Ο ηγέτης του Κρεµλίνου είχε πλέον µόνο δύο επιλογές. Είτε να κερδίσει και άλλο λίγο χρόνο για τον ρωσικό στρατό, που προελαύνει στα εδάφη των τεσσάρων διεκδικούµενων περιοχών της Ουκρανίας, φέρνοντας όµως σε όλο και πιο δύσκολη θέση τον «υπεραισιόδοξο» συνοµιλητή του από την πλευρά της ∆ύσης Ντ. Τραµπ, είτε να αποδεχθεί τον ρεαλισµό του απεσταλµένου της Ουάσινγκτον, Στιβ Γουίτκοφ. Ευτυχώς για αυτούς που πιστεύουν στο τέλος του πολέµου στην Ουκρανία και για µια «νέα τάξη» στις σχέσεις ∆ύσης - Ρωσίας, αποφάσισε το δεύτερο. Ενδεχοµένως άλλωστε τις τέσσερις επαρχίες της Ουκρανίας, µαζί µε τη νοµιµοποίηση της ρωσικής παρουσίας στην Κριµαία, να µπορεί να τις κερδίσει πιο εύκολα µε διαπραγµατεύσεις για την ειρήνη και όχι µε µια τελευταία φάση πολέµου.

Η Ρωσία εξάλλου άσχετα µε την ιστορική περίοδο και την ηγεσία της λειτουργεί πάντα µε τον ίδιο τρόπο. Πέρα από τις θυσίες ανθρώπων και υποδοµών στους µεγάλους πατριωτικούς πολέµους, όπως τους χαρακτηρίζει, βλέπει µόνο το αποτέλεσµα. Και αυτό είτε θα προκύψει µε την πλήρη κατάρρευση των δυνάµεων του αντιπάλου, όπως στην Τσετσενία, είτε µε διαπραγµατεύσεις για το πώς θα µοιρασθεί ο κόσµος και ειδικά η Ευρώπη, όπως διαφαίνεται στο µέτωπο της Ουκρανίας.

Οι Αµερικανοί φάνηκαν επαρκώς αξιόπιστοι προς τους Ουκρανούς, που πεθαίνουν στα µέτωπα του πολέµου και δεν διασκεδάζουν ή πολλαπλασιάζουν τις µαφιόζικες περιουσίες τους σε όλα τα µήκη και πλάτη της Γης, εκτός Ουκρανίας. Επεδίωξαν κατ’ αρχάς µια τριµερή διαπραγµάτευση Πούτιν - Τραµπ µε την παρουσία Ζελένσκι. Του νέου Τσόρτσιλ της Ανατολικής Ευρώπης, όπως επιδιώκουν να τον παρουσιάζουν οι Μακρόν, Μερτς και Στάρµερ. Οι ηγέτες της Ε3 της Ευρώπης, που όµως όπως και ο Ουκρανός πρόεδρος του πολέµου και του «δεξιού τοµέα» δεν θα κάτσουν στο βασικό τραπέζι της κουβέντας για µια νέα Γιάλτα. Ο Ρώσος είπε… αργότερα.
Όταν οι συνθήκες ωριµάσουν. Θα τους ενηµερώσει ο Αµερικανός όταν κλείσει το deal ποια είναι η µοίρα τους και τα όριά τους.

Ο Βλ. Πούτιν και το επιτελείο του θα έπρεπε να σπουδαιολογήσουν το µοντέλο κυρώσεων που θα ακολουθούσε η Ουάσινγκτον στην περίπτωση που δεν συµφωνούσαν στη διαπραγµάτευση αντί του πολέµου. Το να επιβληθούν ισχυροί δασµοί στην Ινδία και σε όσους άλλους τροφοδοτούνται και διακινούν ρωσικό πετρέλαιο θα ήταν ένα «στοίχηµα» χωρίς λογική. Φυσικά θα µείνει µετέωρο το ερώτηµα: Με την Τουρκία τι θα γινόταν; Ό,τι και µε την Ινδία; Οι Αµερικανοί θα έχουν τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο για το πώς θα χωρισθεί ο κόσµος και όχι µόνον οι ζώνες επιρροής και οικονοµικής συνεργασίας στην Ευρώπη. Οι Βρυξέλλες, το
Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο, οι βαλτικές χώρες µπορεί να αγωνιούν ή υποκρίνονται ότι αγωνιούν για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, αλλά η ουσία θα είναι αλλού. Ποια θα είναι η επόµενη µέρα στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας; Πόση απόσταση και µε ποιες προϋποθέσεις και διασφαλίσεις θα έχει η Μόσχα από το Πεκίνο; Ποιο το εύρος της ζώνης εθνικής ασφαλείας για τη Ρωσία στον Καύκασο και στην Ανατολική Ευρώπη; Θα υπάρχει στο µέλλον Ουκρανία ή θα χωρισθεί σε ζώνες επιρροής όπως στο τέλος του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου η Γερµανία; Ποιοι οι κανόνες του παιχνιδιού µετά το τέλος της παγκοσµιοποίησης και την επιστροφή στην οικονοµία των εθνών σε ζώνες; Πώς θα κυβερνηθεί ο κόσµος; Ποιες οι δυνάµεις και µε ποια ιεράρχηση θα κάθονται στο τραπέζι της νέας «Ιεράς Συµµαχίας»; Θα εµπλακεί το αµερικανικό µάνατζµεντ στο ρωσικό ολιγοπώλιο, επιχειρώντας κάτι πιο δηµιουργικό από την εποχή Γιέλτσιν;

Πάντως κάπου εκεί στην Αραβία και όχι στην Τουρκία θα τεθεί ένα τέλος, µεταξύ άλλων, στον διπολισµό της ∆ύσης µεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Θα λήξει το Μάαστριχτ. Ο νέος κόσµος είναι εµφανές ότι δεν χωράει δύο πόλους. Οι υπερασπιστές του «ευρωπαϊκού µονόδροµου» και στην Ελλάδα ή ρθε η ώρα να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αποτραβηχτούν στην αποµαχία. Η εποχή τους πέρασε…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή