Μια νέα εποχή για τη Μέση Ανατολή
Άρθρο γνώμης
Άσχετα µε το αν ο Τραµπ τιµηθεί ή όχι µε το βραβείο Νόµπελ, το Παλαιστινιακό έχει πάρει τον δρόµο για µια οριστική διευθέτησή του
Μενελαος Τασιοπουλος
Μπορεί µια αιµατοχυσία και πεδία πολέµων µέσα σε κατοικηµένες περιοχές να οδηγήσουν σε ειρήνη; Αν πιστέψουµε την ιστορία της Ευρώπης τον προηγούµενο αιώνα µε τους δύο παγκόσµιους πολέµους που προκάλεσε, ναι. Κάτι τέτοιο ύστερα από δεκαετίες σύγκρουσης αρχίζουµε να βλέπουµε αν µπορεί να ισχύσει πλέον στη Μέση Ανατολή. Η υπογραφή του προσχεδίου συµφωνίας από την πλευρά του Ισραήλ ήρθε να δώσει κλίµα έµπρακτης αισιοδοξίας στις διαπραγµατεύσεις που γίνονταν µε τη συµµετοχή της αποµένουσας ηγεσίας της Χαµάς, µε τη µεσολάβηση της Αιγύπτου και του Κατάρ. Υπάρχει συµφωνία εκεχειρίας και µέσα σε λίγα 24ωρα µετά αναµένεται κατ’ αρχάς απελευθέρωση των ευρισκόµενων εν ζωή Ισραηλινών οµήρων, έναντι απελευθέρωσης περίπου 1.900 κρατουµένων Παλαιστινίων σε φυλακές του Ισραήλ.
Πολλά θα κριθούν έπειτα στο κατά πόσον η εκεχειρία αυτή θα εξελιχθεί σε ειρήνη µε διάρκεια. Προαπαιτούµενο για τη συνέχεια είναι η παράδοση των όπλων από τη Χαµάς και η βαθµηδόν αποχώρηση των στρατευµάτων του Ισραήλ από τη Γάζα. Υπάρχουν θολά σηµεία στα όσα έχουν συµφωνηθεί ή τουλάχιστον προδιαγραφεί. Στην παρούσα φάση, όµως, βρισκόµαστε σε πιο σταθερό έδαφος στο πεδίο, και όχι πλέον στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων, από συγκυρίες στο παρελθόν, που ενώ υπόσχονταν πολλά δεν κατέληξαν πουθενά. Η διαφορά είναι ο πόλεµος και οι θυσίες που ανέλαβε το Ισραήλ έπειτα από τη δραµατική σφαγή που υπέστη εντός της επικρατείας του από τους δολοφόνους της Χαµάς και της τζιχάντ στις 7 Οκτωβρίου 2023. Κήρυξε ολοκληρωτική σύγκρουση µε τη Χαµάς στη Γάζα, µε τη Χεζµπολάχ στον Λίβανο, που έσπευσε σε συµµαχία µε τη Χαµάς, αλλά και µε τους Χούθι στην Υεµένη, που εκτός των άλλων εγκλώβισαν το θαλάσσιο πέρασµα από τη Μεσόγειο στον Ινδικό µέσω της Ερυθράς Θάλασσας.
Το Ισραήλ µε τη σιδηρά αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Νετανιάχου έπληξε επίσης την «κεφαλή του φιδιού». Την Τεχεράνη και τα πυρηνικά εργοστάσια του Ιράν των αγιατολάχ. Σαφής και σταθερή η στήριξη των ΗΠΑ σε αυτή την «τελική λύση», αντίθετα µε την Ευρώπη, που υπέκυψε στις πιέσεις της Αριστεράς της και του ισλαµοφασισµού που µέσω της λαθραίας µετανάστευσης έχει εγκατασταθεί στις µητροπόλεις της. Το Ισραήλ βρέθηκε σε ασφυκτική επικοινωνιακή πίεση στο διεθνές προφίλ του και από τις εξεγέρσεις της παγκοσµιοποίησης των ιδρυµάτων τύπου Σόρος, που µε βάση τα αµερικανικά πανεπιστήµια και τις φιλελεύθερες ελίτ του «τέλους των εθνών και των θρησκειών» σήκωσαν τις σηµαίες της Παλαιστίνης µε συνθήµατα του τύπου «Από το ποτάµι µέχρι τη θάλασσα». Υποστηρίζοντας δηλαδή τον αφανισµό του κράτους του Ισραήλ. Το Ισραήλ δεν χαρίσθηκε στις ηγεσίες του ισλαµικού εξτρεµισµού και σε θεωρίες ότι τα πρόσωπα δεν παίζουν ρόλο. Εκτέλεσε τους επιχειρηµατίες του τρόµου και του αίµατος, είτε αυτοί βρίσκονταν στην ηγεσία της Χαµάς είτε της Χεζµπολάχ. Ο µοναχικός δρόµος του Μπ. Νετανιάχου καταλήγει σήµερα πλέον σε µια επόµενη ηµέρα που κανείς εκ των προκατόχων του στην ηγεσία του Ισραήλ, όσο αποφασισµένοι και ικανοί κι αν ήταν, δεν έφθασε.
Παράλληλα, ό,τι θετικό και να συµβεί από εδώ και πέρα θα οφείλεται σε σηµαντικό βαθµό στην κίνηση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντ. Τραµπ, και της αµερικανικής διπλωµατίας υπό τον Ρούµπιο, όταν προκάλεσαν πριν από ελάχιστες εβδοµάδες, στο περιθώριο της ΓΣ του ΟΗΕ, µια συνάντηση των ηγεσιών αραβικών και µουσουλµανικών χωρών ζητώντας τους να προσυπογράψουν τη συµφωνία ειρήνης που προέκρινε ο Λευκός Οίκος των 20 σηµείων για µια επόµενη ηµέρα στη Γάζα. Σηµαντικές χώρες στην Ευρώπη την ίδια στιγµή προχωρούσαν στην αναγνώριση µιας ανύπαρκτης Παλαιστίνης, ως κράτους της Χαµάς προφανώς. Με τη διαδικασία αυτή οι αραβικές ηγεσίες αλλά ακόµη και το Κατάρ ή η Τουρκία αναλάµβαναν την ευθύνη του τέλους του αίµατος στη Γάζα και την παράδοση των όπλων της ισλαµικής Χαµάς. Άσχετα µε το αν ο Ντ. Τραµπ τιµηθεί ή όχι µε το βραβείο Νόµπελ, το Παλαιστινιακό έχει πάρει τον δρόµο για µια οριστική διευθέτησή του. Ο πόλεµος στην Ανατολή µπορεί να µην έχει τελειώσει. Αλλά ένα σηµαντικό κεφάλαιο βίας δείχνει ότι κλείνει.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Πολλά θα κριθούν έπειτα στο κατά πόσον η εκεχειρία αυτή θα εξελιχθεί σε ειρήνη µε διάρκεια. Προαπαιτούµενο για τη συνέχεια είναι η παράδοση των όπλων από τη Χαµάς και η βαθµηδόν αποχώρηση των στρατευµάτων του Ισραήλ από τη Γάζα. Υπάρχουν θολά σηµεία στα όσα έχουν συµφωνηθεί ή τουλάχιστον προδιαγραφεί. Στην παρούσα φάση, όµως, βρισκόµαστε σε πιο σταθερό έδαφος στο πεδίο, και όχι πλέον στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων, από συγκυρίες στο παρελθόν, που ενώ υπόσχονταν πολλά δεν κατέληξαν πουθενά. Η διαφορά είναι ο πόλεµος και οι θυσίες που ανέλαβε το Ισραήλ έπειτα από τη δραµατική σφαγή που υπέστη εντός της επικρατείας του από τους δολοφόνους της Χαµάς και της τζιχάντ στις 7 Οκτωβρίου 2023. Κήρυξε ολοκληρωτική σύγκρουση µε τη Χαµάς στη Γάζα, µε τη Χεζµπολάχ στον Λίβανο, που έσπευσε σε συµµαχία µε τη Χαµάς, αλλά και µε τους Χούθι στην Υεµένη, που εκτός των άλλων εγκλώβισαν το θαλάσσιο πέρασµα από τη Μεσόγειο στον Ινδικό µέσω της Ερυθράς Θάλασσας.
Το Ισραήλ µε τη σιδηρά αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Νετανιάχου έπληξε επίσης την «κεφαλή του φιδιού». Την Τεχεράνη και τα πυρηνικά εργοστάσια του Ιράν των αγιατολάχ. Σαφής και σταθερή η στήριξη των ΗΠΑ σε αυτή την «τελική λύση», αντίθετα µε την Ευρώπη, που υπέκυψε στις πιέσεις της Αριστεράς της και του ισλαµοφασισµού που µέσω της λαθραίας µετανάστευσης έχει εγκατασταθεί στις µητροπόλεις της. Το Ισραήλ βρέθηκε σε ασφυκτική επικοινωνιακή πίεση στο διεθνές προφίλ του και από τις εξεγέρσεις της παγκοσµιοποίησης των ιδρυµάτων τύπου Σόρος, που µε βάση τα αµερικανικά πανεπιστήµια και τις φιλελεύθερες ελίτ του «τέλους των εθνών και των θρησκειών» σήκωσαν τις σηµαίες της Παλαιστίνης µε συνθήµατα του τύπου «Από το ποτάµι µέχρι τη θάλασσα». Υποστηρίζοντας δηλαδή τον αφανισµό του κράτους του Ισραήλ. Το Ισραήλ δεν χαρίσθηκε στις ηγεσίες του ισλαµικού εξτρεµισµού και σε θεωρίες ότι τα πρόσωπα δεν παίζουν ρόλο. Εκτέλεσε τους επιχειρηµατίες του τρόµου και του αίµατος, είτε αυτοί βρίσκονταν στην ηγεσία της Χαµάς είτε της Χεζµπολάχ. Ο µοναχικός δρόµος του Μπ. Νετανιάχου καταλήγει σήµερα πλέον σε µια επόµενη ηµέρα που κανείς εκ των προκατόχων του στην ηγεσία του Ισραήλ, όσο αποφασισµένοι και ικανοί κι αν ήταν, δεν έφθασε.
Παράλληλα, ό,τι θετικό και να συµβεί από εδώ και πέρα θα οφείλεται σε σηµαντικό βαθµό στην κίνηση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντ. Τραµπ, και της αµερικανικής διπλωµατίας υπό τον Ρούµπιο, όταν προκάλεσαν πριν από ελάχιστες εβδοµάδες, στο περιθώριο της ΓΣ του ΟΗΕ, µια συνάντηση των ηγεσιών αραβικών και µουσουλµανικών χωρών ζητώντας τους να προσυπογράψουν τη συµφωνία ειρήνης που προέκρινε ο Λευκός Οίκος των 20 σηµείων για µια επόµενη ηµέρα στη Γάζα. Σηµαντικές χώρες στην Ευρώπη την ίδια στιγµή προχωρούσαν στην αναγνώριση µιας ανύπαρκτης Παλαιστίνης, ως κράτους της Χαµάς προφανώς. Με τη διαδικασία αυτή οι αραβικές ηγεσίες αλλά ακόµη και το Κατάρ ή η Τουρκία αναλάµβαναν την ευθύνη του τέλους του αίµατος στη Γάζα και την παράδοση των όπλων της ισλαµικής Χαµάς. Άσχετα µε το αν ο Ντ. Τραµπ τιµηθεί ή όχι µε το βραβείο Νόµπελ, το Παλαιστινιακό έχει πάρει τον δρόµο για µια οριστική διευθέτησή του. Ο πόλεµος στην Ανατολή µπορεί να µην έχει τελειώσει. Αλλά ένα σηµαντικό κεφάλαιο βίας δείχνει ότι κλείνει.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
