Θα ήθελα, ως δημοσιογράφος, να διάβαζα πώς οι καθηγητές ή εν πάση περιπτώσει αυτοί που επέλεξαν το σχετικό θέμα της Έκθεσης στις Πανελλήνιες περί δημιουργικότητας θα το ανέπτυσσαν. Έχω τις αμφιβολίες μου αν κρίνω από το εισαγωγικό σημείωμα προς τα διαγωνιζόμενα παιδιά για την έννοια της δημιουργικότητας σύμφωνα με την οποία είναι «μια διαδικασία, η οποία οδηγεί σε κάποια μορφή δημιουργικής παραγωγής».

Σε τι άλλο μπορούσε να οδηγήσει από τη… δημιουργική παραγωγή, που συνιστά και πλεονασμό που προφανώς τέθηκε επειδή οι αναλύοντες την έννοια δεν μπορούσαν να σκεφτούν κάτι άλλο, το οποίο πάντως αυτό το άλλο το ζητούν από τα παιδιά. Το ζήτημα είναι ότι για να αναλύσουν το θέμα αυτό οι εξεταζόμενοι και να τύχει η απάντησή τους της δέουσας αποδοχής από τους εξεταστές, θα έπρεπε να είναι εξοικειωμένοι στα δώδεκα χρόνια φοίτησης, σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο, με τη δημιουργικότητα. Ή η παιδεία που έλαβαν, ειδικώς στα γυμνασιακά και στα χρόνια λυκείου, ήταν αυτή της αποστήθισης εννοιών και γεγονότων. Κάτι που η εμπειρία συγκλίνει προς τη δεύτερη εκδοχή, η οποία είναι και η ευκολότερη τακτική αντιμετώπισης της διδασκαλίας. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης με την αξιολόγηση της Παιδείας και μέσα από ένα ιδεολογικοπολιτικό πρίσμα, με πολλά στοιχεία λαϊκισμού, ήταν φυσικό να οδηγηθούμε σε μία παρακμιακή κατάσταση στον χώρο της εκπαίδευσης.

Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που γίνονταν κατά καιρούς προκειμένου οι εκάστοτε αρμόδιοι υπουργοί να αφήνουν, υποτίθεται, το στίγμα τους, δεν αναβάθμισαν το επίπεδο σπουδών. Αλλά αντιθέτως η προσπάθεια καθιέρωσης ενός καθεστώτος ευκολίας στις σπουδές -στο πλαίσιο του λαϊκισμού που προαναφέρθηκεείχε ως αποτέλεσμα η υποβάθμιση αυτή να συμπεριλάβει και αυτούς που σπούδασαν για να γίνουν καθηγητές και να διδάξουν τις επόμενες γενιές. Χώρια που χάθηκε σταδιακά και η ιδιότητα του παιδαγωγού από σύγχρονους δασκάλους και καθηγητές. Καθώς λοιπόν έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα στην εκπαίδευση με τα χρόνια, ήταν φυσικό η διδασκαλία να αποστερηθεί η ίδια της δημιουργικότητάς της προς όφελος της παπαγαλίας που αρκούσε στο σημερινό εκπαιδευτικό κατεστημένο.

Επομένως πώς να γνωρίζει ένα παιδί πώς εκδηλώνεται η δημιουργικότητα ή πώς μπορεί να τη χρησιμοποιήσει στη ζωή του; Εκτός και αν δικαιολογημένα θεωρεί ως δημιουργικότητα το πόσους αντιπάλους θα «σκοτώσει» σε ένα βιντεοπαιχνίδι, στο οποίο είναι βέβαιο ότι είναι περισσότερο εξοικειωμένο το παιδί παρά σε βαρύγδουπες έννοιες που είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να τις αναλύσουν ούτε αυτοί που σκέφτηκαν να τις επιβάλλουν ως θέμα στα παιδιά! Παραμένουμε καθυστερημένοι στην εκπαίδευση διότι μάλλον δεν έχουμε αποφασίσει πώς να αφομοιώνουν οι μαθητές τη γνώση -που είναι θέμα δασκάλων και καθηγητών- και τι περιεχόμενο πρέπει να έχει αυτή η γνώση. Ίσως τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων προηγμένων χωρών θα μπορούσαν να αποτελέσουν μπούσουλα!

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή