Το πρόχειρο ταμπελάκι έγραφε «local product». Στο καφάσι υπήρχαν για πώληση τα μούσκλια (τα δαμάσκηνα στην τοπική διάλεκτο στα Χανιά). Βάλαμε τρεις χούφτες από αυτά σε σακούλα, τα ζύγισε ο μαγαζάτορας και πληρώσαμε… 7,5 ευρώ! Το μεσημέρι ήρθε η ώρα για μια χωριάτικη σαλάτα σε μια έως πρόσφατα τίμια ταβέρνα δίπλα στο κύμα. Αυτό που μας σέρβιραν ήταν ένα πιάτο με άφθονο αγγούρι και ολίγη από όλα τα άλλα (μια ψιλοκομμένη ντομάτα, ψήγματα πιπεριάς, κομματάκια από κρεμμύδι, δείγμα από μυζήθρα). Τιμή… γνωριμίας, 10 ευρώ.

Ακόμα και τα τυποποιημένα παγωτά στο ψυγείο του περίπτερου κοστίζουν μια μικρή περιουσία πλέον. Δύο ξυλάκια σοκολάτας 0%, σύνολο 6 ευρώ. Αυτά με το καλημέρα σε τουριστικό θέρετρο του νησιού. Στη συνέχεια κάναμε ό,τι και οι περισσότεροι επισκέπτες, ντόπιοι και ξένοι, που διαπιστώνουν το μέγεθος της ληστείας στην εστίαση ακόμα και για τα στοιχειώδη. Μπήκα στο σουπερμάρκετ, άρχισα να αγοράζω βασικά είδη και στήθηκα στην ουρά στο ταμείο αρκετή ώρα για να πληρώσω όσα διάλεξα. Κατά γενική ομολογία, η Κρήτη -όπως και άλλοι σημαντικοί προορισμοί- πλημμυρίζει και φέτος από τουρίστες. Μόνο που τα έσοδα κυρίως στον χώρο της εστίασης είναι μειωμένα.

Καθώς μπήκαμε στον πυρήνα της τουριστικής περιόδου, πάρα πολλοί επισκέπτες γυρίζουν την πλάτη σε αυτό που σερβίρεται: μειωμένη ποσότητα, αμφίβολη ποιότητα. Όχι πως τα σουπερμάρκετ μετατράπηκαν σε μικρά βασίλεια της φτήνιας, αλλά τέλος πάντων βρίσκεις ευκαιρίες, διατηρείς το δικαίωμα επιλογής. Στην προσπάθεια να ισοσταθμιστεί η χασούρα, πολλοί μαγαζάτορες -όχι όλοι βέβαια, αλλά μιλάμε για τους επιτήδειουςβγάζουν από την «κατάψυξη» ένα δοκιμασμένο (;) προϊόν: την κερδοσκοπία και τα «καπέλα» στις τιμές. Μια συνταγή που έχει ως βάση την άποψη «να μαζέψουμε ό,τι μπορούμε στους δύο κορυφαίους μήνες της τουριστικής σεζόν για να βγάλουμε τη χρονιά». Γίνεται; Δεν γίνεται. Γιατί πλέον τους έχουν πάρει χαμπάρι - και εδώ αρχίζει το δράμα. Ο κερδοσκόπος, παρότι βλέπει την πελατεία να μειώνεται, επιμένει στη χρεοκοπημένη συνταγή του ακριβού πιάτου με μειωμένη ποσότητα και χαμηλή ποιότητα - και ό,τι πιάσει... Εν έτει 2025, η ανθεκτικότητα αυτού του είδους «επαγγελματία» εντυπωσιάζει. Δεν τον αγγίζει η ζημιά που παθαίνει ο ίδιος, η περιοχή του και στο τέλος ολόκληρη η χώρα. Γιατί αυτός μπορεί να επιμένει, οι επισκέπτες όμως ήδη αναζητούν -αν δεν έχουν βρει κιόλας- άλλες επιλογές για την επομένη. Τουρισμός με «καπέλο» δεν γίνεται…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή