Το νέο στρατηγικό δόγµα των ΗΠΑ, υπό την προεδρία Τραµπ, υπήρξε ένα σοκ για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Επίσης, για τις ελίτ της Κοµισιόν και των άλλων δοµικών οργάνων αποφάσεων και γεωπολιτικής µε βάση τις Βρυξέλλες. Ακόµα και για την οντότητα του ΝΑΤΟ υπήρξε ανησυχητική. Αυτό συνέβη όχι τόσο γιατί οι παραδοχές και οι άξονες πολιτικής που υιοθετούνται από την Ουάσινγκτον είναι πρωτάκουστες, αλλά γιατί ακριβώς οι πολιτικές αυτές παίρνουν επίσηµο χαρακτήρα.

Για παράδειγµα, το ότι η Ρωσία για την Ουάσινγκτον παύει να θεωρείται εχθρός είναι σοκ για τις υφιστάµενες ευρωπαϊκές ηγεσίες, που, ουσιαστικά, στη βάση του πολέµου που συνεχίζεται στην Ουκρανία, έχουν αναλάβει το ρίσκο µέσα σε διαδικασία κλιµάκωσης να εξελιχθεί η σύγκρουση σε παγκόσµιο πόλεµο. Από την άλλη, η αµερικανική αµφισηµία σε σχέση µε την Κίνα, που από τη µια την ορίζει ως κύρια στρατηγική απειλή για τη ∆ύση, αλλά ταυτόχρονα µιλά για συνοµιλίες σε σχέση µε τους όρους του εµπορίου και των συναλλαγών που θα συνεχίσουν να υφίστανται σε ένα πλαίσιο που προσοµοιάζει µε την υπάρχουσα G7. Μόνο που στον σχεδιασµό αυτόν παρακάµπτει την Ευρώπη. Πολλές από τις κύριες δυνάµεις της Ευρώπης, όπως η Γερµανία και η Γαλλία, µε προβληµατικές οικονοµίες στη σηµερινή συγκυρία, έχουν κυριολεκτικά εξάρτηση ως προς τις διεξόδους τους από µια ειδική σχέση µε την Κίνα, προϋπόθεση της οποίας είναι η παράκαµψη των πολιτικών και των ορίων που θέτει η στρατηγική Τραµπ από τις ΗΠΑ.

∆υσχερές ζήτηµα για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι και το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν εντάσσουν την Ευρώπη στο ιδιότυπο «δόγµα Μονρό» που θέτουν ως στόχο για την αµερικανική ήπειρο. Αλλά παραµένει η Ευρώπη στους συµµάχους του πυρήνα της ∆ύσης, µε την Ουάσινγκτον, όµως, να µην κρύβει τη φιλοδοξία και τη βεβαιότητα της ότι µόνο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ η ευρωπαϊκή επικράτεια θα έχει ευηµερία και προοπτική. Με τον τρόπο αυτό, οι ΗΠΑ του Ντ. Τραµπ δεν επιτρέπουν στις ευρωπαϊκές ηγεσίες να κινηθούν αυτοτελώς στη σχέση µε την Κίνα και τους BRICS, στη βάση κάποιου ευρωπαϊκού «τρίτου δρόµου» προς την Ανατολή, που θα δώσει σε κάποια επόµενα χρόνια στην Ευρώπη την ευχέρεια να συζητήσει µε καλύτερους όρους ισχύος µε τις ΗΠΑ. Πολύ περισσότερο αφού στις σηµερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες της πεπερασµένης πλέον «κανονικότητας» η εποχή Τραµπ θα µπορούσε να αποτελέσει µια «παρένθεση» της Ιστορίας, την οποία όλες οι συστηµικές δυνάµεις της φιλελεύθερης παγκοσµιοποίησης στη ∆ύση θα θεωρούν ως έναν εφιάλτη που πέρασε, «αλλά δεν ακούµπησε» στον χρονικό ορίζοντα του 2030.

Ο Ντ. Τραµπ, όµως, και ο παρών Λευκός Οίκος δεν σκοπεύουν να επιτρέψουν στις ηγεσίες της Ευρώπης, στον συντονισµό που έχουν µε τη δοµηµένη αντιπολίτευση των ∆ηµοκρατικών και των αντι-Τραµπ δυνάµεων στο εσωτερικό των ΗΠΑ, να κινηθούν σε µια τέτοια βάση. Γιατί οι δηλώσεις του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ, αλλά και ισχυρών προσωπικοτήτων από την πλευρά των επιχειρηµατιών του κύκλου του ή άλλων, µε ισχυρή επιδραστικότητα στη διεθνή οικονοµία και τις επενδυτικές τράπεζες, επιδεικνύουν και διακηρύσσουν τα αδιέξοδα της Ευρώπης στην ανταγωνιστικότητα, το κόστος παραγωγής ή την καινοτοµία. Και όλες αυτές οι εµπλοκές, σύµφωνα µε αυτές τις προσεγγίσεις, οφείλονται στο κανονιστικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής τεχνοκρατίας αλλά και στην αδυναµία των πολιτικών ηγεσιών των εθνικών κρατώνµελών να πάρουν αποφάσεις και να κινηθούν µε υπευθυνότητα για τα συµφέροντα και την ευηµερία των λαών τους.

Ο Ντ. Τραµπ κάνει πολιτική και όχι γεωπολιτική όταν µιλά για «αδύναµες ηγεσίες» στην Ευρώπη σήµερα. Το ίδιο όταν µιλά για κυβερνήσεις και συνασπισµούς µειοψηφικούς, που καταστρατηγούν βασικές αρχές της δηµοκρατικής λειτουργικότητας για να αποκλείσουν τις αντιπολιτεύσεις από το να αναλάβουν την ευθύνη των χωρών. Ο πρόεδρος Τραµπ εκδηλώνει, χωρίς διπλωµατικού τύπου υπεκφυγές, τη βασική αντίληψη της ιδεολογίας MAGA για τη δοµή της ∆ύσης µε την επιστροφή των εθνικών κρατών και των πολιτιστικών ταυτοτήτων, την υπεράσπιση της χριστιανικής θρησκείας έναντι του Ισλάµ, τα ισχυρά σύνορα, τη δίωξη του οργανωµένου εγκλήµατος, είτε αυτό αναφέρεται στην παράνοµη µετανάστευση είτε στο εµπόριο ναρκωτικών, αλλά και µε την πλήρη απόρριψη της woke εκτροπής για την αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωµάτων και της λειτουργίας της δηµοκρατίας µε κυριαρχία των µειονοτήτων έναντι του «εθνικού κορµού».

Η Ουάσινγκτον στέλνει ένα σκληρό, ως προς τη σαφήνεια και την παρρησία του, µήνυµα προς τις επικρατούσες ηγεσίες της Ευρώπης και τα «κονκλάβια» της Κοµισιόν που τη διοικούν. ∆εν σας αναγνωρίζω, δεν σας υπολήπτοµαι, δεν σας εµπιστεύοµαι. Και αυτό όχι γιατί σας αντιπαθώ προσωπικά, αλλά γιατί δεν µπορείτε («είσαστε αδύναµοι ηγέτες») - µειοψηφικοί ως προς τη στήριξη των λαών σας και τελικά επικίνδυνοι για τη συνοχή της ∆ύσης στο παγκόσµιο power game. Η πολιτική διέξοδος για την Ευρώπη που βλέπει ο πρόεδρος Τραµπ είναι να ανακτήσει τις εθνικές της δυνάµεις και κράτη µε άλλου τύπου ηγεσίες, που θα συντονισθούν µε τις ΗΠΑ, σε µια νέα Ατλαντική Ενωση µε ενιαία στρατηγική, που θα είναι ανταγωνιστική µε όρους ηγεσίας στην παγκόσµια κατανοµή ισχύος και πλούτου.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά