Είναι μάνα-θύμα καθώς έχασε το παιδί της. Σε τέτοια δράματα ταιριάζει μόνον η σιωπή. Είναι κάτι σαν να λέμε «απέναντι σ’ αυτήν τη μάνα, σωπάτε και σκύβετε το κεφάλι». Υπάρχει όμως και η μάνα-πολιτικάντης, που μια τραγική για εκείνην στιγμή τής έδωσε την αφορμή να κάνει δημόσια εμφάνιση, να πολιτικολογήσει, να ασκεί κριτική όχι ως απλή πολίτης και αντιπολίτευση αλλά ως επαΐουσα και ίσως και να ηγηθεί κόμματος, προστιθέμενη μάλιστα στους αυτόκλητους μεσσίες αυτής της χώρας. Αυτό τουλάχιστον αποκάλυψε πρόσφατα πολιτικός και επικοινωνιακός της σύμβουλος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ταιριάζει η σιωπή, γιατί θα ήταν ήττα της λογικής. Θα ήταν άρνηση του δικαιώματος να κριθούν τα όσα αυθαίρετα λέει και όσα αδιανόητα υποστηρίζει σε προφανή αντίθεση με τις απόψεις της πλειοψηφίας, που μπορεί να έχει λόγους να δυσφορεί και να διαμαρτύρεται, αλλά δεν είναι και διατεθειμένη να αφήσει τις τύχες της στα χέρια κάθε ερασιτέχνισσας της πολιτικής, απλώς από γινάτι.

Διαβάσαμε να λέει -με αφορμή το δημοσκοπικό δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος» ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι χάος! Είναι αυτές κουβέντες φανατισμού που μπορεί να πυροδοτούνται από τη δικαιολογημένη θλίψη και απόγνωση από μια απώλεια και από την πρόθεση για εκδίκηση. Αλλά αυτός ο φανατισμός είναι που κάνει να περνάει σε δεύτερη μοίρα η απόγνωση για την απώλεια. Διότι, συγκριτικά πάντοτε, τιμή στη μνήμη συνιστά η αξιοπρέπεια ενός άλλου απεγνωσμένου γονιού, που έχασε δύο παιδιά και μια ανεψιά, του κ. Πλακιά, που έχει μεν αγανακτισμένος διαμαρτυρηθεί, αλλά έχει αποφύγει τον πόνο του να τον κάνει κάποιου είδους εφαλτήριο. Για οτιδήποτε.

Αν μείνουμε στον βαρύ χαρακτηρισμό περί χάους, εύλογα όλοι θα διερωτηθούν αν η σημερινή Ελλάδα μοιάζει με Σουδάν, Ιράκ, Συρία, Λίβανο και Γάζα. Διότι δυστυχώς αυτά αντιπροσωπεύουν σήμερα την έννοια του χάους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, τουλάχιστον προσώρας, όπως φαίνεται από τις έρευνες της κοινής γνώμης, που έχουν μια αρνητική στάση απέναντι στην κυβέρνηση, αναζητώντας μάλιστα εναλλακτική λύση την οποία δεν βρίσκουν. Και πάντως αυτοί δεν πρόκειται να εμπιστευθούν παρείσακτους στην πολιτική, που με αμετροέπειες ακυρώνουν την όποια εμπιστοσύνη θα μπορούσε να τους δείξει κανείς. Ασφαλώς κάποιοι θα ακολουθήσουν τους παρείσακτους, διότι απλώς τους αντιπροσωπεύει το πολιτικό μίσος που εκφράζουν κατά του τάδε ή του δείνα πολιτικού. Μόνο που ούτε συνιστά αυτό πολιτική, ούτε όσοι επιλέγουν να ακολουθήσουν τέτοια πρόσωπα επιλέγουν με πολιτικά κριτήρια. Επιλέγουν το «όσα έρθουν κι όσα πάνε», αδιαφορώντας αν υπάρχουν συνέπειες και ποιες, ακολουθώντας έναν εκδικητικό παρορμητισμό.

Ήδη στις δημοσκοπήσεις μετριούνται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένδεκα κόμματα, με φιλοδοξία να αναμετρηθούν στις εκλογές και να διεκδικήσουν ψήφους. Θεμιτό, αλλά αν όλα επιτύχουν τον στόχο τους, σίγουρα θα ζήσουμε χάος. Πολιτικό...


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή