Τον Ιανουάριο του 2007 ο Λίβανος συµφώνησε στην οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων του µε την Κύπρο. Ήταν µια συµφωνία-πρότυπο. Σεβόταν απολύτως τη µέση γραµµή ανάµεσα στις δύο χώρες και απέδιδε πλήρη δικαιώµατα στην Κύπρο. Η συνέχεια, όµως, δεν ήταν εξίσου καλή. Ο Λίβανος απέφυγε να κυρώσει τη συµφωνία. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Κατ' αρχάς σε ένα σηµείο της οριοθετήσεως υπήρχε ένα θαλάσσιο τρίγωνο που διεκδικούσε και το Ισραήλ. Το πρόβληµα λύθηκε τον Οκτώβριο του 2022 µε παρέµβαση των ΗΠΑ.

Διαβάστε: Αποκλειστικό - Νταγκ Μπέργκαμ, υπουργός Εσωτερικών των ΗΠΑ και επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Ενεργειακής Κυριαρχίας στο parapolitika.gr: "Καίριος ενεργειακός σύμμαχος η Ελλάδα"

∆εύτερος λόγος ήταν η αντίδραση της Τουρκίας και των φιλικών προς αυτήν δυνάµεων στο εσωτερικό του Λιβάνου. Οι τελευταίες άρχισαν να επικρίνουν τη συµφωνία υποστηρίζοντας ότι η λιβανική κυβέρνηση «παρέδωσε» µία µεγάλη θαλάσσια περιοχή σε ένα νησιωτικό κράτος που ως εκ της φύσεώς του δεν έχει τα ίδια δικαιώµατα µε τις ηπειρωτικές ακτές. Αυτό είχε ως συνέπεια (και τρίτο λόγο) ότι η κατακερµατισµένη πολιτική σκηνή του Λιβάνου αντιµετώπιζε µε επιφύλαξη την κύρωση µιας συµφωνίας για την οποία υπήρχαν τόσες διαµαρτυρίες.

Το 2011 οι εµπνευστές της «γαλάζιας πατρίδας» έφτιαξαν έναν χάρτη µε τον οποίο πρότειναν στον Λίβανο να θεωρήσει άκυρη τη συµφωνία µε την Κύπρο και να υπογράψει µια άλλη συµφωνία µε την Τουρκία. Σε µια τέτοια περίπτωση ο Λίβανος θα µπορούσε να αυξήσει κατά 30% τη θαλάσσια ζώνη του (εις βάρος, βεβαίως, της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας). Με τον συγκεκριµένο χάρτη υπό µάλης ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Νταβούτογλου, επισκέφθηκε επανειληµµένως τον Λίβανο για να τους πιέσει προς την επιθυµητή κατεύθυνση. Οι προτάσεις δεν έγιναν δεκτές, µεταξύ άλλων και διότι ήταν κατάφωρα αντίθετες προς το ∆ιεθνές ∆ίκαιο. Η Τουρκία δεν έχει αντικριστές ακτές µε τον Λίβανο για να µπορεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση. Και ξαφνικά, στις 24 Οκτωβρίου 2025, το λιβανικό Υπουργικό Συµβούλιο απέστειλε τη συµφωνία του 2007 προς επικύρωση στο Κοινοβούλιο. Η απόφαση συνδέεται άµεσα µε την αναζήτηση υδρογονανθράκων στο τεµάχιο 8 της λιβανικής ΑΟΖ. Μια κοινοπραξία, αποτελούµενη από τη γαλλική TOTAL, την ιταλική ENI και την κρατική εταιρεία πετρελαίου του Κατάρ, ενδιαφέρεται να προχωρήσει σε έρευνα και εκµετάλλευση του συγκεκριµένου τεµαχίου.

Ο Λίβανος χρειάζεται νοµική σαφήνεια για να προσελκύσει επενδυτές. Η επικύρωση περιορίζει τη νοµική αβεβαιότητα και ενισχύει τη θέση του Λιβάνου. Το άµεσο οικονοµικό και στρατηγικό όφελος υπερβαίνει το πολιτικό κόστος και τις επικρίσεις. Στη γεωπολιτική του φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο θα πρέπει να προστεθεί και η βελτίωση των διµερών σχέσεων του Λιβάνου µε την Κύπρο και την Ελλάδα. Όλα αυτά δηµιούργησαν ένα πολιτικό «παράθυρο ευκαιρίας». Το πιο σηµαντικό είναι ότι ο Λίβανος εµφανίζεται να αγνοεί πλήρως την Τουρκία. Η κίνησή του αυτή αποτελεί σοβαρότατο χτύπηµα στο τουρκικό ιδεολόγηµα της «γαλάζιας πατρίδας».

*Άρθρο του Άγγελου Συρίγου, καθηγητή ∆ιεθνούς ∆ικαίου & Εξωτερικής Πολιτικής - Πάντειο Πανεπιστήµιο, βουλευτή Ν.∆. στην Α' Αθηνών

*Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά