Τα παιδιά της Ευρώπης την επόμενη ημέρα της παράδοσης
Εξ Απορρήτων
Στη Γερμανία, η παιδική εγκληματικότητα είχε υπερδιπλασιαστεί ανάμεσα στα έτη 1937 και 1942 και εξακολουθούσε να αυξάνεται το 1943
Ανδρεας Μαζαρακης
Με δεδομένη την ατμόσφαιρα που υπήρχε την επαύριο του πολέμου, δεν αποτελεί έκπληξη ότι ήταν διαδεδομένες οι ανησυχίες σχετικά με το πώς μεγάλωναν τα παιδιά της Ευρώπης. Οχι μόνο βρίσκονταν σε διαρκή φυσικό κίνδυνο -έχουμε ήδη ακούσει ιστορίες για παιδιά που έπαιζαν σε αποθήκες πυρομαχικών, διέσχιζαν ναρκοπέδια για να φτάσουν τα βατόμουρα που έβγαιναν στην αντίπερα πλευρά ή ακόμα πυροδοτούσαν Panzerfaust που είχαν βρει εγκαταλελειμμένα στο πλάι του δρόμου-, αλλά και οι ηθικοί κίνδυνοι ήταν σημαντικοί. Η ψυχολογική ζημιά που είχαν υποστεί ήταν προφανής στα παιχνίδια που έπαιζαν. Οι μητέρες απελπίζονταν καθώς παρακολουθούσαν τα παιδιά τους να παίζουν παιχνίδια «αεροπορικών επιδρομών» ή «φράου, έλα» (η φράση που χρησιμοποιούσαν οι Ρώσοι στρατιώτες όταν διάλεγαν Γερμανίδες που ήθελαν να βιάσουν).
Στο Βερολίνο, ο αντισυνταγματάρχης Ουίλιαμ Μπίφορντ-Τζόουνς σοκαρίστηκε όταν είδε το σκίτσο ενός κρεμασμένου άντρα να επαναλαμβάνεται 15 φορές γύρω από τις τρεις πλευρές ενός κτιρίου. Σύμφωνα με έναν εργαζόμενο στο ορφανοτροφείο του Στρατού Σωτηρίας, τα Γερμανόπουλα με τα οποία εργαζόταν έντυναν πάντα τις κούκλες τους με στολές, ενώ τα περισσότερα από τα εκτοπισθέντα ορφανά ούρλιαζαν όταν έβλεπαν ένστολο άνθρωπο να τα πλησιάζει.
Οπως έχουμε ήδη σημειώσει, ήταν αρκετά σπάνιο για τα παιδιά να δουν άντρα που να μη φορούσε στολή - στην πραγματικότητα, σε μερικά τμήματα της ηπείρου ήταν σπάνιο γι’ αυτά να δουν καν άντρες. Αυτή η έλλειψη προτύπων ανδρικού ρόλου, σε συνδυασμό με την ελάττωση των αρρένων φιγούρων που ασκούσαν εξουσία, είχε δυσάρεστη επίπτωση στη συμπεριφορά των παιδιών. Στη Βρετανία, τα μεγέθη παιδικής παραβατικότητας αυξήθηκαν σχεδόν κατά 40% κατά τη διάρκεια του πολέμου, ιδίως σε ό,τι αφορούσε αδικήματα διαρρήξεων, πρόκλησης υλικών φθορών και κλοπών (τα οποία υπερδιπλασιάστηκαν).
Στη Γερμανία, η παιδική εγκληματικότητα είχε υπερδιπλασιαστεί ανάμεσα στα έτη 1937 και 1942 και εξακολουθούσε να αυξάνεται το 1943. Σε μερικές πόλεις, όπως το Αμβούργο, η παιδική εγκληματικότητα τριπλασιάστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στα μέσα του 1945 ομάδες «παιδιών γκάνγκστερ» αναφέρονταν στη σοβιετική ζώνη να ληστεύουν και μερικές φορές να σκοτώνουν ανθρώπους για τρόφιμα και χρήματα: H έλλειψη γονικής επίβλεψης και σε μερικές περιπτώσεις η ολοκληρωτική έλλειψη γονιών τα είχε μετατρέψει σε «μικρούς άγριους». Τη μεγαλύτερη ανησυχία προκαλούσαν τα Γερμανόπουλα. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι απειλούνταν εγγενώς, απλώς εξαιτίας του γερμανικού τους αίματος.
Στη Νορβηγία υπήρξαν μαζικές απαιτήσεις για εκτοπισμό οποιωνδήποτε παιδιών είχαν πατεράδες Γερμανούς στρατιώτες, με το σκεπτικό ότι μπορεί μεγαλώνοντας να αποτελούσαν μια ναζιστική πέμπτη φάλαγγα. Η ίδια αρχή που έκανε τους ναζί να πιστεύουν ότι ήταν η κυρίαρχη φυλή εφαρμοζόταν τώρα στα Γερμανόπουλα, για να τα χαρακτηρίσει ως μελλοντική απειλή. Μέσα στην ίδια τη Γερμανία, οι σύμμαχοι ανησυχούσαν περισσότερο για τους εφήβους παρά για τα παιδιά.
Οι Γερμανοί έφηβοι του 1945 είχαν διαπαιδαγωγηθεί με τη ναζιστική ιδεολογία σε ολόκληρη τη ζωή τους, τόσο μέσα από τα 12 χρόνια του σχολείου όσο και μέσα από την υποχρεωτική συμμετοχή τους στις ναζιστικές ομάδες νεολαίας, όπως η Λέσχη Γερμανίδων Κορασίδων και η Χιτλερική Νεολαία. Πολλοί φοβούνταν ότι αυτή η γενιά παιδιών μπορεί να ήταν χαμένη ανεπιστρεπτί. Βρετανοί στρατιώτες που πολέμησαν το 1944 και το 1945 παρατηρούσαν συχνά ότι «όσο νεότερος είναι ο Γερμανός τόσο πιο υπερόπτης και “δεσποτικός” είναι».
Σε ένα άρθρο στην «Daily Express», ο ταγματάρχης Ρ. Κρισπ δήλωνε ότι οι κανονικοί Γερμανοί στρατιώτες που είχε συναντήσει είχαν αντικατασταθεί από έναν στρατό φανατισμένων δεκαπεντάχρονων και δεκαεξάχρονων, που έμοιαζαν να μην είναι κατάλληλα για τίποτε άλλο εκτός από κτηνωδία: Δεν υπάρχει τίποτα έντιμο ή ευγενικό ή ταπεινό σε αυτούς. Ολα πάνω τους δείχνουν θηριωδία, λαγνεία και κτηνωδία. Είναι μια γενιά ανδρών εκπαιδευμένων επίτηδες στη βαρβαρότητα, εκπαιδευμένων να εκτελούν τις απαίσιες διαταγές ενός παλαβού. Καμία καθαρή σκέψη δεν τους έχει αγγίξει ποτέ.
Κάθε Γερμανός που γεννήθηκε μετά το 1920 βρίσκεται υπό την επιρροή αυτής της σατανικής μαγείας. Οσο νεότεροι είναι τόσο πιο βαθιά παραγεμισμένοι με αυτό το κακό δηλητήριο είναι. Κάθε παιδί που γεννήθηκε στα χρόνια του καθεστώτος του Χίτλερ είναι ένα χαμένο παιδί. Είναι μια χαμένη γενιά. Το άρθρο της εφημερίδας συνέχιζε λέγοντας πως ήταν ευλογία που τόσο πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν σκοτωθεί στις μάχες και ότι τα υπόλοιπα θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης για το καλό του κόσμου. «Είτε όμως τα εξολοθρεύσεις είτε τα στειρώσεις, ο ναζισμός σε όλη τη φρικαλεότητά του δεν θα χαθεί από τη Γη μέχρι να πεθάνει και ο τελευταίος ναζί».
Η φρίκη της ναζιστικής εξουσίας είχε επιτέλους βρει έναν καθρέφτη στις σκέψεις και στα γραπτά των συμμάχων. Σε μια βρετανική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας υπήρχε μια πρόταση εξόντωσης ως μια ηθική λύση στο κακό που είχε εξαπολύσει ο Χίτλερ στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει τίποτε που να διαχωρίσει αυτές τις ιδέες από μερικά εκ των πιο λυσσασμένων γερμανικών άρθρων του Γκέμπελς στην «Beobachter».
Η διαφορά -και είναι τεράστια- είναι ότι στη Βρετανία οι άνθρωποι με τέτοιες ιδέες δεν κατείχαν τα ηνία της εξουσίας, συνεπώς τέτοιες προτάσεις ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Και μόνο όμως το γεγονός ότι αυτές οι σκέψεις μπορούσαν στα σοβαρά να διατυπωθούν στα εθνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δείχνει την τραυματισμένη ηθική που υπήρχε ακόμη και στις χώρες που δεν είχαν καταληφθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
Στο Βερολίνο, ο αντισυνταγματάρχης Ουίλιαμ Μπίφορντ-Τζόουνς σοκαρίστηκε όταν είδε το σκίτσο ενός κρεμασμένου άντρα να επαναλαμβάνεται 15 φορές γύρω από τις τρεις πλευρές ενός κτιρίου. Σύμφωνα με έναν εργαζόμενο στο ορφανοτροφείο του Στρατού Σωτηρίας, τα Γερμανόπουλα με τα οποία εργαζόταν έντυναν πάντα τις κούκλες τους με στολές, ενώ τα περισσότερα από τα εκτοπισθέντα ορφανά ούρλιαζαν όταν έβλεπαν ένστολο άνθρωπο να τα πλησιάζει.
Οπως έχουμε ήδη σημειώσει, ήταν αρκετά σπάνιο για τα παιδιά να δουν άντρα που να μη φορούσε στολή - στην πραγματικότητα, σε μερικά τμήματα της ηπείρου ήταν σπάνιο γι’ αυτά να δουν καν άντρες. Αυτή η έλλειψη προτύπων ανδρικού ρόλου, σε συνδυασμό με την ελάττωση των αρρένων φιγούρων που ασκούσαν εξουσία, είχε δυσάρεστη επίπτωση στη συμπεριφορά των παιδιών. Στη Βρετανία, τα μεγέθη παιδικής παραβατικότητας αυξήθηκαν σχεδόν κατά 40% κατά τη διάρκεια του πολέμου, ιδίως σε ό,τι αφορούσε αδικήματα διαρρήξεων, πρόκλησης υλικών φθορών και κλοπών (τα οποία υπερδιπλασιάστηκαν).
Στη Γερμανία, η παιδική εγκληματικότητα είχε υπερδιπλασιαστεί ανάμεσα στα έτη 1937 και 1942 και εξακολουθούσε να αυξάνεται το 1943. Σε μερικές πόλεις, όπως το Αμβούργο, η παιδική εγκληματικότητα τριπλασιάστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στα μέσα του 1945 ομάδες «παιδιών γκάνγκστερ» αναφέρονταν στη σοβιετική ζώνη να ληστεύουν και μερικές φορές να σκοτώνουν ανθρώπους για τρόφιμα και χρήματα: H έλλειψη γονικής επίβλεψης και σε μερικές περιπτώσεις η ολοκληρωτική έλλειψη γονιών τα είχε μετατρέψει σε «μικρούς άγριους». Τη μεγαλύτερη ανησυχία προκαλούσαν τα Γερμανόπουλα. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι απειλούνταν εγγενώς, απλώς εξαιτίας του γερμανικού τους αίματος.
Στη Νορβηγία υπήρξαν μαζικές απαιτήσεις για εκτοπισμό οποιωνδήποτε παιδιών είχαν πατεράδες Γερμανούς στρατιώτες, με το σκεπτικό ότι μπορεί μεγαλώνοντας να αποτελούσαν μια ναζιστική πέμπτη φάλαγγα. Η ίδια αρχή που έκανε τους ναζί να πιστεύουν ότι ήταν η κυρίαρχη φυλή εφαρμοζόταν τώρα στα Γερμανόπουλα, για να τα χαρακτηρίσει ως μελλοντική απειλή. Μέσα στην ίδια τη Γερμανία, οι σύμμαχοι ανησυχούσαν περισσότερο για τους εφήβους παρά για τα παιδιά.
Οι Γερμανοί έφηβοι του 1945 είχαν διαπαιδαγωγηθεί με τη ναζιστική ιδεολογία σε ολόκληρη τη ζωή τους, τόσο μέσα από τα 12 χρόνια του σχολείου όσο και μέσα από την υποχρεωτική συμμετοχή τους στις ναζιστικές ομάδες νεολαίας, όπως η Λέσχη Γερμανίδων Κορασίδων και η Χιτλερική Νεολαία. Πολλοί φοβούνταν ότι αυτή η γενιά παιδιών μπορεί να ήταν χαμένη ανεπιστρεπτί. Βρετανοί στρατιώτες που πολέμησαν το 1944 και το 1945 παρατηρούσαν συχνά ότι «όσο νεότερος είναι ο Γερμανός τόσο πιο υπερόπτης και “δεσποτικός” είναι».
Σε ένα άρθρο στην «Daily Express», ο ταγματάρχης Ρ. Κρισπ δήλωνε ότι οι κανονικοί Γερμανοί στρατιώτες που είχε συναντήσει είχαν αντικατασταθεί από έναν στρατό φανατισμένων δεκαπεντάχρονων και δεκαεξάχρονων, που έμοιαζαν να μην είναι κατάλληλα για τίποτε άλλο εκτός από κτηνωδία: Δεν υπάρχει τίποτα έντιμο ή ευγενικό ή ταπεινό σε αυτούς. Ολα πάνω τους δείχνουν θηριωδία, λαγνεία και κτηνωδία. Είναι μια γενιά ανδρών εκπαιδευμένων επίτηδες στη βαρβαρότητα, εκπαιδευμένων να εκτελούν τις απαίσιες διαταγές ενός παλαβού. Καμία καθαρή σκέψη δεν τους έχει αγγίξει ποτέ.
Κάθε Γερμανός που γεννήθηκε μετά το 1920 βρίσκεται υπό την επιρροή αυτής της σατανικής μαγείας. Οσο νεότεροι είναι τόσο πιο βαθιά παραγεμισμένοι με αυτό το κακό δηλητήριο είναι. Κάθε παιδί που γεννήθηκε στα χρόνια του καθεστώτος του Χίτλερ είναι ένα χαμένο παιδί. Είναι μια χαμένη γενιά. Το άρθρο της εφημερίδας συνέχιζε λέγοντας πως ήταν ευλογία που τόσο πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν σκοτωθεί στις μάχες και ότι τα υπόλοιπα θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης για το καλό του κόσμου. «Είτε όμως τα εξολοθρεύσεις είτε τα στειρώσεις, ο ναζισμός σε όλη τη φρικαλεότητά του δεν θα χαθεί από τη Γη μέχρι να πεθάνει και ο τελευταίος ναζί».
Η φρίκη της ναζιστικής εξουσίας είχε επιτέλους βρει έναν καθρέφτη στις σκέψεις και στα γραπτά των συμμάχων. Σε μια βρετανική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας υπήρχε μια πρόταση εξόντωσης ως μια ηθική λύση στο κακό που είχε εξαπολύσει ο Χίτλερ στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει τίποτε που να διαχωρίσει αυτές τις ιδέες από μερικά εκ των πιο λυσσασμένων γερμανικών άρθρων του Γκέμπελς στην «Beobachter».
Η διαφορά -και είναι τεράστια- είναι ότι στη Βρετανία οι άνθρωποι με τέτοιες ιδέες δεν κατείχαν τα ηνία της εξουσίας, συνεπώς τέτοιες προτάσεις ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Και μόνο όμως το γεγονός ότι αυτές οι σκέψεις μπορούσαν στα σοβαρά να διατυπωθούν στα εθνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δείχνει την τραυματισμένη ηθική που υπήρχε ακόμη και στις χώρες που δεν είχαν καταληφθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
