Ο μόνος τομέας στον οποίο φαίνεται ότι τα πολλά ντεσιμπέλ έχουν αποτέλεσμα και επιπλέον δεν ενοχλούν, είναι η πολιτική. Αυτό τουλάχιστον διαπιστώνουν οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων καθώς παρατηρούν ότι όσο πιο πολύ φωνάζει κάποιος -δεν έχει σημασία τι λέει και τι εννοεί- τόσο γίνεται αποδεκτός από την κοινή γνώμη και αυξάνει την επιρροή του σε αυτήν. Βεβαίως, θα παρατηρήσει κανείς, ότι ο φωνασκών κάνει τη δουλειά του και, επομένως η ευθύνη για την ανάδειξή του μέσω θορύβου είναι της κοινωνίας. 

Η οποία πολλές φορές θέλει να είναι πνεύμα αντιλογίας, άλλες φορές είναι οργισμένη ακόμη και όταν δεν υπάρχει λόγος, αλλά και όταν υπάρχει, αντί να επιλέγει αυτόν που θα μπορούσε να κατευνάσει την οργή της με πολιτικές διαφορετικές από εκείνες που την εξοργίζουν προτιμά ακόμη και αυτούς που δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμόσουν μία οποιαδήποτε πολιτική! Χώρια που και όταν αλαλάζουν και πάλι δεν έχουν να προβάλουν κάποια πρόταση εναλλακτική. Είμαστε περίεργος λαός. Αν πάμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι εφημερίδες κραυγαλέες σε αυτά που προέβαλλαν -διότι τότε οι πολιτικοί είχαν τα κουσούρια τους αλλά δεν αλάλαζαν- ακόμη και αν δεν ανταποκρίνονταν στην αλήθεια, είχαν φοβερά υψηλές κυκλοφορίες που είναι αδιανόητες σήμερα, την εποχή του διαδικτύου.

Σε τελευταία ανάλυση, τι κι αν η κραυγή ήταν... τυπωμένη ή, όπως σήμερα, φωνητική; Το ίδιο αποτέλεσμα κουβαλάει. Είναι γνωστό από το ποδόσφαιρο ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αν τη φέρουμε αυτή την τακτική στα μέτρα της πολιτικής τι καλύτερο υπάρχει -ειδικά όταν δεν έχεις να πεις κάτι ουσιαστικό και επομένως ο άλλος θα σου γυρίσει αδιάφορος την πλάτη- από το να αρχίσεις να απειλείς θεούς και δαίμονες και να καταγγέλλεις το σύμπαν, διότι σε τελική ανάλυση αυτός που καταγγέλλει δημιουργεί και την αίσθηση ότι είναι φορέας δικαιοσύνης. «Δεν μπορεί», θα πει ο άλλος που ακούει καταγγελίες, «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Όλο και κάποιον λάκκο θα έχει η φάβα». Μόνο που στις περισσότερες των περιπτώσεων αποκαλύπτεται ένα θαύμα! Πώς, δηλαδή, είναι δυνατόν να υπάρχει και καπνός χωρίς να υπάρχει φωτιά! Θα επαναλάβω τα περί ευθύνης όχι αυτού που κατά τα άλλα κάνει τη δουλειά του, μιας και βλέπει ότι όσο πιο πολύ φωνάζει τόσο πιο πολύ εδραιώνεται, αλλά εκείνων που εκστασιάζονται από αυτά που ακούνε. Άλλο θέμα είναι αν στο τέλος μετανιώνουν και θυμίζουν αυτόν που έκοψε τα γεννητικά του όργανα για να εκδικηθεί τη γυναίκα του που τον απατούσε.

Διότι είναι τελικά δύσκολο να αποδεχθεί κανείς ότι εξαπατήθηκε. Αυτά κάνει η οργή, ειδικά όταν αποφεύγεις να προσδιορίσεις και την πραγματική της αιτία ή δεν κοιτάς να βρεις αυτόν που θα σε εξοργίζει λιγότερο. Δύσκολο, αν συνηθίζεις τα ντεσιμπέλ….


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή