Για ποιο ελληνικό µπάσκετ µιλάµε;
Άρθρο γνώμης
Όσοι είναι σε θέσεις ευθύνης και αγαπούν το άθληµα - και είναι πολλοί αυτοί- πρέπει να ασχοληθούν σοβαρά και µε σχέδιο µε το παρόν και το µέλλον του
Κωστας Παπαχλιμιντζος
Η στήλη θα αφήσει για λίγο την πολιτική και θα ασχοληθεί εκτάκτως µε το µπάσκετ. Κάτω από το βουητό των χιλιάδων Ελλήνων, Τούρκων (και κάποιων Γάλλων) οπαδών που πήγαν στο Άµπου Ντάµπι, δεν ακούστηκε το Παρασκευοσαββατοκύριακο που µας πέρασε ένα ηχηρό καµπανάκι για το άθληµα στην Ελλάδα. Παρόλο που οι δύο στις τέσσερις οµάδες που έφτασαν στο Final 4 της µεγαλύτερης ευρωπαϊκής συλλογικής διοργάνωσης ήταν ελληνικές, στις αρχικές συνθέσεις στους κρίσιµους αγώνες των ηµιτελικών µόλις ένας παίκτης στους δέκα που εµφανίστηκαν αθροιστικά στο παρκέ της Etihad Arena ήταν Έλληνας – ο 35χρονος Κώστας Παπανικολάου. Άλλος Έλληνας δεν υπήρχε καν στη δωδεκάδα του Ολυµπιακού.
Στον δε Παναθηναϊκό AKTOR, στην πορεία του αγώνα έπαιξαν και ο Κώστας Σλούκας (35 ετών επίσης) και ο Ντίνος Μήτογλου (29 ετών). Να ανοίξουµε λίγο περισσότερο τη µατιά µας: Στην τέταρτη τη τάξει διοργάνωση στο ευρωπαϊκό µπάσκετ, το FIBA Europe Cup, ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στον τελικό µε την Μπιλµπάο µε πέντε στους πέντε ξένους στην αρχική του σύνθεση. Χρόνο συµµετοχής σηµαντικό πήρε βέβαια και ο αρχηγός του ∆ηµήτρης Κατσίβελης, 34 χρόνων πλέον. Στο Basketball Champions League, τη διοργάνωση της FIBA, η ΑΕΚ έφτασε στον ηµιτελικό και κατέβηκε µε έναν Έλληνα στην αρχική της πεντάδα, τον 23χρονο Όµηρο Νετζήπογλου. Να το ξαναπούµε: Στους 20 συνολικά παίκτες τους οποίους εµφάνισαν στο γήπεδο οι τέσσερις ελληνικές οµάδες που έφτασαν πολύ κοντά στην κορυφή των διοργανώσεων όπου συµµετείχαν, µόνο δύο ήταν Έλληνες – ο ένας δε, είναι κοντά στη δύση της καριέρας του. Στον µαγικό κόσµο του ΝΒΑ, ο Γιάννης Αντετοκούνµπο µεσουρανεί, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, τα ρόστερ των οµάδων του ΝΒΑ έχουν τον συνολικό αριθµό-ρεκόρ των 125 ξένων (µη Αµερικανών) παικτών.
Οι Γάλλοι είναι 14, οι Γερµανοί 8, οι Σέρβοι 6, µέχρι και η Σουηδία και η Ελβετία έχουν από 2. Η Ελλάδα έναν, συν δύο που έχουν και την ελληνική υπηκοότητα και προσπαθούµε να τους πείσουµε να επιλέξουν την εθνική µας οµάδα (Τρίσταν Βούκσεβιτς και οσονούπω Αντρέι Στογιάκοβιτς). Συµπέρασµα; Στις πολύ παραγωγικές αθλητικά ηλικίες των 17-28 ετών, δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να αγωνίζεται βασικός σε οποιαδήποτε οµάδα της Εuroleague ή του ΝΒΑ ή έστω να παίρνει µεγάλο χρόνο συµµετοχής. Αν αυτό δεν χτυπάει καµπανάκι για το σπορ, την εξέλιξή του και το µέλλον του στη χώρα µας, τότε τι θα χτυπήσει; Το µπάσκετ είναι ένα άθληµα που όχι µόνο αγαπήθηκε και αγαπιέται πολύ στην Ελλάδα, αλλά ουσιαστικά επηρέασε ακόµα και την αρχιτεκτονική των πόλεων και των σπιτιών. Μετά τη φρενίτιδα που δηµιούργησε η κατάκτηση του Ευρωµπάσκετ το 1987, τα πάντα άλλαξαν. Μέσα στις επόµενες τρεις δεκαετίες, σε όλες τις πόλεις και τα χωριά φτιάχτηκαν ανοιχτά γήπεδα µπάσκετ, σε αρκετές και κλειστά. Τα σχολεία στα προαύλια τοποθέτησαν µπασκέτες και έκαναν διαγραµµίσεις, µικρές πλαστικές µπασκέτες µπήκαν στα σαλόνια. Ακόµα και στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών ή σε πιλοτές πολυκατοικιών έγιναν χωροθετήσεις για να µπορούν τα παιδιά -αλλά ενίοτε και οι µεγάλοι- να ρίχνουν κάνα σουτ. Οι επιτυχίες συνέχισαν να «γεννούν» καινούργιες γενιές φιλάθλων, αλλά και παιχτών – είτε σε ερασιτεχνικό είτε σε επαγγελµατικό επίπεδο: Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ αρχικά, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυµπιακός στη συνέχεια, η Εθνική Εφήβων µε το χρυσό στο Μουντοµπάσκετ της Αθήνας το 1995, το χρυσό στο Ευρωµπάσκετ του 2005 – µε προπονητή τον αρχηγό της οµάδας του ’87, Παναγιώτη Γιαννάκη.
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Μετά το χάλκινο του 2009, η Εθνική µας δεν έχει ξαναφτάσει στο βάθρο σε οποιαδήποτε διοργάνωση, εδώ και 16 χρόνια δηλαδή. Σε συλλογικό επίπεδο, επί δέκα χρόνια, µετά την κατάκτηση της Εuroleague από τον Ολυµπιακό το 2013, καµία ελληνική οµάδα δεν κατάφερνε να φτάσει στην κορυφή, µέχρι που το πέτυχε πέρυσι ο Παναθηναϊκός. Καθώς τα µεγάλα αστέρια του ελληνικού µπάσκετ αποσύρονταν σταδιακά από την ενεργό δράση, κάποιοι αντάξιοι ή και καλύτεροι διάδοχοί τους δεν φαίνονταν στον ορίζοντα όλο αυτό το διάστηµα. Οι ελληνικές οµάδες δεν έχουν τη διάθεση ή την υποµονή να «επενδύσουν» στα ταλέντα: η δουλειά που γίνεται στις ακαδηµίες εκ του αποτελέσµατος φαίνεται να µην είναι ικανοποιητική. Η διασύνδεση µε αµερικανικά κολέγια για να απορροφήσουν 18χρονους και 19χρονους Έλληνες στο NCAA αποδεικνύεται ελλειµµατική. Απολύτως χαρακτηριστικό παράδειγµα η χρυσή στο Ευρωµπάσκετ του 2015 Εθνική Εφήβων, µε τα µέλη της πλην ελαχίστων εξαιρέσεων να εξαφανίζονται από τον χάρτη της καλαθοσφαίρισης. Πίσω από τον ντόρο που κάνουν και τη σκόνη που σηκώνουν τα Final 4 και ο σούπερ σταρ Γιάννης Αντετοκούνµπο, το ελληνικό µπάσκετ νοσεί. Όσοι είναι σε θέσεις ευθύνης και αγαπούν το άθληµα -και είναι πολλοί αυτοίπρέπει να ασχοληθούν σοβαρά και µε σχέδιο µε το παρόν και το µέλλον του.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Στον δε Παναθηναϊκό AKTOR, στην πορεία του αγώνα έπαιξαν και ο Κώστας Σλούκας (35 ετών επίσης) και ο Ντίνος Μήτογλου (29 ετών). Να ανοίξουµε λίγο περισσότερο τη µατιά µας: Στην τέταρτη τη τάξει διοργάνωση στο ευρωπαϊκό µπάσκετ, το FIBA Europe Cup, ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στον τελικό µε την Μπιλµπάο µε πέντε στους πέντε ξένους στην αρχική του σύνθεση. Χρόνο συµµετοχής σηµαντικό πήρε βέβαια και ο αρχηγός του ∆ηµήτρης Κατσίβελης, 34 χρόνων πλέον. Στο Basketball Champions League, τη διοργάνωση της FIBA, η ΑΕΚ έφτασε στον ηµιτελικό και κατέβηκε µε έναν Έλληνα στην αρχική της πεντάδα, τον 23χρονο Όµηρο Νετζήπογλου. Να το ξαναπούµε: Στους 20 συνολικά παίκτες τους οποίους εµφάνισαν στο γήπεδο οι τέσσερις ελληνικές οµάδες που έφτασαν πολύ κοντά στην κορυφή των διοργανώσεων όπου συµµετείχαν, µόνο δύο ήταν Έλληνες – ο ένας δε, είναι κοντά στη δύση της καριέρας του. Στον µαγικό κόσµο του ΝΒΑ, ο Γιάννης Αντετοκούνµπο µεσουρανεί, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, τα ρόστερ των οµάδων του ΝΒΑ έχουν τον συνολικό αριθµό-ρεκόρ των 125 ξένων (µη Αµερικανών) παικτών.
Οι Γάλλοι είναι 14, οι Γερµανοί 8, οι Σέρβοι 6, µέχρι και η Σουηδία και η Ελβετία έχουν από 2. Η Ελλάδα έναν, συν δύο που έχουν και την ελληνική υπηκοότητα και προσπαθούµε να τους πείσουµε να επιλέξουν την εθνική µας οµάδα (Τρίσταν Βούκσεβιτς και οσονούπω Αντρέι Στογιάκοβιτς). Συµπέρασµα; Στις πολύ παραγωγικές αθλητικά ηλικίες των 17-28 ετών, δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να αγωνίζεται βασικός σε οποιαδήποτε οµάδα της Εuroleague ή του ΝΒΑ ή έστω να παίρνει µεγάλο χρόνο συµµετοχής. Αν αυτό δεν χτυπάει καµπανάκι για το σπορ, την εξέλιξή του και το µέλλον του στη χώρα µας, τότε τι θα χτυπήσει; Το µπάσκετ είναι ένα άθληµα που όχι µόνο αγαπήθηκε και αγαπιέται πολύ στην Ελλάδα, αλλά ουσιαστικά επηρέασε ακόµα και την αρχιτεκτονική των πόλεων και των σπιτιών. Μετά τη φρενίτιδα που δηµιούργησε η κατάκτηση του Ευρωµπάσκετ το 1987, τα πάντα άλλαξαν. Μέσα στις επόµενες τρεις δεκαετίες, σε όλες τις πόλεις και τα χωριά φτιάχτηκαν ανοιχτά γήπεδα µπάσκετ, σε αρκετές και κλειστά. Τα σχολεία στα προαύλια τοποθέτησαν µπασκέτες και έκαναν διαγραµµίσεις, µικρές πλαστικές µπασκέτες µπήκαν στα σαλόνια. Ακόµα και στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών ή σε πιλοτές πολυκατοικιών έγιναν χωροθετήσεις για να µπορούν τα παιδιά -αλλά ενίοτε και οι µεγάλοι- να ρίχνουν κάνα σουτ. Οι επιτυχίες συνέχισαν να «γεννούν» καινούργιες γενιές φιλάθλων, αλλά και παιχτών – είτε σε ερασιτεχνικό είτε σε επαγγελµατικό επίπεδο: Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ αρχικά, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυµπιακός στη συνέχεια, η Εθνική Εφήβων µε το χρυσό στο Μουντοµπάσκετ της Αθήνας το 1995, το χρυσό στο Ευρωµπάσκετ του 2005 – µε προπονητή τον αρχηγό της οµάδας του ’87, Παναγιώτη Γιαννάκη.
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Μετά το χάλκινο του 2009, η Εθνική µας δεν έχει ξαναφτάσει στο βάθρο σε οποιαδήποτε διοργάνωση, εδώ και 16 χρόνια δηλαδή. Σε συλλογικό επίπεδο, επί δέκα χρόνια, µετά την κατάκτηση της Εuroleague από τον Ολυµπιακό το 2013, καµία ελληνική οµάδα δεν κατάφερνε να φτάσει στην κορυφή, µέχρι που το πέτυχε πέρυσι ο Παναθηναϊκός. Καθώς τα µεγάλα αστέρια του ελληνικού µπάσκετ αποσύρονταν σταδιακά από την ενεργό δράση, κάποιοι αντάξιοι ή και καλύτεροι διάδοχοί τους δεν φαίνονταν στον ορίζοντα όλο αυτό το διάστηµα. Οι ελληνικές οµάδες δεν έχουν τη διάθεση ή την υποµονή να «επενδύσουν» στα ταλέντα: η δουλειά που γίνεται στις ακαδηµίες εκ του αποτελέσµατος φαίνεται να µην είναι ικανοποιητική. Η διασύνδεση µε αµερικανικά κολέγια για να απορροφήσουν 18χρονους και 19χρονους Έλληνες στο NCAA αποδεικνύεται ελλειµµατική. Απολύτως χαρακτηριστικό παράδειγµα η χρυσή στο Ευρωµπάσκετ του 2015 Εθνική Εφήβων, µε τα µέλη της πλην ελαχίστων εξαιρέσεων να εξαφανίζονται από τον χάρτη της καλαθοσφαίρισης. Πίσω από τον ντόρο που κάνουν και τη σκόνη που σηκώνουν τα Final 4 και ο σούπερ σταρ Γιάννης Αντετοκούνµπο, το ελληνικό µπάσκετ νοσεί. Όσοι είναι σε θέσεις ευθύνης και αγαπούν το άθληµα -και είναι πολλοί αυτοίπρέπει να ασχοληθούν σοβαρά και µε σχέδιο µε το παρόν και το µέλλον του.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
