Με βάση τo... γινάτι

Δεν ξέρω αν επιβεβαιώνεται, τελικά, και στην πράξη αυτό που η πολιτική θυμοσοφία λέει, ότι κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει. Για να ακριβολογούμε, αυτό που θα έπρεπε να λέγεται είναι ότι κάθε τμήμα λαού στις δημοκρατίες επιλέγει αυτόν που του αξίζει να τον εκπροσωπεί. Καλόν ή κακόν. Η επιλογή γίνεται ελαφρά τη καρδία άλλωστε…

Τα σκέφτηκα αυτά διαβάζοντας μια δημοσκόπηση (Interview) - για την ακρίβεια συγκεκριμένο τμήμα της. Ετίθετο συγκεκριμένο ερώτημα στο οποίο οι ερωτηθέντες καλούνταν να απαντήσουν τι θα ψήφιζαν αν δημιουργούνταν κάποιοι νέοι φορείς από τους Σαμαρά, Τσίπρα και… Καρυστιανού. Αυτό που κάνει εντύπωση και δικαιολογεί και τον πρόλογο του σημειώματος είναι ότι υπάρχει ακόμη ένα τμήμα λαού το οποίο ψηφίζει με βάση το… γινάτι του. Έτσι, περισσότεροι είναι αυτοί που θα ψήφιζαν ένα κόμμα το οποίο θα ίδρυε η γνωστή μητέρα που έχασε το παιδί της στο δυστύχημα των Τεμπών και που ηγείται του Συλλόγου των συγγενών των θυμάτων. Δεύτερος με διαφορά έρχεται ο Αλέξης Τσίπρας, που, ό,τι και να του προσάπτει κανείς, εν πάση περιπτώσει καμία σχέση από άποψη πολιτικών δυνατοτήτων δεν έχει με την κυρία εκείνη που κατά τα άλλα όλοι τη συμπονούμε. Τρίτος σε προτιμήσεις είναι ο Αντώνης Σαμαράς, επιβεβαιώνοντας το γινάτι μερίδας του κόσμου που θέλει να ζει με ψευδαισθήσεις και έχει κάνει κριτήριο επιλογής τη διαμαρτυρία και το γαία πυρί μειχθήτω. Διότι ακόμη και αν διαφωνεί κανείς με τις διαφοροποιήσεις του πρώην πρωθυπουργού, εντούτοις αποτελεί σκόπιμη μνησικακία το να αρνείται ότι σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα διαχειρίστηκε τις τύχες της με τρόπο που την έσωσε από τα χειρότερα.

Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μεταξύ μας κόσμος ο οποίος διαγράφει δύο πρώην πρωθυπουργούς με επιλογή όχι ενός άλλου προσώπου με πολιτική εμπειρία και δυνατότητες, αλλά ενός ετερόφωτου προσώπου το οποίο δεν το ανέδειξε απλώς η φυσιολογική αντίδρασή του στο δράμα που πέρασε και ασφαλώς συνεχίζει ως γονιός να περνάει. Αλλά η χρησιμοποίησή του από αρχηγό κόμματος, κόμματος διαμαρτυρίας και όχι πολιτικών αρχών και προγράμματος, που η συγκυριακή του έντονη παρουσία επιβεβαιώθηκε στην πράξη. Διότι, όταν ξεθύμανε το ζήτημα που φούσκωσε τα πανιά και του κόμματος και του αρχηγού -το ζήτημα των Τεμπών-, ξεφούσκωσαν και τα ποσοστά του. Οπότε προκύπτει και ένα πρόσθετο ενδιαφέρον, αν η χρησιμοποιηθείσα από την πολιτική αρχηγό πρόεδρος του Συλλόγου των θυμάτων των Τεμπών, που κάποιοι από γινάτι την προτιμούν έναντι δύο πρώην πρωθυπουργών, προτιμάται και έναντι του πολιτικού της μέντορα!

Ασφαλώς και όσοι την προτιμούν γνωρίζουν όχι τις θέσεις της, που είναι κάτι εύκολο, για το Ουκρανικό, τις σχέσεις με την Τουρκία, την ακρίβεια και το ΕΣΥ, αλλά τις συγκεκριμένες προτάσεις της για να… σωθεί η Ελλάδα…