Ο Κ. Μητσοτάκης απέδειξε µε την παρουσία του στη Θεσσαλονίκη, την οµιλία και τη συνέντευξη Τύπου στο πλαίσιο της ∆ΕΘ, ότι παραµένει η δεσπόζουσα πολιτική προσωπικότητα στη χώρα, ως προς τη διοίκησή της. Επίσης δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα για να διαπιστωθεί ότι η Νέα ∆ηµοκρατία, άρα η Κεντροδεξιά, δεν είναι απλώς η κυρίαρχη πολιτική δύναµη στη χώρα, αλλά η κυριαρχική. Με αυτά ως δεδοµένα και λόγω της διάθεσης και πρόθεσης του πρωθυπουργού να διεκδικήσει επιπλέον χρόνο, µια τρίτη θητεία, στη διοίκηση της χώρας, έχει να τοποθετηθεί σε ευρύτερα ζητήµατα ως προς την προοπτική της Ελλάδας στη νέα εποχή για τον κόσµο που ήδη έχει ξεκινήσει, µε ένταση µάλιστα τους τελευταίους µήνες.

Ο κ. Μητσοτάκης, ο πρωθυπουργός, µε την ευκαιρία της οµιλίας του στη ∆ΕΘ µάς ανέπτυξε και περιέγραψε µια νέα φορολογική πολιτική, µε µειωµένες επιβαρύνσεις για όλες τις κατηγορίες του πληθυσµού, αποτέλεσµα της πορείας που έχει ακολουθηθεί την τελευταία εξαετία, µετά την έξοδο από τη µνηµονιακή επιτήρηση. Στη συνέντευξη Τύπου όρισε τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού ως προς την εκλογική διαδικασία.

Χρόνος των εκλογών, σύστηµα που θα ισχύσει, προτεραιότητες της κυβέρνησης µέχρι τον χρόνο των εκλογών, πολιτικές και στρατηγικές που ακολουθούνται, κλίµα που προτίθεται να παρακολουθήσει σε σχέση µε τους πολιτικούς αντιπάλους. Όλα αυτά καλά. Ο κ. Μητσοτάκης όµως έχει και άλλα σηµαντικά να µας αναπτύξει και να µας εξηγήσει, αφού ο ίδιος δεν θα περιορίσει την εµπλοκή του στη διοίκηση της χώρας στο 2027. Μιλάµε λοιπόν για µια χρονική περίοδο από το 2026 έως το 2031. Τα ορατά ήδη χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα από το 2019 µέχρι και τα τέλη του 2024. Απλώς γιατί ο κόσµος κινείται µε άλλες ταχύτητες και σε άλλες ατραπούς. Όσα θεωρούνταν κανονικότητα µέχρι πριν από λίγους µήνες, σήµερα πλέον είναι ακυρωµένα. Και αυτό δεν οφείλεται µόνο στην κυριαρχία του Ντόναλντ Τραµπ, πολιτικά και εκλογικά στις ΗΠΑ, έναντι των ∆ηµοκρατικών.

Σε διεθνές επίπεδο έχουµε το τέλος της παγκοσµιοποίησης. Στην Ευρώπη κυριολεκτικά το τέλος των µύθων και αυτό φυσικά δεν συσχετίζεται µε τον συνεχιζόµενο πόλεµο στην Ουκρανία και τον ψυχρό πόλεµο µε τη Ρωσία. Ούτε όλα γυρίζουν πέριξ των δασµών και της άρνησης των ΗΠΑ να πληρώνουν τη δυτική ασφάλεια ή να µοιράζονται τα συµφέροντά τους µε τους κυρίαρχους παίκτες της εταιρικής Ευρώπης.

Ακόµη και το τέλος του νεοταξικού φιλελευθερισµού στον δικαιωµατισµό και τη δεσποτική woke κουλτούρα αξιών για τη ∆ύση έχει ως εξέλιξη σηµαντικό ρόλο. ∆εν υπάρχει, µε λίγα λόγια, κανονικότητα όπως αυτή που πίστευε, υπηρετούσε και αναδείκνυε ο κ. Μητσοτάκης ως πολιτικός, αλλά κυρίως ως πρωθυπουργός. Η διοίκηση της χώρας την επόµενη εξαετία λοιπόν και η στρατηγική της Ελλάδας θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν και να δοµηθούν πάνω σε νέα δεδοµένα. Όχι ιδιαίτερα προσδιορισµένα επί του παρόντος. Η Ελλάδα, εξερχόµενη από µια µακρά περίοδο όχι µόνο δηµοσιονοµικής επιτήρησης αλλά κοινωνικής και καθεστωτικής χρεοκοπίας, είναι φανερό ότι έχει συστηµικό έλλειµµα ηγεσίας για να προχωρήσει προς τα εµπρός. Κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται φυσικά ο κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός.

Οι Έλληνες, κυρίως µε ευθύνη του ελληνικού µεταπολιτευτικού σοσιαλισµού/σοσιαλδηµοκρατίας και του πελατειακού κράτους, µε τη σύγχυση ανάµεσα στην κοµµατοκρατία και τη δηµοκρατία, την εµπέδωση του λαϊκιστικού µοντέλου διακυβέρνησης των θετικών µέτρων µε δανεικά ως του πλέον αποδεκτού, και τον ετεροκαθορισµό της εθνικής ευθύνης των εκάστοτε ηγεσιών της στο ευρωπαϊκό κοινοτικό κεκτηµένο, έχουν αποκοπεί από την παραγωγή και κάθε έννοια µέτρου στην καθηµερινότητα, έχοντας καταστεί απολύτως µαταιόδοξοι και χρεοκοπηµένοι εθνικά, κοινωνικά, µορφωτικά, στον στρατηγικό τους ορίζοντα. Ο κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός έχει εξορθολογίσει σε πολλά τη χώρα αλλά και τη σχέση κυβέρνησης - πολιτών σε µια πορεία ισορροπίας και ευστάθειας. Αλλά στην προκειµένη περίπτωση και όσον αφορά τον ορίζοντα του 2030, θα πρέπει να µας εξηγήσει ότι και προτίθεται και µπορεί από πλευράς επιτελείων να ασκήσει ηγεσία σε µια χώρα που θα αναζητήσει και θα οργανώσει το µέλλον της σε βάθος δεκαετιών µετά τη λήξη της δικής του θητείας στη διοίκησή της.


Δημοσιευτηκε στην Απογευματινή