του Νίκου Σίμου

Είναι γνωστή η έκφραση των παλαιότερων που, στο πνεύμα του τι θεωρούσαν ευτυχία μετά τον Πόλεμο ήταν η ευχή στα παιδιά τους, «να βάλουν κι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους». Εκείνη την εποχή τα σπίτια δεν ήταν τόσο απρόσωπα και είχαν κεραμιδοσκεπή.

Η ευχή αυτή, που είχε τη σημασία της για παρά πολλά χρόνια, εξελίχθηκε σήμερα σε κατάρα. Διότι με τον τρόπο που αναζητεί σήμερα λεφτά ο κ. Στουρνάρας, το ακίνητο που ήταν μία ασφαλής προοπτική για εκείνον που καθόταν μέσα ως ιδιοκτήτης, μία ασφαλής επένδυση και, βεβαίως η οικοδομή, γενικώς, μία δραστηριότητα που «τραβούσε» την οικονομική δραστηριότητα, είναι πλέον ένα επαχθέστατο βάρος, που ελάχιστοι πλέον μπορούν να το σηκώσουν.

Γράφτηκε σε όλο τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά ότι η παρουσίαση του σχεδίου για τα ακίνητα δεν είναι έτσι όπως θέλει να την παρουσιάσει τον οικονομικό επιτελείο. ’λλες πληροφορίες επιβεβαιώνουν τον ελιγμό της καλογερικής μετατροπής του κρέατος σε ψάρι. Λ.χ., λένε οι πληροφορίες στις συσκέψεις στο υπουργείο Οικονομικών τα όσα προτείνονταν, κυρίως από τον σύμβουλο του κ. Στουρνάρα κ. Καραβίτη, εξενεύρισαν ακόμη και τον υφυπουργό Μαυραγάνη, καθώς το συμπέρασμα το οποίο προέκυπτε ήταν ότι οι συνεργάτες του κ. Στουρνάρα αναλώνονταν περισσότερο στο πως θα μπορέσει η κυβέρνηση να περάσει, επικοινωνιακά, τον φόρο στον κόσμο –κοινώς να τον ξεγελάσει- και λιγότερο στη διαμόρφωση ενός δίκαιου φόρου σε επίπεδο στο οποίο θα ήταν δυνατόν να εισπραχθεί απο τους πολίτες που ήδη έχουν φορολογικώς επιβαρυνθεί μέχρι τα όριά τους.

Λέγεται δε ότι ο υφυπουργός Οικονομίας εξανέστη, όταν επιχειρήθηκε να συμπεριληφθεί στον ενιαίο φόρο διάταξη με την οποία έναντι οφειλής προς το Δημόσιο θα κατάσχεται ολόκληρο το ακίνητο του οφειλέτη! Παρατηρήθηκε τότε ότι αυτό είναι άδικο διότι η οφειλή μπορεί να είναι πολύ μικρότερη της αξίας του ακινήτου και ότι θα πρέπει είτε να προσημειώνεται υπέρ του Δημοσίου το ακίνητο είτε να εκπλειστηριάζεται και να παρακρατείται από το Δημόσιο η οφειλή και το υπόλοιπο τίμημα να περιέρχεται στον ιδιοκτήτη του ακινήτου.

Η «υπόθεση ακίνητο» είναι μία διαχρονική και παραδοσιακή οικονομική και επενδυτική κατεύθυνση για τους Έλληνες. Και μόνο αυτή η ιστορική, στην κυριολεξία πραγματικότητα, είναι βέβαιο, με όσα γίνονται, ότι φέρνει την κοινωνία απέναντι στην κυβέρνηση. Σε όποια κυβέρνηση θα επιχειρούσε αυτό που γίνεται σήμερα. Διότι ο λαός σκέπτεται ότι και πάλι επιλέγονται οι εύκολες λύσεις, επειδή μοιάζουν αδύνατες οι δυσκολότερες, όπως η αντιμετώπιση αποτελεσματικότερα της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Αν είχε μελετηθεί πειστικά ο τρό΄πος είσπραξης αυτών που κάθε κράτος είναι υποχρεωμένο να εισπράττει, ασφαλώς και δεν θα δυσπιστούσε η τρόϊκα για τα έσοδα που κάθε φορά λέμε ότι θα εισπράξουμε....