στις γέφυρες που έχει ήδη χτίσει. Η ΕΘΕΑΣ, δικό του έργο από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, γίνεται θεσμικός δίαυλος επικοινωνίας με την Αίγυπτο για τις μετακλήσεις εργατών γης. Όχι για να φτιασιδώσει στατιστικές, αλλά για να εξασφαλίσει ότι το χωράφι θα έχει τα χέρια που χρειάζεται — με νόμιμο και οργανωμένο τρόπο, όχι με πρόχειρες «λύσεις ανάγκης».

Συμπέρασμα; Με τον Μάκη Βορίδη, το μεταναστευτικό αποκτά επιτέλους πυξίδα. Και το μήνυμα είναι τόσο καθαρό όσο και πρακτικό: Όποιος δικαιούται να μείνει, μένει. Οι υπόλοιποι... εισιτήριο επιστροφής. Γιατί, στην πολιτική όπως και στη ζωή, αυτός που κρατά τον χάρτη και την πυξίδα είναι εκείνος που τελικά ορίζει και την πορεία.