Οι πολιτικοί πρέπει να υπερβούν τον εγωισµό και την αλαζονεία τους. ∆εν είναι η Ιστορία µέρος της δικής τους δηµόσιας παρουσίας. Η δική τους παρουσία είναι ένας κρίκος στην πορεία της ελληνικής Ιστορίας. Οσες προσπάθειες και αν δοκιµασθούν να αλλάξουν αυτή την πραγµατικότητα, µε ασκήσεις υστεροφηµίας, αυτό θα µένει έτσι. Οι πολιτικοί γενικά θα πρέπει πλέον να αντιληφθούν ότι η Ιστορία δεν γράφεται στη βάση της δικής τους τετραετούς διάρκειας παρουσίας στη διακυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση της χώρας. Επίσης, δεν µπορούν να λογίζουν τον εαυτό τους ως σταρ του θεάµατος. Ούτε να κάθονται τα βράδια στο σπίτι τους και να βλέπουν ταινίες ή να διαβάζουν βιογραφίες για παγκόσµιους ηγέτες που καθόρισαν την πορεία της εξέλιξης, προσοµοιάζοντας το πολιτικό «εγώ» τους µε αυτούς. Η Ιστορία κινείται πάνω και πέρα από τη συγκυρία.

Οι πολιτικοί, είτε συµµετέχουν στην ευθύνη της διοίκησης της χώρας είτε συµµετέχουν κοινοβουλευτικά και κινηµατικά στην αντιπολίτευση, δεν µπορούν να σφραγίσουν την προοπτική του έθνους µέσα από τα «θέλω» τους. Η εναλλαγή των γενεών και το πέρασµα των διαφορετικών ιστορικών φάσεων σε όλες τις περιπτώσεις θα σκορπίσουν σκόνη και λήθη στην πολιτική τους παρακαταθήκη. Ουσιαστικά θα γίνουν, στην καλύτερη περίπτωση, κάποια σελίδα ή υποσηµείωση σε ένα βαρετό για τους µαθητές του µέλλοντος βιβλίο Ιστορίας. Η πολιτική είναι ευθύνη. Είναι κοινωνισµός. Είναι µια σχέση στην ιστορία ενός έθνους και ενός λαού, όχι όπως φαντάζονται οι πολιτικοί, µε αυτοαναφορικότητα. Αλλά ως πραγµατικότητα και εποχή. Οι εναλλασσόµενες εποχές και οι πραγµατικότητες των έργων και των πράξεων οργανώνουν και κατευθύνουν την πορεία του έθνους, του λαού, της κοινότητας. Οι πολιτικοί ως «εκλεκτοί» µπορεί να βλέπουν τον εαυτό τους ως «προύχοντες», ως ελίτ, ως «ευλογηµένους». Στην πραγµατικότητα, όµως, η πολιτεία τους καθορίζει µια πορεία µέσα από πράξεις, παραλείψεις, έργα, σκέψεις και χαµένες ευκαιρίες, προσδοκίες. Οχι για τον εαυτό τους, αλλά για την κοινότητα των πολιτών.

Ουσιαστικά, η πολιτική είναι ευθύνη και  όχι πορεία προς την προσωπική καταξίωση. Είναι οπτική και θεώρηση πραγµάτων και όχι καιροσκοπισµός και αρνητική ενέργεια. Ας δούµε το παρόν στην Ελλάδα. Για δεκαετίες, οι πολιτικοί, και σε επίπεδο πρωθυπουργού, λογίζονταν την Ελλάδα ως ευρωπαϊκή επαρχία. Χώρος και πληθυσµός. Οχι εθνικό κράτος και λαός. Αυτό τους έδινε το άλλοθι να ετεροκαθορίζουν τη στρατηγική και την πολιτική ευθύνη τους σε υπερκρατικές οντότητες και δοµές µε βάση τις Βρυξέλλες. Σε συνθήκες προβαλλόµενης παγκοσµιοποίησης, µάλιστα, για τη δυτική οπτική, το τέλος της Ιστορίας είχε επέλθει και αυτοί δεν ήταν κάτι περισσότερο από τοποτηρητές, νοµάρχες ή τοπικοί άρχοντες, διαχειριστές σε ένα «οικόπεδο» που ονοµάζεται Ελλάδα. Μάλιστα, για τους ίδιους ήταν ένα «οικόπεδο» µειονεκτικό σε σχέση µε άλλα στην Ευρώπη ή τον κόσµο. Ηταν στα όρια, ακριτικό και µε κακές νοοτροπίες που αυτοί είχαν να αντιµετωπίσουν, για να διατηρήσουν την ηγεσία ή την εκλογική δηµοφιλία τους. Ο λαός, οι πολίτες, απεθνικοποιηµένοι και βαπτισµένοι στο χρίσµα του ατοµισµού και του οικονοµισµού, µετρούσαν µόνον τα ευρώ που είχαν στην τσέπη τους και αυτά σε σχέση µε το κατά πόσον µπορούσαν να ακολουθήσουν το πάντα ακριβό lifestyle της δυτικής υπερκατανάλωσης όπως το εισέπρατταν µέσα από την εµπορική, µαζική κουλτούρα. Ολα αυτά δηµιούργησαν τις συνθήκες της αποδοχής της διαφθοράς κάθε τύπου ως µοντέλο αξιών, αρκεί αυτή να είχε οικονοµικό αποτύπωµα στον ατοµικό προσδιορισµό. ∆ιαφθορά φυσικά δεν προέκυψε µόνον στον τελευταίο µισό αιώνα. ∆ιαδέχθηκε άλλες εποχές διαφθοράς και κερδοσκοπίας. Κάθε εποχή όµως έχει τα δικά της χαρακτηριστικά.Ο µηδενισµός που υπάρχει σήµερα είναι διαφορετικός από κάθε άλλη εποχή της ελληνικής Ιστορίας. Επίσης, η απαξίωση του πολιτικού και κοµµατικού συστήµατος είναι διαφορετική. Θα πρέπει να αντιληφθούν οι πολιτικοί την ευθύνη τους για ό,τι συµβαίνει και να βρουν τη συνοχή και το θάρρος να κινήσουν µέσα από τις δικές τους πραγµατικότητες την Ιστορία της Ελλάδας προς τα εµπρός. ∆εν είναι τυχαίο, αλλά πλήρως καταστροφικό, ότι οι νεότερες γενιές δεν συµµετέχουν στην πολιτική. Εκτός από αυτούς που βλέπουν ως καριέρα την πολιτική, ώστε να βρεθούν στις ελίτ της ηγεσίας, οι υπόλοιποι δεν δέχονται να εµπλακούν ή και να ενδιαφερθούν για την πολιτική. Η Ελλάδα έχει µπροστά της µία κρίσιµη δεκαετία 2025-2035. Για να κινήσει την Ιστορία και να εξελιχθεί.

Το 2025 ήδη τελειώνει. Το 2035 και η κατάσταση πραγµάτων για τη χώρα τότε θα καθορίσουν το µέλλον για την εικοσαετία 2035-2055. Η Ελλάδα, αν θέλει να επιβιώσει στον αιώνα, θα πρέπει να αποκτήσει στρατηγικό έρµα, όραµα πατρίδας, συνοχή. ∆εν είναι κάτι απλό. Ιδιαίτερα εφόσον η πολιτική δεν βρει τις κατάλληλες διαδροµές. Είναι ένα γεγονός που θα πρέπει να το αντιµετωπίσουµε ως δραµατικό. Η πολιτική δεν έχει νέους πολιτικούς να κινήσουν την Ιστορία. Ουσιαστικά βλέπουµε µια ανακύκλωση προσώπων. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, όσο διατηρεί την ευθύνη της διοίκησης της χώρας, δίνει τον χρόνο στο σύστηµα της πολιτικής, της κοινωνίας, της κουλτούρας να βρει την ταυτότητα και τα πρόσωπα της νεάς εποχής. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη είναι προνόµιο και ευκαιρία για να υπάρξει στα σοβαρά µια επόµενη ηµέρα αυτής.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά