Έχουν ήδη γραφεί πολλά για την ελληνική επιτυχία της εκλογής Πιερρακάκη στη θέση του επικεφαλής του Eurogroup. Για τον συμβολισμό της αλλά και για το τι σημαίνει αυτό ιδιαίτερα για την Ελλάδα και τη θέση της σήμερα στην Ευρώπη. Υπάρχει όμως μία πτυχή στην οποία ίσως θα πρέπει να σταθεί κανείς και κυρίως τα στελέχη μιας ιστορικής παράταξης. Της ελληνικής Δεξιάς.

Κατ’ αρχάς να πούμε ότι εδώ και χρόνια οι ταμπέλες αυτές, Δεξιά, Αριστερά, Σοσιαλισμός κ.λπ., είναι παρωχημένες, καθώς έχουν ακυρωθεί από τις σύγχρονες ανάγκες και την ικανότητα αυτών που χαρακτηρίζονται από τέτοιες ταμπέλες να ικανοποιήσουν τις ανάγκες αυτές ή να αποτύχουν. Και με άλλη ευκαιρία, από αυτήν εδώ τη θέση έχουμε φέρει ως παράδειγμα δύο εμβληματικές μορφές της Μεταπολίτευσης: τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ο πρώτος αν και δεξιός είχε κατηγορηθεί για σοσιαλμανία και ο δεύτερος ως σοσιαλιστής είχε σε πολλές περιπτώσεις εφαρμόσει πολιτικές που μια δεξιά, υποτίθεται, κυβέρνηση θα εφάρμοζε. Επομένως, σήμερα οι ταμπέλες αυτές περισσότερο πολιτικούς χώρους αντιπροσωπεύουν παρά συγκεκριμένες ιδεολογίες. Το διαπιστώσαμε άλλωστε και επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που οι πολιτικές του -εξ ανάγκης ή επιλογής δεν έχει σημασία- είχαν τα χαρακτηριστικά πολιτικών για τις οποίες οι αριστεροί κατηγορούν εκ παραδόσεως τη Δεξιά. Το θέμα μας είναι άλλο, που υποκρύπτει μια σημαντική αλήθεια.

Ότι ο Πιερρακάκης, επιτυχημένος υπουργός της σημερινής κυβέρνησης και πλέον ομοφώνως εκλεγείς από τους Ευρωπαίους, σε υψηλή μάλιστα θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προέρχεται από διαφορετικό της Νέας Δημοκρατίας -που αντιπροσωπεύει Δεξιά και Κεντροδεξιά- χώρο. Και δεν είναι ο μόνος από τον χώρο αυτόν που έχει επιτύχει ως υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, κάτι που μέσα από ένα διαχρονικό πρίσμα αξιολόγησης θα μπορούσε να δείχνει μια υστέρηση σε ανάλογες ικανότητες στελεχών προερχόμενων από τον δεξιό χώρο. Ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι της παρούσης - χωρίς να σημαίνει ότι και στη λεγόμενη Δεξιά δεν μπορεί να βρεθούν κάποια ικανά στελέχη. Θέλοντας να στηρίξουμε την παρατήρηση αυτήν -που δεν είναι και πολύ κολακευτική για την ευρύτερη Δεξιά- θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι και ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν βασίστηκε σε στελέχη της παλαιάς Δεξιάς.

Σε αυτούς δηλαδή που προδικτατορικά ανήκαν στην ΕΡΕ της οποίας ηγείτο - αλλά έκανε μια διεύρυνση, εντάσσοντας στο νέο κόμμα δοκιμασμένα στελέχη του παλαιού Κέντρου, με τα οποία κυβέρνησε επιτυχώς. Αλλά και άλλες προσωπικότητες της ΝΔ αλλά και προηγουμένως της ΕΡΕ, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Παναγής Παπαληγούρας, ήταν φιλελεύθεροι πριν ενταχθούν στην ΕΡΕ και εν συνεχεία στη Νέα Δημοκρατία. Ο «μύθος» κάτι δηλοί. Και αυτό είναι θέμα προβληματισμού της λεγόμενης παραδοσιακής Δεξιάς - ως χώρου πια και όχι ως ιδεολογίας. Διότι τη στηρίζουν πλέον οι… μεταγραφές της…


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή