Με δεδοµένο ότι στην παρούσα φάση η ευρωπαϊκή οντότητα αντιµετωπίζει στρατηγικά διλήµµατα ή και αδιέξοδα, χρειάζεται τη Γαλλία µε την κοινοτική κουλτούρα και τη διπλωµατική εµπειρία της στο πέρασµα των αιώνων για να βρει τον δρόµο για την εξέλιξή της. Η Γαλλία όµως δεν µπορεί να βοηθήσει και να στηρίξει το ευρωπαϊκό όνειρο. Γιατί η ίδια η Γαλλία βρίσκεται σε µια απίστευτη πολιτική, πολιτειακής έντασης, περιδίνηση. Μάλιστα, µέχρι κάποιου βαθµού η Ευρώπη και η Γαλλία ακολουθούν παρόµοιες διαδροµές προς µια παρακµή του θεσµικού πλαισίου τους και του κύρους τους.

Στις Βρυξέλλες, για παράδειγµα, διαδοχικές είναι οι προτάσεις µοµφής από την πλευρά του Ευρωκοινοβουλίου σε βάρος της επικεφαλής της Κοµισιόν, Φον ντερ Λάιεν. Αλλά ηχηρή και η απουσία της ή η αµηχανία της Ευρώπης από τα µέτωπα του πολέµου και της έντασης στη γειτονιά της είτε αυτή λογίζεται στον Βορρά είτε στον Νότο της. Η Ευρώπη για πολλούς αναλυτές βρέθηκε προ απροόπτου εξαιτίας της εκλογής Τραµπ στις ΗΠΑ και της βίαιης ανατροπής όλων των δεδοµένων της κανονικότητάς της. Η ισορροπία της ήταν εξωστρεφής. Αφού η ασφάλεια και η άµυνά της στηριζόταν στις ΗΠΑ. Η ενεργειακή της αυτάρκεια και ανταγωνιστικότητα εξαρτιόταν από τις εισαγωγές από τη Ρωσία. Και η επιτάχυνση του διεθνούς της εµπορίου σχετιζόταν µε την Κίνα. Με την έννοια αυτή, η Ευρώπη ζούσε για δεκαετίες σε µια «φούσκα» ψευδαίσθησης ότι αποτελούσε το κέντρο του κόσµου της ισχύος.

Το χειρότερο που έχει συµβεί στους πολίτες της είναι ότι ο Ντε Γκολ και οι µεταπολεµικές ελίτ δεν σκέφτηκαν καθόλου την περίπτωση ενός προέδρου µε µηδενικό πατριωτισµό

Οι πόλεµοι της Ρωσίας στην Ουκρανία και του Ισραήλ απέναντι στην Τζιχάντ ταυτόχρονα διέλυσαν την άλλη της δοµική ψευδαίσθηση. Ότι ο πόλεµος ήταν παρελθόν. Το ίδιο πίστευε η κεντρική δοµική αντίληψη της Ένωσης και για την αλλαγή συνόρων. Με τα δεδοµένα αυτά, η Ευρώπη αυτή των ψευδαισθήσεων ασχολούνταν µε την κλιµατική αλλαγή εµµονικά, όπως και µε τα αέρια των αγελάδων που κατέστρεφαν το περιβάλλον. Υποστήριζε επίµονα την τεχνοκρατία του πυρήνα των αποφάσεών της. Περιφρονούσε τα έθνη και τις ιδεολογίες. Πίστεψε σε µια woke πραγµατικότητα δικαιωµατισµού σκοτώνοντας τις ίδιες τις αξίες και τις παραδόσεις της. Η επικράτηση της εποχής Τραµπ στις ΗΠΑ και στον κόσµο βρήκε τις ελίτ των µάνατζερ και των τραπεζιτών παντελώς ανυποψίαστες και ανοργάνωτες. Ο χρόνος κρίσιµων αλλαγών που θα έπρεπε να έχουν προωθηθεί είχε περάσει και οι ελπίδες για µια γρήγορη διέλευση σε µια νέα εποχή αποδείχθηκαν έωλες.

Η Ευρώπη του Μάαστριχτ που γνωρίζουν οι νέες γενιές ήταν βασισµένη στην ισχύ και την επάρκεια ενός γερµανογαλλικού consensus. Αυτός άλλωστε ήταν ο κεντρικός στόχος της σύγκλισης από την εποχή της ΕΚΑΧ (αρχική ευρωπαϊκή κοινότητα του χάλυβα). Παρά την τεράστια εδαφική επέκτασή της, ειδικά µε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τίποτα δεν άλλαξε σε αυτό το σχήµα. Από τις δύο δυνάµεις, η µεταπολεµική Γερµανία παρέµεινε εσωστρεφής και στον βιοµηχανικό πυρήνα της εθνικιστική. Επίσης η νέα Γερµανία, που καθόρισε µεταξύ των άλλων το δηµοσιονοµικό πλαίσιο του ευρώ, επέβαλε τη δοµηµένη τεχνοκρατία στην παραγωγή και τη διαχείριση του κοινού πλούτου.

Αντίθετα η Γαλλία, µε τη δική της πολύ πιο εξωστρεφή εθνική κουλτούρα και τον κοινοτισµό που πάντα επιδίωκε, αποτελούσε την ανάσα και τη ρεζέρβα της ευρωπαϊκής σύγκλισης, σε µια παρ’ ελπίδα αρνητική αναστροφή όπως η σηµερινή. Η Γαλλία πάντα σεβόταν µια «δεύτερη ανάγνωση» βασισµένη στον εθνισµό και τη διακυβερνητική συναίνεση µιας πολιτικής και όχι µόνο τεχνοκρατικής Ευρώπης. Όµως, στην παρούσα συγκυρία η Ευρώπη και η Γαλλία καταστρέφονται ταυτόχρονα. Η Ε΄ Γαλλική ∆ηµοκρατία, έµπνευση και κληρονοµία της εποχής και της νοοτροπίας Ντε Γκολ, είναι πολύ περισσότερο προεδρική απ’ ό,τι αντέχει. Το χειρότερο που έχει συµβεί στους Γάλλους είναι ότι ο Ντε Γκολ και οι µεταπολεµικές ελίτ δεν σκέφτηκαν καθόλου την περίπτωση ενός προέδρου µε µηδενικό πατριωτισµό, όπως συµβαίνει στο παρόν µε την περίπτωση του Εµανουέλ Μακρόν.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή