Έχει ασφαλώς ενδιαφέρον το περιεχόµενο της δηµοσκόπησης που διενεργήθηκε (Palmos Analysis) για λογαριασµό της ΕΡΤ µε αντικείµενο τη βία στα πανεπιστήµια, µε αφορµή τα πρόσφατα απεχθή περιστατικά που είχαν ως αποτέλεσµα και τον σοβαρό τραυµατισµό ενός µεταπτυχιακού φοιτητή.

Είναι συντριπτικά τα ποσοστά των πολιτών που τάσσονται υπέρ του ελέγχου εισόδου στα πανεπιστήµια – όπως δηλαδή συµβαίνει σε όλα τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύµατα στον κόσµο. Επίσης εξαιρετικά υψηλά είναι τα ποσοστά (9 στους 10 είναι η αναλογία) των πολιτών που συµφωνούν ότι τις ζηµιές που προκαλούνται να τις χρεώνονται, ως προς την αποκατάστασή τους, οι υπαίτιοι. Και επειδή είναι λογικό να µην έχουν οι υπαίτιοι την οικονοµική δυνατότητα να πληρώνουν τις ζηµιές οι γονείς τους.

Ζητείται ακόµη να εγκατασταθούν κάµερες στους πανεπιστηµιακούς χώρους, να υπάρχει αστυνόµευση και επιτήρηση και εν πάση περιπτώσει να ληφθεί κάθε µέτρο ώστε τα πανεπιστήµια να µην είναι στο έλεος του ταραξία που στο όνοµα, υποτίθεται της κοινωνικά ευαίσθητης αριστερής ιδεολογίας του, θεωρεί αναγκαίο να την επιβάλει µε τη βία και µε κάθε άλλου είδους αντικοινωνική και ποινικά κολάσιµη ακρότητα.

Το πρώτο αβίαστο συµπέρασµα –που ασφαλώς και δεν αρέσει στις γνωστές µειοψηφίες των συλλογικοτήτων- είναι ότι η κοινή γνώµη σε συντριπτικό ποσοστό αποδοκιµάζει όλα όσα συµβαίνουν στα πανεπιστήµια επί σειράν ετών. Σίγουρα δεν απηχεί και τις πεποιθήσεις της µεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών η παράταξη των οποίων επικρατεί εδώ και µία πεντηκονταετία στις φοιτητικές εκλογές. Κάτι που αποσιωπάται επιτηδείως από αυτούς που δεν τους συµφέρει αυτή η πραγµατικότητα.

Κάνει λάθος όποιος φανταστεί ότι είναι όψιµη αυτή η επιθυµία της ελληνικής κοινωνίας για ευταξία στα πανεπιστήµια. Εδώ και χρόνια, δηλαδή από τότε που άρχισε το µπάχαλο στα ιδρύµατα αυτά, είναι γνωστές η αντίδραση και η αγανάκτηση του κόσµου. Εποµένως, το συµπέρασµα που βγαίνει, λαµβάνοντας υπόψιν τα στοιχεία της τελευταίας αυτής δηµοσκόπησης, είναι ότι τα αστικά κόµµατα που κυβέρνησαν την Ελλάδα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης -συµπεριλαµβανοµένου και του ΠΑΣΟΚέγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την κοινωνία. ∆ιότι έβαλαν στη ζυγαριά αυτό που απαιτούσαν οι πολίτες και την ενδεχοµένη ρητορική επίθεση που θα δέχονταν από εκπροσώπους της αριστερής ιδεολογίας. Και κατέληξαν στο συµπέρασµα, από καθαρό σύµπλεγµα έναντι της προπαγάνδας των ιδεολογικώς αντιθέτων, ότι είναι προτιµότερο να αναβάλλεται η επιβολή της τάξης στα πανεπιστήµια παρά να συγκρουστούν µε όσους υποτίθεται ότι θα τους κατηγορούσαν για αντικοινωνική στάση, οι οποίοι πάντως, απέδειξαν κάποια στιγµή ότι η κοινωνική τους ευαισθησία κυριαρχεί στα λόγια αλλά ελλείπει στην πράξη.

Ειδικώς όσον αφορά τη Νέα ∆ηµοκρατία και γενικώς την κεντροδεξιά παράταξη, σε πολλές περιπτώσεις στα χρόνια της Μεταπολίτευσης απέδειξε ότι διακατέχεται από ενοχικό σύµπλεγµα απλώς και µόνο επειδή υπήρξε, ιδεολογικά, µε την πλευρά των νικητών του Εµφύλιου. Κάτι που η Αριστερά ξέρει να εκµεταλλεύεται προσποιούµενη το θύµα, που είναι η παγίδα µέσα στην οποία πέφτουν συνήθως οι φιλελεύθεροι. Το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο πονηρό και αφενός ήθελε να µην κατηγορηθεί από την αριστερή προπαγάνδα και έχανε τη σοσιαλιστική του ταυτότητα αφετέρου, δεν ήθελε να εγκλωβίσει Αριστερούς στα δικά του κοµµατικά δίχτυα.

Είναι άπειρα τα παραδείγµατα κατά τα οποία τόσο η Νέα ∆ηµοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ, για διαφορετικούς λόγους που προαναφέρθηκαν, «χάιδευαν» συνεχώς τους αριστερίζοντες, όντας έντροµα τα κόµµατα αυτά –και βεβαίως αναφερόµαστε στις ηγετικές τους οµάδες- που θεωρούσαν περίπου υποχρέωση να δείχνουν µία διακριτική συµπεριφορά απέναντι σε κάθε εκπρόσωπο της αριστερής – κοµµουνιστικής ιδεολογίας. Ποιος µπορεί να ξεχάσει τη σιωπή της ∆εξιάς και της Κεντροδεξιάς στη Μεταπολίτευση όταν την αντίσταση στη χούντα επιχειρούσε να τη µονοπωλήσει η Αριστερά, τη στιγµή που οι πραξικοπηµατίες είχαν φυλακίσει και επιφανή στελέχη της παράταξης αυτής; Στα γεγονότα της Νοµικής και του Πολυτεχνείου είχαν βρεθεί και φοιτητές που δεν ήταν αριστεροί και που, βεβαίως δεν έκαναν µετά την αποκατάσταση της ∆ηµοκρατίας καριέρα στην πολιτική εκµεταλλευόµενοι την αντίδρασή τους αυτή στη χούντα προπαγανδίζοντας τις δηµοκρατικές τους πεποιθήσεις.

Και αυτή η «ιδιαιτερότητα» στις σχέσεις µε καθετί το αριστερό στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν που αποτέλεσε και τη «µαγιά» για να µετατραπεί το πανεπιστήµιο σε χώρο ανοµίας, καθώς το περίφηµο άσυλο ταυτιζόταν µε την αριστερή απαίτηση να µην υπάρχει έξωθεν παρέµβαση ακόµη και όταν διαπράττονταν εντός του πανεπιστηµιακού χώρου ποινικά κολάσιµες πράξεις. Και όπως πολύ σωστά διερωτήθηκε σε οµιλία της στο podcast στο Κανάλι της Μέθεξης, η καθηγήτρια Μαρία Ευθυµίου, είναι αυτή φασίστρια -όπως θα την κατηγορούσαν- επειδή προασπίζεται το δηµόσιο πανεπιστήµιο και είναι δηµοκράτες αυτοί που µε λοστούς καταστρέφουν τα πάντα και… κτίζουν καθηγητές;

Τα κόµπλεξ έχουν εκλείψει ή τα αστικά κόµµατα παραµένουν άθυρµα στα χέρια των εκπροσώπων µιας αµφιλεγόµενης ιδεολογίας, αδυνατώντας να προασπιστούν τη δική τους;