Ο πολιτικός οφείλει να είναι ακέραιος. Η ακεραιότητα αυτή δεν έχει σχέση μόνο με την εντιμότητα σε οικονομικό πλαίσιο, όπως η στενή έννοια της λέξης αντιπροσωπεύει. Αυτό πρέπει να είναι αυτονόητο. Η ακεραιότητα αφορά τις αγαθές προθέσεις ενός πολιτικού, που εφόσον αποτελούν αντιπροσωπευτικό είδος του χαρακτήρα του αποφεύγει και ενέργειες που αποβλέπουν στην παραπλάνηση του λαού, του οποίου θέλει να είναι ο αντιπρόσωπος. Τα παραπάνω είναι αναγκαίο να αναφερθούν, δεδομένου ότι σε γεγονότα που ευαισθητοποιούν την κοινή γνώμη παρατηρείται μία ανενδοίαστη προσπάθεια εκμετάλλευσης της ευαισθησίας αυτής που ακυρώνει την προαναφερθείσα έννοια της πολιτικής ακεραιότητας. Διότι είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι η εκμετάλλευση αυτή, με τον τρόπο που γίνεται και με την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται για να είναι πιο αποτελεσματική, οδηγεί στην παραπλάνηση της κοινωνίας.

Η τραγική υπόθεση των Τεμπών αποτελεί ένα δυσάρεστο παράδειγμα που ανέδειξε μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας πολιτικός για την αποκόμιση πολιτικών κερδών από μία τέτοια εκμετάλλευση. Λόγου χάρη, τα όσα διατυπώνονται υποκρύπτουν την εξής πονηρία που ευθύς εξαρχής, δηλαδή από την αφετηρία της υπόθεσης, ήταν προδιαγεγραμμένος στόχος. Κάθε νέα απαίτηση η οποία δεν έχει διατυπωθεί όταν ο χρόνος ήταν πρόσφορος, δηλαδή κατά τη διάρκεια της ανακριτικής διαδικασίας που έχει προηγηθεί, προκαλεί καθυστερήσεις στη δίκη. Και εφόσον η δίκη για την απόδοση των ευθυνών και την επιβολή των σχετικών κυρώσεων καθυστερεί, μπορεί να δώσει το δικαίωμα σε όλους αυτούς που αποβλέπουν στην καθυστέρηση έναρξης της δίκης να κατηγορήσουν την κυβέρνηση ότι παρακωλύει τη δίκη! Και μία τέτοια κατηγορία είναι πολύ εύπεπτη για την κοινή γνώμη. Με όποιες πολιτικές προεκτάσεις μπορεί να έχει όταν υποδαυλίζονται έτσι υποψίες για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης, ενώ μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο.

Δηλαδή η κυβέρνηση να θέλει να προχωρήσει η διαδικασία ώστε να απαλλαγεί από την πολιτικά φθοροποιό γι΄ αυτήν παράταση της εκκρεμότητας. Ένας σκεπτόμενος λ.χ. πολίτης δεν είναι δυνατόν να μη διερωτηθεί πώς και γιατί μετά την ικανοποίηση του πρωταρχικού αιτήματός του που έχει υποβάλει ένας στενός συγγενής ενός εκ των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, διευρύνει το αίτημά του, χωρίς τα όσα ζητεί εκ των υστέρων να είχαν υποβληθεί εξαρχής. Είναι λογικό να συμπεράνει κανείς ότι κάποιος τον έχει δασκαλέψει -καθώς είναι βέβαιο ότι αγνοεί τις νομικές διαδικασίες- να συμπεριφερθεί αναλόγως.

Ο κάποιος δεν μπορεί να είναι παρά πολιτικό πρόσωπο, δεδομένου ότι πολιτικά πρόσωπα έχουν επιχειρήσει να εκμεταλλευθούν πολιτικά την υπόθεση… Δυστυχώς υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, πέραν της υποθέσεως δηλαδή των Τεμπών, που αναδεικνύουν την έλλειψη ακεραιότητας σε μέλη του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Προφανώς μερίδιο ευθύνης, το μεγαλύτερο, το έχουν αυτοί που τους αναδεικνύουν με την ψήφο τους.


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή