Είναι μαύρος, ήσυχος και περιφέρεται στα διάφορα καφέ στον Πειραιά ζητώντας ελεημοσύνη. Θα μπορούσε να εργαστεί, θα πουν μερικοί. Και άλλοι θα διερωτηθούν αν θα τον προσλάμβανε κανείς. Εμφανίστηκε τις προάλλες με πρησμένο μάτι, εκχυμώσεις στο πρόσωπο και ξεραμένα αίματα. Όταν ρωτήθηκε τι του συνέβη, απάντησε ότι του επιτέθηκε, ενώ κοιμόταν σε ένα παγκάκι, μία παρέα μερικών νεαρών.

Την ίδια μέρα σχεδόν ανακοινώθηκε ότι κάποιοι νεαροί, τέσσερις για την ακρίβεια, βίασαν μία δεκατετράχρονη κοπέλα. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, αλλά και σε πολλές άλλες που σχεδόν καθημερινά διαβάζουμε από το αστυνομικό δελτίο, έχουμε περιστατικά βίας εναντίον μεμονωμένων προσώπων από ομάδες τουλάχιστον τριών τραμπούκων νεαρών, αν και τις περισσότερες φορές μαζεύονται ακόμη και δέκα για να χτυπήσουν έναν συνομήλικό τους.

Πρόκειται για τη βία των θρασύδειλων, που δεν τολμούν να δράσουν μεμονωμένα ο καθένας, διότι γνωρίζουν την αδυναμία τους και τη μετατρέπουν σε δύναμη συγκροτώντας ομάδα βίας. Μεγαλώνουν έτσι νέες γενιές, έχοντας, με διαφορετικό σκοπό και στόχο, το γνωστό σύνθημα «όλοι μαζί μπορούμε». Γιατί, βεβαίως, ένας ένας δεν μπορεί.

Αυτού του είδους η βία, η βία των δειλών, εξαπλώνεται. Οι περισσότεροι συλλαμβάνονται -ευτυχώς- έχοντας ήδη καταστρέψει τη ζωή τους. Ή μήπως έχουν βάλει για την καταστροφή αυτή χεράκι και οι γονείς τους, που είτε δεν ανατρέφουν καν αυτά τα παιδιά ή τα μεγαλώνουν με τα χειρότερα πρότυπα. Και από αυτή τη στήλη το έχω ξαναγράψει, ότι ως βασικοί υπεύθυνοι και οι γονείς πρέπει και αυτοί να συλλαμβάνονται. Κάτι που, ευτυχώς, συμβαίνει.

Κι όμως, οι συμμορίες εγκληματιών, που πολλές φορές σκοτώνονται μεταξύ τους σβήνοντας λογαριασμούς, έχουν περισσότερο μάγκες στις τάξεις τους από αυτές τις ομάδες των νεαρών οι οποίοι μόνο ως πολλοί μπορούν να δράσουν και να εκδηλώσουν ένα μίσος αδικαιολόγητο.

Οι κοινωνίες παρακμάζουν, καθώς οι αρχές τους έχουν πλέον μεγάλες εκπτώσεις. Από τις κοινωνίες αυτές βγαίνουν και γονείς που κουβαλούν τις αμβλυμένες ηθικές αρχές και κατ’ αντίστοιχο τρόπο μεγαλώνουν και τα παιδιά τους, που με επιπολαιότητα τα φέρνουν στον κόσμο, ενώ είναι ανίκανοι να τα αναθρέψουν. Και έτσι, σταδιακά αλλά σταθερά, βγαίνουν στην επιφάνεια των κοινωνιών τα παράσιτά της, τα γεμάτα αδικαιολόγητο μίσος μέλη της, έτσι ώστε να διαμορφώνονται οι συνθήκες της ανεξέλεγκτης βίας που βιώνουμε καθημερινά. Δύο περιστατικά, ένα παλαιότερο και ένα πιο πρόσφατο, έχουν προκαλέσει το συγκινητικό ενδιαφέρον στο διαδίκτυο. Στο ένα, ένας ουρακοτάγκος απλώνει το χέρι του σε ζωολογικό κήπο στο νησί Βόρνεο για να βγάλει έναν άνθρωπο που έπεσε σε λάκκο με φίδια. Στο άλλο περιστατικό, ένας ουρακοτάγκος αγκαλιάζει με ευγνωμοσύνη έναν άνδρα που τον κέρασε μία μπανάνα. Μάλλον, εμείς χάνουμε τα συναισθήματα και τα βρίσκουν τα ζώα…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή