Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένα μεγάλο σκάνδαλο, οι προεκτάσεις του οποίου δεν έχουν δει ακόμα όλες το φως της δημοσιότητας. Και προφανώς η πρακτική αυτή δεν αφορούσε μία μόνο κυβέρνηση, την παρούσα. Σε αυτήν όμως φαίνεται ότι υπήρχε έξαρση της κατάχρησης των ευρωπαϊκών κονδυλίων.

Διαβάστε: Ο υφυπουργός που γλίτωσε στο παραπέντε την αποπομπή, το ΠΑΣΟΚ που περιμένει δεύτερη δικογραφία, ο Μαρινάκης με τη θετική θεσμική παρέμβαση, οι καθαρές κουβέντες του Πλεύρη και τα νεύρα Φάμελλου για Φαραντούρη

Η Ελλάδα προφανώς δεν είναι η μοναδική χώρα που έχει διαχειριστεί τα κονδύλια του πρωτογενούς τομέα με αυτόν τον τρόπο, αλλά αυτό δεν συνιστά δικαιολογία. Εξάλλου «εμάς» έπιασαν, «εμείς» είμαστε στο στόχαστρο και αυτό μετράει.

Η έρευνα εξελίσσεται καιρό, τα τελευταία χρόνια. Ένα από τα ερωτήματα είναι γιατί τώρα ενεργοποιείται η διαδικασία των διώξεων και το πρόστιμο. Μία εύλογη απάντηση είναι γιατί τώρα ωρίμασε η έρευνα. Επειδή όμως στην πολιτική δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ας έχουμε στον νου μας μερικά εναλλακτικά σενάρια. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει μία διαδικασία πιέσεων για να κλείσουν μέτωπα. Η δε δημοσιοποίηση του σκανδάλου συμπίπτει με μία σειρά προκλήσεων προς την Ελλάδα, που εκδηλώνονται στη γεωπολιτική μας περίμετρο.

Η Λιβύη και με τις δύο εκφάνσεις της, ανατολική και δυτική, είναι ένα παράδειγμα. Θα μπορούσε η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ να αποτελέσει μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση για να φανεί «ευέλικτη» σε κάποια από τα εθνικά μας θέματα υπό την απειλή επιπλέον αποκαλύψεων; Αυτό είναι all time classic εγχειρίδιο, το οποίο έχει επιστρατευτεί και επιστρατεύεται σε πλείστες περιπτώσεις.

Η παρούσα κυβέρνηση, ακόμα και να ήθελε, δεν μπορεί να προβεί σε υποχωρήσεις σε θέματα κυριαρχικών δικαιωμάτων ή, ακόμα χειρότερα, κυριαρχίας. Είναι πολιτικά επιβαρυμένη, της καταλογίζεται ακραία κατευναστική πολιτική έναντι της Τουρκίας και κάθε κίνησή της βρίσκεται στο μικροσκόπιο της κοινής γνώμης και της αντιπολίτευσης.

Ενδεχόμενη προσπάθεια από κάποια κέντρα εξώθησης της κυβέρνησης σε εκλογές ώστε να προκύψει ένα σχήμα συνεργασίας, το οποίο με τη σειρά του θα πιεστεί με ανάλογο τρόπο για υποχωρήσεις και το οποίο θα μπορεί να επιμερίσει τις ευθύνες μιας υποχώρησης, καθώς αν συγκροτηθεί από τις βασικές δυνάμεις δεν θα υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση, δεν είναι κάτι χωρίς προηγούμενο. Ακραίο σενάριο; Θα φανεί. Αν το επόμενο διάστημα δούμε να βγαίνουν και άλλα σκάνδαλα, πέραν της συνέχειας του ΟΠΕΚΕΠΕ, οι ενδείξεις ότι κάτι περίεργο συμβαίνει θα ενισχυθούν.

Σε αυτή την περίπτωση μία είναι η απάντηση και οφείλει να δοθεί από το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Ότι ανεξαρτήτως εξελίξεων οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δεν είναι διατεθειμένες να υποχωρήσουν ούτε κατ’ ελάχιστον σε πιέσεις για εθνικές υποχωρήσεις. Και ότι η Ελλάδα αν χρειαστεί θα κάνει ό,τι δεν έχει κάνει μέχρι τώρα. Θα βάλει μπουρλότο (και αυτή) στην περιοχή. Αν η στάση αυτή είναι πειστική, όλα θα αλλάξουν.

Όλοι θεωρούν την Ελλάδα δεδομένη και εύκολη στις υποχωρήσεις. Κατά μί α έννοια μπορεί να αποτελέσει πλεονέκτημα. Ο αιφνιδιασμός είναι μεγαλύτερος όταν αντιδράσει άγρια αυτός που δεν περιμένεις.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή