Πολιτικός αρχηγός -δεν είναι ανάγκη να αναφέρω το όνομά του, μια και σε τούτη εδώ τη χώρα ο καθένας μπορεί να γίνει πολιτικός αρχηγός-, επειδή μάλλον δεν είχε απαντήσεις σε παρατηρήσεις μιας δημοσιογράφου, θεώρησε ότι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να της δώσει θα ήταν να τη βρίσει χυδαία. Συνηθίζονται άλλωστε από τον συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, που εκπροσωπεί ο εν λόγω αρχηγός, οι ύβρεις κατά των δημοσιογράφων. Βεβαίως, όπως έχω και άλλοτε αναφέρει, είναι πολλά τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τον Τσαρούχη ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.

Από αυτόν τον κανόνα ουδείς εξαιρείται. Ούτε οι πολιτικοί. Βεβαίως θα μπορούσε κανείς να μου αντείπει, ναι, αλλά δεν συμπεριλαμβάνεις και τους δημοσιογράφους. Δίκιο έχει, μόνο που υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά. Ο δημοσιογράφος, το κάθε έντυπο και η κάθε τηλεόραση κρίνονται κάθε μέρα από την κοινωνία. Ο δημοσιογράφος αν είναι ανεπαρκής θα απολυθεί. Και το έντυπο θα χάσει κυκλοφορία και η τηλεόραση τηλεθέαση. Ενώ ο πολιτικός κρίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Εδώ που τα λέμε, δεν υπήρξαν σχεδόν ποτέ αγαστές οι σχέσεις ΜΜΕ και εξουσίας και σε αυτή περιλαμβάνουμε ευρύτερα την πολιτική και τους πολιτικούς. Ο λόγος σαφής. Όπως είχε πει ο ιδρυτής των «Τάιμς του Λονδίνου», είδηση είναι αυτό που κάποιος σε κάποιο μέρος θέλει να αποκρύψει, να εξαφανίσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι διαφήμιση! Ποιος πολιτικός γενικώς δεν θέλει διαφήμιση, είτε είναι στην εξουσία είτε όχι; Αλλά φύγαμε από το θέμα μας. Βεβαίως ο συγκεκριμένος πολιτικός αρχηγός, που αγωνιά αν θα είναι στη Βουλή στις προσεχείς εκλογές, θα μπορούσε να επικαλεστεί την απρεπή συμπεριφορά άλλων κορυφαίων πολιτικών όπως λόγου χάρη του Ρίγκαν, που, έχοντας ξεχάσει ανοιχτό το μικρόφωνο, ακούστηκε να αποκαλεί τους δημοσιογράφους, μετά τη συνέντευξη που είχε δώσει, «παιδιά σκύλας».

Βεβαίως άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας, δεδομένου ότι ο περί ου ο λόγος Έλληνας πολιτικός αρχηγός δεν είναι Ρίγκαν! Δεδομένου ότι στο «στόλισμα» της δημοσιογράφου από τον πολιτικό αρχηγό συμπεριελήφθησαν και λέξεις όπως «γελοία», εδώ επιβάλλεται να αναφέρουμε ότι παρόμοιοι επιθετικοί προσδιορισμοί μπορεί να χαρακτηρίζουν και εκπροσώπους της πολιτικής. Δηλαδή το «γελοίος» δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των εκπροσώπων του Τύπου ή κάθε άλλου εκπροσώπου άλλων επαγγελματικών τάξεων της κοινωνίας μας. Αντιθέτως, λόγω επαγγελματικής έκθεσης στη δημοσιότητα περισσότερο από κάθε άλλον, ένας πολιτικός είναι πιο εύκολο να διολισθήσει, αν είναι αμετροεπής, στη σφαίρα της γελοιότητας. Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, τα ΜΜΕ θα βρουν την ευκαιρία να αναδείξουν τη διολίσθηση αυτή στη γελοιότητα.

Επομένως αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ένας πολιτικός αντιμετωπίζει καχύποπτα έναν δημοσιογράφο. Αν κ αι στην περίπτωση αυτή δεν φταίει ο δημοσιογράφος αν κάποιος εμφανίζεται γελοίος.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή