To Lockheed Martin SR-71 ή «Blackbird», όπως είναι κοινώς γνωστό, πετάει στο ανώτερο 1% της γήινης ατμόσφαιρας σε ύψος 80.000 ποδιών, με ταχύτητα άνω των 2.000 μιλίων την ώρα, πολύ πιο γρήγορα και πιο ψηλά από οποιοδήποτε άλλο αεροπλάνο.

Το SR-71 ήταν ένα θαύμα της μηχανικής που πέταξε στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ για περισσότερα από 30 χρόνια. Ακόμα κανένα σύγχρονο αεροπλάνο δεν έχει καταφέρει να το ξεπεράσει.

Αναπτύχθηκε ως ένα άκρως απόρρητο στρατιωτικό project από την Lockheed και τον σχεδιαστή της Clarence Johnson. Το 1990 αποσύρθηκε λόγω πολιτικών αιτίων αλλά η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ το χρησιμοποίησε μέχρι το 1998. Από τα 32 αεροσκάφη αυτού του τύπου που ήταν διαθέσιμα, τα 12 καταστράφηκαν σε ατυχήματα, αλλά κανένα από αυτά από εχθρικά πυρά.

Για να αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες που δημιουργούνται από την τριβή στην ανώτερη ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της παρατεταμένης 3 Mach πτήσης του απαιτεί μια σειρά ειδικά σχεδιασμένων υλικών, συμπεριλαμβανομένων και καυσίμων υψηλής θερμοκρασίας, στεγανωτικά υλικά, λιπαντικά, καλωδίωση και άλλα συστατικά.

Το 93% του αεροσκάφους αποτελείτο από κράμα τιτανίου που επιτρέπει στο αεροσκάφος να λειτουργεί σε ένα καθεστώς όπου οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 450 βαθμούς Φαρενάιτ στο πίσω μεσαίο τμήμα του έως 950 βαθμούς Φαρενάιτ κοντά στην εξάτμιση της μηχανής.

Ο θόλος πιλοτήριο, είναι κατασκευασμένος από ειδικό ανθεκτικό γυαλί που αντέχει σε θερμοκρασίες πολύ υψηλές όσο 640 βαθμούς Φαρενάιτ.

Το Μάρτιο του 1993 το SR-71 χρησιμοποιήθηκε σαν πλατφόρμα αστρονομικών παρατηρήσεων που έφερε στο ρύγχος του κάμερα ευαίσθητη στο υπεριώδες φάσμα, ενώ χρησιμοποιήθηκε για τη μελέτη των ανώτερων ατμοσφαιρικών στρωμάτων για τη μελέτη της καταστροφής του στρώματος του όζοντος και για τη μελέτη του φαινομένου του θερμοκηπίου. Επίσης στο SR-71 έγινε η ανάπτυξη της τεχνολογίας αισθητήρων λέιζερ για την παροχή στοιχείων όπως ταχύτητα αέρος, γωνία προβολής.


Αυτή η ανάπτυξη τέτοιων αισθητήρων έγινε με σκοπό την αντικατάσταση των συμβατικών αισθητήρων. Οι αισθητήρες λέιζερ θα παρέχουν μεγαλύτερη ακρίβεια ιδιαίτερα σε μεγάλα ύψη όπου ο αραιός αέρας έχει σαν αποτέλεσμα χαμηλή ακρίβεια συγκριτικά με τους συμβατικούς.

Το σύστημα αυτό αποτελείται από 6 δέσμες ακτίνων λέιζερ και καθώς τα σωματίδια αέρα περνούν ανάμεσά τους είναι δυνατή η μέτρηση ταχύτητας αέρος, και της διεύθυνσης κίνησης αλλά και άλλων στοιχείων. To 1994 ένα από τα αεροσκάφη μελέτησε τη διάδοση στο έδαφος του κύματος κρούσης που παράγεται από την υπερηχητική πτήση. Οι πτήσεις πραγματοποιήθηκαν σε πεδίο όπου είχαν εγκατασταθεί μικρόφωνα για να καταγράψουν τη διάδοση του supersonic-boom. Στο αναγνωριστικό το 2ο μέλος του πληρώματος ήταν ο Αξιωματικός Αναγνωριστικών Συστημάτων και είχε τον χειρισμό και των συστημάτων αυτοπροστασίας.