Ο Μητσοτάκης, ο ∆ένδιας, η εσωστρέφεια και η µεγάλη παράταξη


Με αφορµή την αυτονόητη νοµοθετική ρύθµιση για τον Aγνωστο Στρατιώτη, άρχισε να καλλιεργείται µεταξύ των άλλων και ένα κλίµα εσωστρέφειας στους κόλπους του κυβερνώντος κόµµατος. Ξεκίνησε µια άνευ σηµασίας συζήτηση, που δεν απασχολεί κανέναν από τους κανονικούς πολίτες και, κυρίως, δεν δίνει απολύτως καµία απάντηση σε κανένα από τα καθηµερινά προβλήµατα που αντιµετωπίζει το ευρύ κοινό. Γιατί δεν νοµίζω ότι υπάρχει έστω και ένας σοβαρός άνθρωπος που σε αυτήν τη χρονική συγκυρία έχει ως πρώτιστη προτεραιότητα το ποιος θα είναι ο επόµενος αρχηγός της Ν.∆. µετά τον Μητσοτάκη, ούτε φυσικά αν στεναχωρήθηκε πολύ ή λιγότερο ο ∆ένδιας επειδή του την «έπεσε» δηµοσίως ο Αδωνις. Απεναντίας, η µεγάλη πλειονότητα των πολιτών δίνει µεγάλη σηµασία στην ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας και, κυρίως, στο να µην επιστρέψει η χώρα στην εποχή που βάζαµε καύσιµα µε το… δελτίο και κάναµε αναλήψεις µε ηµερήσιο όριο από τα ΑΤΜs. Οι πλέον αδαείς αντιλαµβάνονται ότι αυτήν την ανεκτίµητη αξία (της σταθερότητας) τη διασφαλίζει, και µε το παραπάνω, ο σηµερινός πρωθυπουργός. Οπότε, πιστέψτε µε, δεν έχει νόηµα, την ώρα που συντελούνται τεκτονικές αλλαγές ανά τον πλανήτη, εµείς εδώ να συζητάµε ποιος θα προεδρεύει της ΟΝΝΕ∆ των 90.000 µελών (στα θερινά προφανώς όνειρα κάποιων) και, φυσικά, ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος στη ∆ΕΕΠ Ανω ή Κάτω Μαγούλας.

Επειδή για το 30%-35% του κόσµου το ζητούµενο ήταν και παραµένει η σταθερότητα, οφείλουν τα στελέχη της κυβέρνησης από τον πρώτο µέχρι τον τελευταίο να ανταποκριθούν σε αυτή την απαίτηση. Αυτό σηµαίνει ότι δεν είναι ώρα ούτε για προσωπικές αντιπαραθέσεις ούτε για µικροκοµµατικά γινάτια ούτε, φυσικά, για ονειροπόλους της πολιτικής! Απεναντίας, απαιτείται συστράτευση όλων, παράλληλα µε ένα γενναίο προσκλητήριο ενότητας. Τα υπόλοιπα που συζητήσαµε εκτενώς το προηγούµενο εικοσαήµερο, για το πότε θα φύγει ο Μητσοτάκης και το πότε θα έρθει (αν θα έρθει) ο ∆ένδιας, πιστέψτε µε ότι θα έχουµε την ευκαιρία να τα κουβεντιάσουµε στον χρόνο τους. Οµως, µιας και ξεκίνησε η σχετική συζήτηση, νοµίζω ότι αξίζει κανείς να συµπεριλάβει στην όλη ανάλυση ότι, ενώ επί χρόνια καλλιεργείται µια προσπάθεια εσωστρέφειας, αυτό που στο τέλος προκύπτει ως αποτέλεσµα είναι η άριστη σχέση του πρωθυπουργού µε τον υπουργό Αµυνας. Μάλιστα, ο τελευταίος δηµοσίως έχει αναγνωρίσει ότι δεν είναι υπουργός της µάνας του, αλλά του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος από το ’19 µέχρι και σήµερα του ανέθεσε δύο νευραλγικής σηµασίας χαρτοφυλάκια. Του Εξωτερικών και της Αµυνας. Είναι προφανές από την εξέλιξη της όλης ιστορίας ότι, αν κάποιος πίστεψε στις ικανότητες και επένδυσε στον πολιτικό ∆ένδια, αυτός δεν είναι άλλος από τον Μητσοτάκη. Εκτός κι αν όσοι προσπαθούν να καλλιεργήσουν κλίµα εσωστρέφειας µας πείσουν ότι ο πρωθυπουργός γιγάντωσε σε όλα τα επίπεδα τον Κερκυραίο πολιτικό επιδιώκοντας να αποκτήσει έναν αξιόµαχο εσωκοµµατικό αντίπαλο, φιλοδοξώντας ότι κάπου στο βάθος (του πολιτικού χρόνου) θα συγκρουστεί µαζί του και από κοινού θα προκαλέσουν κλίµα αστάθειας, έτσι, για να αποκτήσει ενδιαφέρον το σκηνικό. Προφανώς και τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Το αντίθετο, θα έλεγα.

Παρά τα όσα γράφονται και λέγονται, πρωθυπουργός και υπουργός Αµυνας συνεργάστηκαν και εξακολουθούν να συνεργάζονται άψογα, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι στη διάρκεια των 6,5 χρόνων δεν υπήρξαν και φάσεις που είχαν διαφορετικές προσεγγίσεις. Στο τέλος, όµως, εκείνο που µετρά είναι το αποτέλεσµα και, εν προκειµένω, ακόµα και οι πλέον κακόπιστοι αναγνωρίζουν ότι τόσο στην εξωτερική πολιτική όσο και στην εθνική άµυνα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για τις επιδόσεις της. Επειδή, όµως, κάποιοι επιµένουν να καλλιεργούν µια αντιπαράθεση µεταξύ Μητσοτάκη και ∆ένδια, καλό θα ήταν να ρίξουν λοξές µατιές στο πρόσφατο (ιστορικά) παρελθόν. Γιατί µπορεί να φαντάζει µακρινό το ’93, αλλά δεν είναι και τόσο. Τότε, που δηµοφιλέστερος υπουργός του πρεσβύτερου Μητσοτάκη ήταν ο Αντώνης Σαµαράς, ο οποίος, ακούγοντας τις Σειρήνες ενός «συστήµατος» που επιδιώκει σταθερά και διαχρονικά να κάνει τη δουλειά του, έφυγε από το µαντρί, έφτιαξε το δικό του κόµµα, έζησε τον µύθο του και, έπειτα από πέντε χρόνια, εισήλθε στην πολιτική έρηµο, από την οποία βγήκε ύστερα από δέκα χρόνια. Το ζητούµενο δεν είναι το πώς θα επιστρέψει η Ν.∆. στην εσωστρέφεια, αλλά το πώς θα καταφέρει να ξανακερδίσει τις εκλογές, προκειµένου η χώρα να µην µπει σε περιπέτειες. Για να συµβεί αυτό, χρειάζονται όλοι, κυρίως όµως απαιτείται (πλέον) να υπάρξει ιδεολογική καθαρότητα.

Οι ψηφοφόροι θα ξαναψηφίσουν τον Μητσοτάκη, όχι για τους ηλεκτρονικούς πίνακες, το myDATA και τον νόµο για τα οµόφυλα ζευγάρια, αλλά γιατί έχει ξεκάθαρες θέσεις στα µεγάλα και σηµαντικά. Κι όταν θα έρθει η ώρα της επιδοκιµασίας ή της αποδοκιµασίας, αυτό που πρωτίστως θα κρίνει την επιλογή θα είναι το σχέδιο, το όραµα και η διάθεση να αλλάξει η χώρα. Ολα τα υπόλοιπα απλώς είναι χαµένος χρόνος…


Αξίζει...

Επειτα από πολύ καιρό πιάνω ένα θετικό κλίµα για τον περιφερειάρχη Χαρδαλιά, από κάτι φίλους δηµάρχους. Αντε, τώρα, να µην πιστέψω έναν φίλο µου που συχνά-πυκνά επικαλείται ότι µέχρι και ο Χριστός σταυρώθηκε για τα αργύρια.

Ο Γεραπετρίτης και οι επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική


Ενα από τα διαχρονικά προβλήµατα που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν οι κυβερνήσεις της Ν.∆. συνδέονταν µε το ενοχικό σύνδροµο που τις καταλάµβανε παλαιότερα έναντι της Κεντροαριστεράς και προσφάτως έναντι όσων χτίζουν πολιτικές καριέρες πουλώντας Ελλάδα, σηµαία, Αιγαίο και ενίοτε παπάδες, εικόνες και λιβάνια. Η αδυναµία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αντιµετωπίσει το τρελάδικο συνέβαλε στη γιγάντωση του φαινοµένου. Γιατί, αν από την πρώτη στιγµή είχαν γίνει ξεκάθαρες οι επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική και την Αµυνα, σήµερα δεν θα είχαν δουλειά όλοι αυτοί οι… εµποράκοι! Το γράφω, κάνοντας έναν απολογισµό για όσα έχουν γίνει από το ’19 µέχρι σήµερα στις σχέσεις µε την Τουρκία, στην ενίσχυση του ρόλου της χώρας µας, στον ενεργειακό το µέα, στην επίλυση διαχρονικών εκκρεµοτήτων µε την Αλβανία, την Αίγυπτο, την Ιταλία. Μιλούν και γράφουν για ενδοτισµό Γεραπετρίτη, χωρίς να λένε πού και, κυρίως, σε ποιον ενέδωσε η ελληνική διπλωµατία. Επειδή κράτησε χρόνια η συγκεκριµένη κολόνια, δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι κάπου εδώ πρέπει να δοθεί τέλος στο παραµύθι, που δίνει χώρο και ποσοστά στους λαϊκιστές της ∆εξιάς.

Ενδιαφέρει...

Σε περίοδο έντασης (αν και, εδώ που τα λέµε, δεν αποτελεί πλέον είδηση) βρίσκονται εκ νέου οι σχέσεις του πρωθυπουργού µε τον διευθυντή της «Καθηµερινής», Αλέξη Παπαχελά.


Στη χόβολη


  • Είναι γνωστό ότι προσφάτως υπήρξε ένας ζωηρός διάλογος ανάµεσα στον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, και τον ιδιοκτήτη του ΑΝΤ1, Θοδωρή Κυριακού. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ο λόγος που οδήγησε στο να υπάρξει η σχετική ένταση. Αν σας τον αποκαλύψω, είµαι σίγουρος ότι δεν θα τον πιστέψετε. Κι όµως, όπως µε ενηµέρωσε αξιόπιστη πηγή, η αιτία του τσακωµού έχει να κάνει µε τους «Ράδιο Αρβύλα».
  • Εσπευσε να διαψεύσει η Ζωή Ράπτη τις φήµες που κυκλοφορούν στα Βόρεια Προάστια και τη θέλουν να ενδιαφέρεται για τον ∆ήµο Φιλοθέης - Ψυχικού. Προσωπικά, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να µην την πιστέψω, µε την επισήµανση ότι οι βουλευτικές εκλογές προηγούνται (σε κάθε περίπτωση) των αυτοδιοικητικών του ’28.
  • Πάντως, µε την ευκαιρία, να σας πω ότι τόσο η Ράπτη όσο και η Κεραµέως εµφανίζονται ενοχληµένες από το γεγονός ότι ο δήµαρχος Ψυχικού - Φιλοθέης, Μπάµπης Μπονάτσος, στηρίζει, χωρίς να το κρύβει, τη νέα υποψηφιότητα του Βορρά, που δεν είναι άλλη από αυτήν του Παύλου Μαρινάκη. Ευτυχώς που προηγούνται οι βουλευτικές, γιατί, µε όσα φτάνουν στ' αυτιά µου, οι δύο κυρίες των Βορείων Προαστίων θα επεδίωκαν να πάρουν τη ρεβάνς.
  • Μου λένε ότι ο πρόεδρος Τσίπρας ανάµεσα στα σχέδια που άρχισε να κάνει είναι και ένα ταξίδι στις ΗΠΑ. Και µετά σου λένε ότι αλλάζουν µόνο οι καιροί. Εν προκειµένω, προκύπτει ότι αλλάζουν και οι άνθρωποι, αφού τις παλιές, καλές εποχές, αν µου έλεγε κανείς να στοιχηµατίσω από ποια χώρα θα ξεκίναγε τη δεύτερη καριέρα του ο αρχηγός Αλέξης, θα προέτασσα τη Βενεζουέλα και µετά τη Ρωσία.
  • Οσο κι αν διαψεύδεται η σχετική πληροφορία, στο παρασκήνιο έχει ξεκινήσει η κούρσα της διαδοχής του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύµου. Μάλιστα, οι επίδοξοι διεκδικητές άρχισαν να βλέπουν µέχρι και εφοπλιστές, προκειµένου να εξασφαλίσουν στήριξη στα σχέδιά τους.
  • Κάτι µου λέει ότι δεν θα αργήσει η ώρα που θα δούµε τον Παύλο Πολάκη να ανακοινώνει την πρόθεσή του να ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που ο Φάµελλος έχει αποφασίσει να στρατευθεί µε τον Τσίπρα. Σύµφωνα µε κάτι δικούς µου, ο αψύς Σφακιανός δεν αποκλείεται να ζητήσει έκτακτο συνέδριο που θα αποφασίσει για τη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού.

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών