Η ηθοποιός-δολοφόνος, τελικά, μετά τη σύλληψή της, αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι αυτή έκανε τους τέσσερις φόνους για τους οποίους κατηγορείται. Πρόκειται ασφαλώς για ένα τέρας στα μάτια της κοινωνίας που επιχείρησε να γίνει τηλεοπτικός αστέρας, καθώς επί τόσο καιρό το επέτρεψαν ιατροδικαστικά λάθη που απέδιδαν τους θανάτους σε παθολογικά αίτια και όχι στις αιτίες που προκάλεσε το δολοφονικό χέρι της. Αλλά, και επειδή στο όνομα της τηλεθέασης και της εκμετάλλευσης της αρπακτικής βουλιμίας ενός τηλεοπτικού κοινού, η δολοφόνος, που ομολόγησε, είχε την ευκαιρία να ποζάρει και να λέει απίθανες ιστορίες, καθώς και να επιτίθεται ανεξέλεγκτα σε όποιον αμφισβητούσε την αθωότητά της.

Διαβάστε: Πάτρα: Σε εξέλιξη η έρευνα στην Ιατροδικαστική υπηρεσία - Στο "μικροσκόπιο" η υπόθεση Μουρτζούκου και παλαιότερες υποθέσεις

Για τα ιατροδικαστικά λάθη τι να πει κανείς; Οι υπεύθυνοι κρίνονται από την κοινωνία και τις προϊστάμενες Αρχές τους. Όμως λίγη επιπολαιότητα και προχειρότητα στη συνέχεια να είχε επιδειχθεί, καθώς μάλιστα η δολοφόνος μέσω των καναλιών διαλαλούσε στο πανελλήνιο την αθωότητά της, ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο άτομο θα εξακολουθούσε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Μπορεί λόγω του παρελθόντος της να μην την έπαιρνε καμιά οικογένεια για τη φύλαξη των παιδιών της, αλλά Κύριος οίδε το διεστραμμένο μυαλό της τι άλλο κακό και σε ποιον θα μπορούσε να προξενήσει. Η όλη υπόθεση γεννά ασφαλώς το ερώτημα για τον ρόλο της τηλεόρασης, η οποία μπορεί και να ξεφεύγει εξαιτίας του σφοδρού ανταγωνισμού για τα νούμερα τηλεθέασης. Διότι, σε τελευταία ανάλυση είναι άλλο πράγμα ο αρμόδιος συντάκτης να παρουσιάζει ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για μία υπόθεση και άλλο να δίνεις βήμα στον πρωταγωνιστή της υπόθεσης αυτής - που είναι και ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο από τη συμπεριφορά που δείχνει σε κάθε εμφάνισή του.

Αφήνεις, με άλλα λόγια, ένα πρόσωπο κατ’ εξοχήν ύποπτο, καθώς από την πρώτη στιγμή οι υπόνοιες για το τι συνέβη έχουν πέσει πάνω του, να παραπλανά και την κοινωνία και τις Αρχές, δυσκολεύοντας προφανώς έτσι την πορεία προς τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Ας φανταστούμε λ.χ. τα αμερικανικά ραδιόφωνα της εποχής να βγάζουν κάθε λίγο και λιγάκι τον Αλ Καπόνε και τον Ντίλιγκερ να αναπτύσσουν τις απόψεις τους για τις παράνομες δραστηριότητές τους, όταν όλη η Αμερική ήξερε με τι καταγίνονται και οι δύο γκάνγκστερ!

Η υπόθεση της νεαρής όσο και ειδεχθούς δολοφόνου -που ούτε το όνομά της ανέχομαι να αναφέρω- και η δημοσιότητα της οποίας έτυχε, για να υπερασπίζεται στην ουσία μια αθωότητα που δεν είχε, θα πρέπει να γίνουν μάθημα δημοσιογραφικής δεοντολογίας στα «πρωινάδικα» της TV αλλά και σε κάθε άλλη εκπομπή που απεγνωσμένα επιδιώκει να πιάσει κάποια νούμερα τηλεθέασης. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάθε άλλο παρά ισχύει η δικαιολογία ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή τους. Ειδικά, όταν διευκολύνεις όσον αφορά την παραπλάνηση του πραγματικού ενόχου.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή