Ο Αλέξης Τσίπρας θα δηµιουργήσει νέο κόµµα. Ο Αντώνης Σαµαράς ετοιµάζεται να ακολουθήσει τον ίδιο δρόµο. Η Μαρία Καρυστιανού διαψεύδει ότι θα ηγηθεί ενός τέτοιου εγχειρήµατος, όχι όµως και ότι δεν θα συµµετάσχει σε αυτό. Στη Βουλή σήµερα υπάρχουν οκτώ κόµµατα, συν ένα επιπλέον µε εκπροσώπηση στην Ευρωβουλή, σύνολο εννιά. Αν προσθέσουµε και το Κίνηµα ∆ηµοκρατίας που αριθµεί έξι βουλευτές (αλλά δεν διαθέτει Κοινοβουλευτική Οµάδα τυπικά), το σύνολο φτάνει τα δέκα. Εφόσον προχωρήσουν κανονικά τα τρία προαναφερθέντα υπό ίδρυση κόµµατα και εφόσον συνεχίσει να «τσιµπάει» δηµοσκοπικά το ΜέΡΑ25, τότε µπορεί ακόµα και 14 κόµµατα να διεκδικούν µε αξιώσεις την είσοδό τους στο κοινοβούλιο την άνοιξη του 2027.

Διαβάστε: Δημοσκόπηση GPO για τα Παραπολιτικά 90,1: Πόσοι πολίτες θα ψήφιζαν ένα κόμμα Τσίπρα και πόσοι ένα κόμμα Σαμαρά (Βίντεο)

Μπορεί να µην καταφέρουν τελικά να ολοκληρώσουν όλα τη διαδροµή που οδηγεί µέχρι την κάλπη -και σίγουρα δεν θα καταφέρουν όλα να περάσουν το όριο του 3%- αλλά ένα είναι σίγουρο: η δηµοκρατία µας δεν πάσχει από έλλειψη πολυφωνίας ή από κάποιο «ολιγοπώλιο» κοµµάτων. Ίσα ίσα που παρουσιάζει έναν πλούτο ιδεολογικών και πολιτικών αποχρώσεων, τάσεων και φωνών. Κάτι το οποίο µπορεί να αποδειχθεί πραγµατικά γόνιµο και θετικό. Λείπει όµως κάτι πολύ βασικό και ουσιαστικό. Οι προτάσεις.

Θα πει κανείς, µα διαβάζουµε και ακούµε άφθονες προτάσεις για µια σειρά από θέµατα. Σωστό. Αλλά αν ξύσεις λίγο την επιφάνειά τους, ανακαλύπτεις τη γύµνια τους, στις περισσότερες τουλάχιστον των περιπτώσεων. Ας µη µακρηγορούµε και πολυλογούµε άσκοπα. Η χώρα µας αντιµετωπίζει σηµαντικά προβλήµατα και έχει µπροστά της τεράστιες προκλήσεις. Το δηµογραφικό ίσως είναι η µεγαλύτερη από αυτές. Έχει κάποιος να προτείνει κάποια ριζοσπαστική λύση; Και µέχρι να αποδώσει αυτή η λύση, έχει κάποια πρόταση διαχείρισης της ενεργού γήρανσης; Πολύ σύντοµα, ένας στους τέσσερις Έλληνες θα είναι άνω των 65 ετών. Η πίεση στο ασφαλιστικό σύστηµα και στο Εθνικό Σύστηµα Υγείας θα είναι τεράστια. Ίσως περισσότερη σε βάθος χρόνου από αυτήν που είναι σχεδιασµένα να αντέξουν. Στην οικονοµία, οι πόροι του Ταµείου Ανάκαµψης και Ανθεκτικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεισφέρουν σηµαντικά στην ανάπτυξη, ωστόσο τον Αύγουστο του 2026 τα χρήµατα αυτά τελειώνουν.

Σύµφωνα µε τα τελευταία διαθέσιµα στοιχεία (της Κοµισιόν), στη χώρα µας λειτουργούν 739.378 πολύ µικρές επιχειρήσεις, που απασχολούν δηλαδή λιγότερο από δέκα εργαζοµένους. Ο αριθµός αυτός αντιπροσωπεύει το 94,7% του συνόλου των επιχειρήσεων που υπάρχουν στην Ελλάδα. Όλοι οµνύουν υπέρ του µικροµεσαίου επιχειρηµατία -και καλά κάνουν και στηρίζουν τους ανθρώπους αυτούς, που αγωνίζονται και παλεύουν- αλλά κανείς δεν τολµά να πει ανοιχτά ότι το µοντέλο αυτό δεν είναι βιώσιµο σε µια ολοένα και πιο ανταγωνιστική διεθνή οικονοµία, σε µια εποχή µάλιστα που η τεχνητή νοηµοσύνη προελαύνει ραγδαία και αλλάζει ριζικά τον τρόπο που λειτουργούν µια σειρά κλάδοι. Ποια διεθνώς εµπορεύσιµα αγαθά και υπηρεσίες µπορεί να προσφέρει µια χώρα όπου το 95% των επιχειρήσεων απασχολούν µια χούφτα εργαζόµενους; Ποια εξειδίκευση θα αναπτύξουν, πώς µπορούν να καταρτίσουν ένα µακροπρόθεσµο business plan και -σε ένα άλλο επίπεδο- πόσες εκατοντάδες εκατοµµύρια ευρώ σε επιδοτήσεις ή ενισχύσεις ή κίνητρα µπορεί να δίνει ετησίως ο κρατικός προϋπολογισµός ώστε να βοηθήσουν τα χρήµατα αυτά αποφασιστικά 740.000 επιχειρήσεις; Για τους αγρότες, η Κοινή Αγροτική Πολιτική αλλάζει άρδην τα δεδοµένα από το 2028 και µετά και κανένα κόµµα, νέο ή παλιό, δεν µοιάζει να το έχει συνειδητοποιήσει και να έχει διαµορφώσει µια άποψη γι’ αυτό.

∆ύο ακόµα προκλήσεις, που επίσης σχετίζονται µε το δηµογραφικό: Οι γεννήσεις στην Ελλάδα την περασµένη χρονιά, το 2024 δηλαδή, ανήλθαν σε 68.467, 35.216 αγόρια και 33.251 κορίτσια. Αν αφαιρέσουµε όσους δεν καταφέρουν να τελειώσουν το σχολείο, όσους µεταναστεύσουν µε την οικογένειά τους στο ενδιάµεσο, όσους φύγουν για προπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και όσους επιλέξουν να εργαστούν αµέσως µετά την αποφοίτηση από το σχολείο, εκείνοι της «σειράς» τους που θα δώσουν Πανελλαδικές -ή όποιο σύστηµα εισαγωγής υπάρχει τότε- δεν θα είναι πάνω από 50.000.

Οι εισακτέοι στα ΑΕΙ ακόµα λιγότεροι προφανώς. Ο αριθµός αυτός δεν αρκεί για τα 24 πανεπιστήµια που λειτουργούν σήµερα. Αρκετά, αναγκαστικά, θα βάλουν λουκέτο. Ούτε οι 30.000 (κατ’ εκτίµηση πάντα) άνδρες της ίδιας «σειράς» που θα υπηρετήσουν στον στρατό αρκούν για να επανδρώσουν όλες τις µονάδες. Αρκετά στρατόπεδα θα κλείσουν αναγκαστικά. Βλέπει άραγε κανείς από τους γεννήτορες νέων κοµµάτων -χωρίς να εξαιρούµε βέβαια και όσους ηγούνται υφιστάµενων κοµµατικών σχηµατισµών- τη σκληρή αυτήν αλήθεια; Προς το παρόν τουλάχιστον ούτε κάποια τέτοια διαπίστωση βλέπουµε ούτε γενναίες προτάσεις ακούµε. Η τακτική -κατά την προσφιλή αγγλοσαξονική έκφραση- του να κλοτσάµε το τενεκεδάκι πιο κάτω στον δρόµο είχε δραµατικές συνέπειες για τον τόπο µας. Επί χρόνια οι κυβερνήσεις έβλεπαν το δηµοσιονοµικό έλλειµµα να διογκώνεται, το δηµόσιο χρέος να τραβά την ανηφόρα, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών να διευρύνεται, και ουσιαστικά σφύριζαν αδιάφορα. Ώσπου οι συνέπειες ήρθαν και σάρωσαν τα πάντα, αρχής γενοµένης από το 2010. Ας γίνουν, λοιπόν, νέα κόµµατα και ας µοιραστούν «νέα διαβατήρια». Αλλά ας βγουν και οι πολιτικοί ταγοί να µιλήσουν µε θάρρος και γνώση για τα µελλούµενα και να προετοιµάσουν τον λαό για αυτά.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή