Αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση του Friedrich Merz ότι το Ισραήλ κάνει τη «βρώµικη δουλειά για τη Δύση» µετά την επίθεση που πραγµατοποίησε στο Ιράν. Κι όµως, o Γερµανός καγκελάριος είπε την αλήθεια για την Ευρώπη των τελευταίων ετών, καταλήγοντας στη φράση: «Ο ισραηλινός στρατός κάνει αυτό που όφειλαν να κάνουν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Κάτι ανάλογο θα µπορούσε να πει κανείς και για τον στρατό της Ουκρανίας, αλλά το θέµα αυτού του άρθρου είναι η Ενωµένη Ευρώπη. Επί δεκαετίες αυτή ήταν η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Φθηνή ενέργεια από τη Ρωσία και φθηνή άµυνα από τις ΗΠΑ. Οι ελίτ των ευρωπαϊκών χωρών θύµιζαν τους «Τεµπέληδες της εύφορης κοιλάδας», της ταινίας του 1978. Σε αυτήν ο γαλλοτραφής Νίκος Παναγιωτόπουλος αναφερόταν στην αποχαύνωση και παρακµή της αστικής τάξης και παρουσίαζε έναν πατέρα και τρεις γιους να ζουν σε µια εξοχική έπαυλη. Οταν ο µικρότερος γιος της οικογένειας έπειτα από επτά χρόνια αποφασίζει να φύγει και να εργαστεί, δεν έχει τη δύναµη να το κάνει. Η νεαρή υπηρέτρια είναι η µόνη που κινείται µέσα στο σπίτι και φροντίζει για τη διατροφή και την καθαριότητά τους.

Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι δεν έγιναν µαλθακοί µόνο στην άµυνά τους, αλλά και σε άλλους τοµείς. Στην ενέργεια, για την οποία ήταν σε πολύ µεγάλο βαθµό εξαρτηµένοι από το ρωσικό φυσικό αέριο. Στον πρωτογενή τοµέα, στη βιοµηχανία, αλλά και σε πολλούς άλλους τοµείς ολοένα και περισσότερο εξαρτώνται από τα φθηνά εργατικά χέρια µεταναστών. Συνεπώς αναζητούν αυτούς που θα κάνουν τις εντός πολλών εισαγωγικών βρώµικες δουλειές. Γιατί βρώµικες δεν είναι! Είναι δουλειές πιο σκληρές και πιο δύσκολες, που αποφεύγουν οι πολίτες τους. Κάποιοι εξ αυτών απήλαυσαν επί πολλά χρόνια την ειρήνη που διασφάλισε η ευρωπαϊκή ενοποίηση και αυτή την ευηµερία που διασφάλισε, µεταξύ των οποίων τις εξαιρετικές υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας. ∆εν είναι έτσι για όλους όµως. Υπάρχουν και εκείνοι οι Ευρωπαίοι που τα τελευταία χρόνια αδυνατούν να ακολουθήσουν τους ρυθµούς της παγκοσµιοποίησης. Είναι αυτοί που τρώνε βρώµικο ψωµί, όπως έγραφε ο ∆ιονύσης Σαββόπουλος στο «Ζεϊµπέκικο» στις αρχές της δεκαετίας του ’70, δηλαδή αυτοί που ζουν µε την αδικία. Είναι αυτοί που τα τελευταία χρόνια έχουν ενισχύσει τα λεγόµενα αντισυστηµικά και αντιευρωπαϊκά κόµµατα σε πολλές από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η Ευρώπη οφείλει να προσαρµοστεί στις ανάγκες της εποχής στην άµυνα, στην ενέργεια, στον πρωτογενή τοµέα και πολύ περισσότερο στην τεχνολογία. Γιατί, καγκελάριε Merz, δεν θα βρίσκονται πάντα πρόθυµοι για τη βρώµικη δουλειά, ούτε ταυτίζονται πάντα οι πρακτικές και τα συµφέροντα των προθύµων µε αυτά της Ε.Ε. (βλέπε Τουρκία). Η Ενωµένη Ευρώπη δεν µπορεί να κάνει τα επόµενα βήµατα µε τόσους πολίτες να αισθάνονται πως τρώνε «βρώµικο ψωµί». ∆εν αρκεί η προσαρµογή των ευρωπαϊκών θεσµών στη σηµερινή πραγµατικότητα. Χρειάζεται η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών να κατανοήσει και να πειστεί να στηρίξει έµπρακτα τις εφαρµοζόµενες πολιτικές. Οπως θα έλεγε και η ανεπανάληπτη Σωτηρία Μπέλλου: «Αχ, βρε ∆ιονύση, µε έκανες και έγραψα pop!».

*συµβούλου στρατηγικής, επικοινωνίας και πολιτικής διαχείρισης

Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά