Χθες ήταν η Γιορτή της Μητέρας. Μία ημέρα αφιερωμένη στον φορέα ζωής, στοργής και θυσίας. Έχει υμνηθεί αλλά και έχει μισηθεί. Χαρακτηριστικό ως προς τη σημασία του και ως προς τη συμπεριφορά μας απέναντι σε αυτή που μας φέρνει στον κόσμο το ελληνικό τραγούδι για αυτή: «Μητέρα, είσαι απ’ όλες τις αγάπες πιο μεγάλη… / Και αν σε πληγώνω κι αν σε σκοτώνω εσύ γελάς. / Σε κάνω πτώμα και τότε ακόμα / σκύβεις μ’ αγάπη και με φιλάς»! Ένα εξαίρετο ποίημα, που δείχνει όλη την αγάπη που οφείλουμε στη Μάνα, έχει γράψει ο Ιταλός ποιητής και συγγραφέας Ντ’ Ανούντσιο, στο οποίο λέει: «Η μάνα μου είναι 60 χρονών και όσο πιο πολύ την κοιτάω τόσο περισσότερο ωραία μού φαίνεται. Θα ήθελα να ανταλλάξω τις ζωές μας. Να γίνω εγώ γέρος και από τη θυσία μου αυτή να αναγεννηθεί…».

Η Μάνα είναι η ενσάρκωση της θυσίας, της παρηγοριάς, της αμέτρητης αγάπης, έστω και αν όλα αυτά τα αγνοούμε ως αυτονόητα. Γιατί μια Μάνα ό,τι προσφέρει δεν το κάνει με υστεροβουλία για την ανταπόδοση. Της είναι φυσιολογική υποχρέωση και καθήκον απέναντι στη ζωή που έφερε στον κόσμο, μέσα από τον δικό της πόνο που είναι δύσκολο να τον συναισθανθεί κανείς. Πολύ περισσότερο τα παιδιά της. Άλλωστε δεν τους ζητάει κάτι τέτοιο. Μόνο το ελάχιστο. Λίγη αγάπη και λίγο σεβασμό. Ούτε καν αναγνώριση των θυσιών που κάνει. Η μητρική αγάπη δεν μετριέται. Ούτε μπαίνει σε καλούπια της ανθρώπινης αξιολόγησης. Είναι η μητρική αγάπη η πιο αυθεντική έκφραση του ύμνου της Αγάπης που υπάρχει στην επιστολή προς Κορινθίους του Απόστολου Παύλου: «Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι αγαθή και ωφέλιμη. Η αγάπη δεν φθονεί. Η αγάπη δεν καυχιέται, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά το συμφέρον της, δεν παροξύνεται, δεν σκέπτεται το κακό, δεν χαίρεται με την αδικία, αλλά συγχαίρει την αλήθεια.

Ανέχεται τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, ελπίζει τα πάντα, υπομένει τα πάντα». Ναι, η μητρική αγάπη είναι η μόνη που ανέχεται τα πάντα, υπομένει τα πάντα. Άραγε τι μπορεί να κρύβει η ψυχή ενός ανθρώπου που κακοποιεί ή σκοτώνει αυτή που τον γέννησε; Ποιο μίσος είναι αυτό και ποιος δαίμονας το ενσταλάζει στην ψυχή του μητροκτόνου; Και παρ’ όλα αυτά, όταν εκείνη με τρόμο θα παραδίδει τη ζωή της από τα χτυπήματα του καρπού της κοιλίας της, και πάλι μια συγχώρεση θα βγαίνει από τα χείλη της. Η Μάνα είναι το ιερό ον επί της Γης, έστω και αν παραγνωρίζουμε τη συμβολή της και την αξία της, θεωρώντας υποχρέωση την ανιδιοτελή προσφορά της. Ποιος άλλος στον κόσμο μπορεί να δείξει αυτή την ανιδιοτέλεια; Ούτε καν ο πατέρας!


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή