Η Τουρκία είναι σε πολύ δυσχερή θέση. Η αµερικανική διοίκηση µε σαφή και βάσιµο τρόπο θέτει έναν όρο προς την Ευρώπη όσο και προς την Ασία. Για να διατηρεί κάποιο έθνος-κράτος µια στενή συµµαχία µε την Ουάσινγκτον, θα πρέπει να συµπλέει ως προς τα εθνικά του συµφέροντα και τις προτεραιότητες µε εκείνα των ΗΠΑ. Ορθά κοφτά σε µια πρώτη φάση, που κυριαρχεί στο παρόν, είναι να πάψει να τροφοδοτείται µε ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Πέραν αυτού, υπάρχει µια ολόκληρη δέσµη πολιτικών και σχεδιασµών που συνδέονται µε τη θάλασσα και προβάλλονται ως αναγκαιότητες για τις ΗΠΑ. Λιµάνια, ναυπηγεία, εµπορικοί στόλοι, µεταφορές. Οι ΗΠΑ επιστρέφουν στη στρατηγική της ναυτικής δύναµης έπειτα από πολλές δεκαετίες, θυµίζοντας µια παλιά εποχή που πολλοί νεότεροι σε ηλικία στα επιµέρους κέντρα αποφάσεων και αναλύσεων ουσιαστικά αγνοούν ή κάπου έχουν διαβάσει και µόνον.

Η Ελλάδα υποδέχεται τους υψηλούς αξιωµατούχους των ΗΠΑ µε άνεση και χωρίς ιδιαίτερο άγχος αλλά µε τη δέουσα προσοχή, αφού επιπολαιότητες δεν χωρούν στην παρούσα φάση. Η Ελλάδα δεν είναι θεωρητικά ή και µόνο γεωπολιτικά ένας στενός σύµµαχος των ΗΠΑ. Εδώ και µια δεκαετία τουλάχιστον έχει προσαρµόσει τις στρατηγικές της σε αυτή την κατεύθυνση. Τις επιµέρους κεντρικές στρατηγικές της. Στην ενέργεια, στα ναυπηγεία που ανέκτησε µε αµερικανική βοήθεια, στους µεγάλους εµπορικούς στόλους της και ας ενεπλάκησαν κάποιοι από τους εφοπλιστές σε «σκιώδεις» αρµάδες λαθρεµπορίας ρωσικού αερίου µε σκοπό το κέρδος. Επίσης στα δίκτυα, στις επικοινωνίες, στην τεχνολογία η Ελλάδα έχει αφή σει από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη τις κινεζικές διαδροµές, που και αυτές έχουν µπει πλέον στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον. Η Ελλάδα υποδέχεται στις περιοχές έρευνας και εξόρυξης, που εµπίπτουν στις ζώνες οικονοµικής εκµετάλλευσης ή στην επικράτεια µε τη στενή έννοια, αµερικανικούς κολοσσούς µε αισθήµα τα ανακούφισης και προσδοκίας. Φυσικά υπάρχουν και οι τοµείς της άµυνας και ασφάλειας, των στρατιωτικών εξοπλισµών και βάσεων, οι επενδύσεις που η Ελλάδα αν και µέλος της Ευρωζώνης συνεχίζει να υπολογίζει σε όλο και πιο στενή συνεργασία µε τις ΗΠΑ προκειµένου να πετύχει ένα πιο παραγωγικό µοντέλο.

Η Τουρκία βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Η πάγια στρατηγική της από τη γεωπολιτική µέχρι την πυρηνική ενέργεια πατά σε δύο βάρκες. Στον ενεργειακό τοµέα η αµερικανική απαίτηση για καµία σχέση και εξάρτηση από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους είτε ως εισαγωγή είτε ως εµπορία τη βρίσκει παντελώς απροετοίµαστη. Η Ελλάδα είναι µια ενεργειακή βάση αµερικανικών πόρων. Η Τουρκία ρωσικών πόρων. Όλο το δίκτυο αγωγών της τροφοδοτείται από ρωσικό φυσικό αέριο. Η Τουρκία εντάσσεται στις κινεζικές διαδροµές από την Ανατολή στη ∆ύση. Χρηµατοδοτικά ελέγχεται όλο και σε µεγαλύτερο βαθµό από κινεζικά κεφάλαια. Στους πολέµους έχει διατηρήσει ιδιότυπη στάση για χώρα του ΝΑΤΟ τόσο στο µέτωπο της Ουκρανίας, ως ενδιάµεση δύναµη που δεν εφάρµοσε κυρώσεις σε βάρος της Μόσχας, όσο και σε εκείνο της Εγγύς Ανατολής, όπου έχει ταχθεί υπέρ της ισλαµικής τροµοκρατίας και της Χαµάς απέναντι στο Ισραήλ.

Στους στρατιωτικούς εξοπλισµούς η Τουρκία «παγιδεύτηκε» από τους ρωσικής κατασκευής πυραύλους S-400 και βρέθηκε έξω από το πρόγραµµα των µαχητικών F-35. Στην παρούσα φάση µπορεί να συµφωνήσει να πουλήσει πίσω στη Ρωσία τους πυραύλους, µπορεί να τη βοηθούν το έλλειµµα ισχύος της Ευρώπης που στρέφεται προς αυτή και η θέση της στο ΝΑΤΟ, αλλά αυτά δεν φτάνουν. Η αµερικανική απαίτηση στην ενέργεια και η στροφή των ΗΠΑ στη θάλασσα τη φέρνουν σε αµηχανία. ∆οµική αµηχανία. Μπορεί να δοκιµάσει εντάσεις µε το «Πίρι Ρέις», το Μεταναστευτικό, την αλιεία ή τα καλώδια, επιχειρώντας να δηµιουργήσει εµπλοκές στη γεωοικονοµική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όµως τα περιθώριά της είναι στενά στο δυτικό µέτωπο.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή