Σε τακτική διαβούλευση και συνεργασία µε τη Γερµανία, την Ολλανδία και άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκεται το τελευταίο διάστηµα η Ελλάδα και ο αρµόδιος υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Θάνος Πλεύρης, «σκανάροντας» τον χάρτη της Αφρικής για έναν συγκεκριµένο σκοπό: να βρεθεί η χώρα η οποία θα πληροί τις προϋποθέσεις να λειτουργήσει ως κέντρο επιστροφής για παράνοµους µετανάστες.

Διαβάστε: Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εισάγει τροπολογίες για τη μεταναστευτική κρίση: Επέκταση των χωρών επιστροφής και ενίσχυση της συνεργασίας με τρίτες χώρες


Ελλάδα και Γερμανία σε κοινή γραμμή για τα κέντρα επιστροφής μεταναστών εκτός ΕΕ

Πριν από λίγους µήνες, η Ε.Ε., στο πλαίσιο µιας νέας ευρωπαϊκής προσέγγισης για τις επιστροφές, συµφώνησε, µεταξύ άλλων, σε κανόνες που καθιστούν νοµικά εφικτό για µια χώρα να συνάπτει συµφωνία ή ρύθµιση επιστροφής µε τρίτη χώρα, που σέβεται τα διεθνή πρότυπα και αρχές για τα ανθρώπινα δικαιώµατα σύµφωνα µε το ∆ιεθνές ∆ίκαιο. Η Κοµισιόν, ωστόσο, δεν θέλει να αναλάβει κεντρικά τέτοιο εγχείρηµα και το ανέθεσε στην πρωτοβουλία των κρατών-µελών. Ετσι, η Γερµανία ήταν µια από τις πρώτες χώρες που ανέλαβε δράση και η Ελλάδα, διά του κ. Πλεύρη, εξέφρασε την επιθυµία της να συµµετάσχει στο εγχείρηµα αυτό.

Θα µεταφέρονται µετανάστες που έχει απορριφθεί η αίτησή τους για άσυλο και στη συνέχεια δεν κατέστη εφικτό να µεταφερθούν πίσω στις χώρες προέλευσής τους



Πού θα στηθούν τα πρώτα κέντρα επιστροφής μεταναστών

Ηδη από το αρχικό στάδιο των συζητήσεων συµφωνήθηκε ότι δεν θα δοθεί συνέχεια στο µοντέλο της συµφωνίας της Ιταλίας µε την Αλβανία και θα αναζητηθεί χώρα εκτός Ευρώπης, µε την Ουγκάντα να είναι η πρώτη µε την οποία έγινε προσέγγιση, χωρίς τελικά να τελεσφορήσουν οι συζητήσεις. Αυτό το οποίο, επίσης, έγινε σαφές είναι ότι στα λεγόµενα αυτά κέντρα επιστροφής θα µεταφέρονται µετανάστες που έχει απορριφθεί η αίτηση ασύλου που έχουν υποβάλει και στη συνέχεια δεν κατέστη εφικτό να µεταφερθούν πίσω στις χώρες προέλευσής τους, γιατί δεν υπάρχει συνεργασία µε αυτές τις χώρες, όπως, π.χ., µε το Αφγανιστάν, όπου η όποια συνεννόηση µε το καθεστώς των Ταλιµπάν είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Υπάρχουν και ορισµένες χώρες που συνεργάζονται, ωστόσο δεν µπορούν να απορροφήσουν το σύνολο των πολιτών τους για τους οποίους δέχονται αιτήµατα επιστροφής. Τέτοιες είναι το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, η Αίγυπτος κ.ά.


Τι περιλαμβάνει το ευρωπαϊκό σχέδιο για κέντρα μεταναστών στην Αφρική

Το όλο αυτό σύνθετο και απαιτητικό στην υλοποίησή του εγχείρηµα χρειάζεται, σύµφωνα µε πληροφορίες, περίπου δύο χρόνια για να µπορέσει να τεθεί σε εφαρµογή. Ωστόσο, τόσο στο Βερολίνο όσο και στην Αθήνα και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η εκτίµηση είναι ότι αξίζει η προσπάθεια και η υποµονή, καθώς θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για όποιον επιχειρεί να εισέλθει παράνοµα σε ευρωπαϊκό έδαφος να γνωρίζει ότι κινδυνεύει να βρεθεί άµεσα σε κάποια αφρικανική χώρα.

Η δαπάνη για τη λειτουργία των κέντρων επιστροφής θα γίνεται από τα κράτη-µέλη της Ε.Ε., τα οποία θα ορίζουν και τους όρους υπό τους οποίους λειτουργούν, ενώ το επιπλέον κίνητρο για την όποια αφρικανική χώρα δεχθεί τελικά να φιλοξενήσει τέτοιες εγκαταστάσεις είναι ότι θα λαµβάνει και αντισταθµιστικά οφέλη.

Το δεύτερο σκέλος του κοινού σχεδιασµού Ελλάδας, Γερµανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών είναι -παράλληλα µε τα κέντρα επιστροφής- να λειτουργήσουν σε τρίτες χώρες που έχουν θαλάσσια σύνορα µε την Ευρώπη και άρα είναι πιο κοντά, όπως, π.χ., η Λιβύη, κέντρα φιλοξενίας που θα έχουν µετανάστες που βρίσκονται ήδη στις χώρες αυτές, προκειµένου να µη συνεχίζουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη. Η λογική πίσω από τη λειτουργία αυτών των κέντρων φιλοξενίας είναι ότι άτοµα µε προσφυγικό προφίλ θα µπορούν να µένουν εκεί προσωρινά, µέχρι, π.χ., να αλλάξουν οι συνθήκες στη χώρα τους και να µπορούν να επιστρέψουν.

Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά