Διαβάζω σε εφημερίδες αλλά και ακούω σε ραδιοφωνικές κυρίως εκπομπές για τα επιδόματα που δίνονται για την ενίσχυση των οικογενειών και τη συζήτηση που γίνεται με αυτήν την αφορμή, ότι τα λεφτά δεν φτάνουν ώστε να δημιουργούνται πολυμελείς οικογένειες. Χώρια που σήμερα αρκετοί είναι εκείνοι που αποφεύγουν να κάνουν παιδιά, ούτε καν ένα, με ό,τι επιπτώσεις έχει για τη χώρα η υπογεννητικότητα.

Έχω αναφερθεί στο συγκεκριμένο ζήτημα από αυτήν εδώ τη θέση στο παρελθόν. Και έχω αναφερθεί για να υπογραμμίσω ότι όσο και αν η οικονομική ευχέρεια παίζει τον ρόλο της για το πόσο μεγάλη οικογένεια θα δημιουργήσει κανείς, εντούτοις δεν είναι αποκλειστικά και μόνο οικονομικό το θέμα. Πρώτον διότι σε πολύ δύσκολα χρόνια, από εκείνα που ποτέ δεν έλειψαν από τη χώρα μας, οι οικογένειες ήταν πολυμελείς. Το ζευγάρι μπορεί να μη σταματούσε στο δύο παιδιά, ειδικά δε στην επαρχία. Πράγμα που σήμαινε ότι οι γονείς εκείνοι δεν σκέφτονταν αν θα είχαν και πόσο εισόδημα για να ζήσουν τα παιδιά τους, που έρχονταν το ένα μετά το άλλο. Ήταν άλλες οι αντιλήψεις εκείνης της εποχής, οπότε πολλές φορές μπορούσες να δεις κάτι που με τις σημερινές αντιλήψεις ίσως και να το θεωρούσες απάνθρωπο. Τα μικρά παιδιά -και στην καλύτερη περίπτωση οι έφηβοιείτε αναγκάζονταν να βοηθούν τον πατέρα τους στη δουλειά του, είτε ήταν στο χωράφι είτε έκανε κάποια άλλη εργασία. Και σε άλλες περιπτώσεις δούλευαν ως παραγιοί για να συνεισφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα. Και οι οικογένειες αυξάνονταν και πληθύνονταν.

Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Διότι ακόμη και αυτοί που έχουν οικονομική άνεση δεν σκέφτονται όπως οι παλαιότεροι. Και μάλιστα παρά το γεγονός ότι τα σημερινά ζευγάρια ζουν σε πολύ καλύτερες συνθήκες από εκείνες των πατεράδων και των παππούδων τους. Οι αντιλήψεις και περί ζωής και περί οικογένειας έχουν ριζικά αλλάξει. Από τον πολιτικό γάμο και το σύμφωνο συμβίωσης αντιλαμβάνεται κανείς πώς δομείται σήμερα σε σχέση με το παρελθόν η έννοια της οικογένειας. Προέχει στα περισσότερα ζευγάρια το πώς θα περάσουν καλά μεταξύ τους, δίνοντας ίσως περισσότερο βάση στη συντροφικότητα και στο ευ ζην, παρά έχουν ως στόχο τη διαιώνιση του οικογενειακού δέντρου.

Αν δεν ήταν έτσι οι αντιλήψεις που επικρατούν σήμερα μεταξύ των ζευγαριών -που ευχόμαστε να μην αποτελούν την πλειοψηφία-, ασφαλώς και δεν θα παρατηρούνταν τα παραβατικά φαινόμενα των παιδιών, με την έξαρση της βίας και την πλημμελή επιμέλεια από τους αδιάφορους γονείς τους. Καλώς ή κακώς, η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι δεν είναι το πρόβλημα μόνο οικονομικό για να κάνει κανείς σήμερα οικογένεια. Αν οι αντιλήψεις αλλάξουν και πότε, κανείς δεν το ξέρει…