Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η Ελλάδα στην παρούσα φάση της διεθνούς αταξίας επιχειρεί να βρει βάση στη διεθνή αλλά και την εξωτερική πολιτική τού «πυρήνα» στα ενεργειακά πεδία. Αν πάρουµε για παράδειγµα τις συζητήσεις που είχε ο κ. Μητσοτάκης, ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που επισκέπτεται ιστορικά τη χώρα, στη Μολδαβία, µε την πρόεδρο της χώρας, Μάγια Σάντου, και τον πρωθυπουργό, Ντόριν Ρετσεάν, θα δούµε ότι επαναλαµβάνεται το ίδιο µοτίβο. Κύριο πεδίο συνεργασίας, σε πρακτικό επίπεδο, είναι το ότι η Ελλάδα µπορεί να δηµιουργήσει συνθήκες ενεργειακής ασφάλειας στη Μολδαβία µέσω του φυσικού αερίου, που θα διοχετεύεται εκεί από τον Νότιο ∆ιάδροµο, τη Ρεβυθούσα, και το λιµάνι της Αλεξανδρούπολης (FSRU). Η Ελλάδα γεωπολιτικά ακολουθεί προς Βορρά, παρακάµπτοντας επί του παρόντος τα ∆υτικά Βαλκάνια, τη διαδροµή Βουλγαρία, Ρουµανία, Μολδαβία µε τελικό προορισµό όχι την Ουκρανία ολόκληρη αλλά την Οδησσό.

Πέραν του φυσικού αερίου ο πρωθυπουργός στις σχετικές δηλώσεις του, όπου βρεθεί, κάνει αναφορά στο επίτευγµα της Ελλάδας σε σχέση µε την ανάπτυξη των Ανανεώσιµων Πηγών Ενέργειας, που επίσης έχουν σπουδαίο ρόλο ως προς τη διαθεσιµότητα πράσινου ηλεκτρισµού. Η επικέντρωση της εξωτερικής πολιτικής στον ενεργειακό τοµέα δεν αφορά µόνον τις προς Βορρά διαδροµές. Αλλά και τις νότιες διαδροµές, τις θαλάσσιες µέσω της Ανατολικής Μεσογείου. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγµατα των καλωδίων που µε προβλήµατα και καθυστερήσεις προωθούνται προς Ισραήλ και Αίγυπτο. Ακόµη και στις συζητήσεις µε τη Σαουδική Αραβία προβάλλεται η συνεργασία µε καλώδια ηλεκτρισµού αλλά και µεταφοράς δεδοµένων.

Η Ελλάδα µπορεί να δηµιουργήσει συνθήκες ασφάλειας στη Μολδαβία µέσω του φυσικού αερίου, που θα διοχετεύεται εκεί από τον Νότιο ∆ιάδροµο, τη Ρεβυθούσα, και το λιµάνι της Αλεξανδρούπολης

Αν πάµε µάλιστα ακόµη και στον σκληρό πυρήνα των διαφορών µε την Τουρκία σχετικά µε την οριοθέτηση των ζωνών οικονοµικής εκµετάλλευσης, πάλι πολλά επενδύονται στην παρουσία αµερικανικών ενεργειακών κολοσσών και των πλάνων τους. Της Chevron και της Exxon Mobil.

Από τη στιγµή που η Αθήνα επιλέγει τις ενεργειακές διαδροµές για την άσκηση διεθνούς πολιτικής είναι προφανές ότι το υπουργείο Ενέργειας και τα οικονοµικά κεντρικά υπουργεία αναλαµβάνουν όλο και περισσότερες αρµοδιότητες και ευθύνες έναντι των κλασικών εµπλεκόµενων δοµών διεθνούς πολιτικής ή ασφάλειας και γεωπολιτικής στρατηγικής της χώρας. Ουσιαστικά, το υπουργείο Εξωτερικών, η ΕΥΠ, πολύ περισσότερο η Γραµµατεία, πλέον, του Συµβούλου Ασφαλείας περιθωριοποιούνται και παρακµάζουν. Η εξέλιξη αυτή δεν θα πρέπει να θεωρείται συµπτωµατική ή σχετιζόµενη µε πρόσωπα και ενδοκυβερνητικές ισορροπίες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει αυτή τη στρατηγική πιστεύοντας προφανώς ότι έχει καλύτερη βάση σε πρακτικό, επιχειρηµατικό επίπεδο και µεγαλύτερη γεωπολιτική ασφάλεια σε ένα τοπίο γεµάτο απρόβλεπτες εκπλήξεις. Ακόµη και σε επαφές στην Ουάσινγκτον, αυτές τουλάχιστον που έχουν καταγραφεί τους πρώτους µήνες της προεδρίας Τραµπ, αν αφαιρέσουµε τις ατζέντες του υπουργείου Άµυνας, της στρατιωτικής συνεργασίας δηλαδή και των εξοπλισµών, οι πλέον σηµαντικές διαβουλεύσεις αφορούν τον ενεργειακό τοµέα ή τη γεωπολιτική των ενεργειακών διαδροµών. Το γεγονός µάλιστα ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε τον κ. Παπασταύρου για επικεφαλής του υπουργείου Ενέργειας, έναν πολιτικό µε γρήγορα αντανακλαστικά και εµπειρία στις διεθνείς συµφωνίες, σε συνδυασµό µε την επιλογή του ταλαντούχου κ. Πιερρακάκη για την ηγεσία του υπουργείου Οικονοµικών, υπό την οµπρέλα την προσωπική του αλλά και του πολιτικά και ευρωπαϊκά ιδιαίτερα έµπειρου, αλλά όχι γεωπολιτικού, αντιπροέδρου κ. Χατζηδάκη, δείχνει ότι ο κ. Μητσοτάκης είχε προεπιλέξει αυτή τη στρατηγική που θα ακολουθούσε τη διετία µέχρι το 2027.

Και πράγµατι, στην πορεία αυτή που ο ίδιος πιστεύει όλα δείχνουν ότι κινούνται παραγωγικά και επιτυχηµένα. Αλλά τελικά στις παρούσες συνθήκες δεν είναι περιοριστικός ο χώρος όπου επιλέγει να κινηθεί η Ελλάδα, η οποία µάλιστα µε την παραµένουσα σύνθεση στην ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών -πλην της οικονοµικής διπλωµατίας και των οµογενών- δεν δείχνει ότι διαθέτει συνοχή και επάρκεια ακόµη και στα διπλωµατικά «τρίγωνα» της Μεσογείου;

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή