Οι 7 πιο τρομακτικοί serial killers: Ξένοι και Έλληνες δολοφόνοι που σόκαραν τον κόσμο με τα ειδεχθή τους εγκλήματα (Εικόνες & Βίντεο)

Οι serial killers δεν αποτελούν απλώς υλικό για ταινίες τρόμου και ντοκιμαντέρ. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που πήραν δεκάδες ανυποψίαστες ζωές, αφήνοντας πίσω τους ένα κατάλοιπο τρόμου και απελπισίας

Από τη νοικοκυρά που δηλητηρίασε γείτονες με τηγανόψωμα, μέχρι τον κομψό Ted Bundy που εξαπατούσε με τη γοητεία του, από τον «Δράκο της Δράμας», μέχρι τον κανίβαλο του Μιλγουόκι και τον δάσκαλο που σκότωσε 53 ανθρώπους στη Σοβιετική Ένωση - αυτές οι ιστορίες μας υπενθυμίζουν μια ανατριχιαστική αλήθεια: οι serial killers δεν είναι τέρατα που ξεχωρίζουν από το πλήθος. Είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, κρύβοντας το σκοτάδι τους πίσω από φυσιολογικές ζωές.

Κάθε εποχή έχει τα τέρατά της. Άνθρωποι που κρύβονται πίσω από το προσωπείο της κανονικότητας, μόνο για να αποκαλύψουν τη σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Δάσκαλοι, οικογενειάρχες, γειτόνισσες με αγγελικό χαμόγελο - όλοι τους έκρυβαν ένα φρικτό μυστικό που θα συγκλόνιζε ολόκληρες κοινωνίες.

Σε αυτή την ανατριχιαστική αναδρομή, θα γνωρίσετε τους 7 πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους - 4 από το εξωτερικό και 3 από την Ελλάδα - που σημάδεψαν την εγκληματολογική ιστορία με τις φρικτές πράξεις τους. Προετοιμαστείτε να μπείτε στο σκοτεινό κόσμο των serial killers, όπου η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία.

7. Μαρία Σαμπανιώτη: Η σατανική νοικοκυρά με τα τηγανόψωμα

Η φαινομενικά αγαθή γειτόνισσα

«Δεν έχω κάνει τίποτα, κάντε μου τον ορό της αλήθειας». Αυτά ήταν τα λόγια που επαναλάμβανε ασταμάτητα η 56χρονη Μαρία Σαμπανιώτη, η γυναίκα που έμεινε γνωστή στα ελληνικά εγκληματολογικά χρονικά ως η «δολοφόνος με τα τηγανόψωμα». Πίσω από την όψη της καλοσυνάτης γειτόνισσας που μοίραζε φαγητό, κρυβόταν ένας υπολογιστικός δολοφόνος με παγωμένο μυαλό και σκοτεινά σχέδια εκδίκησης.

Η μέρα που άλλαξε τα πάντα

Ήταν 18 Ιανουαρίου 1992, όταν επτά άνθρωποι από την ίδια γειτονιά της Νίκαιας μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας και στο Νοσοκομείο Μεταξά σε κρίσιμη κατάσταση. Υπέφεραν από βαρύτατη τροφική δηλητηρίαση, με συμπτώματα που προκαλούσαν τρόμο στους γιατρούς. Το κοινό στοιχείο; Όλοι είχαν δοκιμάσει από την ίδια ζύμη για τηγανόψωμα που είχε προσφέρει «από την καλή της καρδιά» η γειτόνισσά τους, Μαρία Σαμπανιώτη, στις οικογένειες Μουστοπούλου και Κληματσά.

Το φονικό μυστικό συστατικό

Τα αποτελέσματα από το Τοξικολογικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών ήταν σοκαριστικά: η ζύμη και τα ψημένα τηγανόψωμα περιείχαν παραθείο, ένα θανατηφόρο δηλητήριο που χρησιμοποιείται σε γεωργικά φάρμακα και εντομοκτόνα. Το πιο ανατριχιαστικό; Η ζύμη που έφαγε η ίδια η Σαμπανιώτη και η οικογένειά της ήταν απολύτως «καθαρή». Ήταν σαφές ότι η δηλητηρίαση δεν ήταν τυχαία.

Το κίνητρο της απόρριψης

Τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους: ο Θεόδωρος Μουστόπουλος, η Ειρήνη και ο Αντώνης Κληματσάς. Το κίνητρο που οδήγησε τη Σαμπανιώτη σε αυτή την ειδεχή πράξη; Η απόρριψη των κοριτσιών της. Η 56χρονη ήθελε απεγνωσμένα να παντρέψει τις κόρες της με τον Κώστα Μουστόπουλο και τον Αντώνη Κληματσά, όμως οι νεαροί άνδρες αρνήθηκαν τις προτάσεις γάμου. Αδυνατώντας να αντέξει την ντροπή και την απόρριψη, η Σαμπανιώτη αποφάσισε να εκδικηθεί με τον πιο φρικτό τρόπο - όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και τις αθώες οικογένειές τους.

Τρεις φορές ισόβια και μια άρνηση

Η δίκη της ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1993 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών. Παρά τα συντριπτικά στοιχεία εναντίον της, η Σαμπανιώτη συνέχιζε να υποστηρίζει την αθωότητά της, επιμένοντας ότι κάποιος άλλος έριξε το δηλητήριο στη ζύμη. Το δικαστήριο την έκρινε ένοχη, επιβάλλοντάς της τρεις φορές ισόβια κάθειρξη και επιπλέον 25 χρόνια φυλάκισης.

Η ποινή της «σατανικής νοικοκυράς» δεν άλλαξε ούτε στη δίκη σε δεύτερο βαθμό το 1997, ούτε μετά την επανεκδίκαση το 2000. Τελικά, η Μαρία Σαμπανιώτη αποφυλακίστηκε το 2011, έχοντας εκτίσει 19 χρόνια φυλάκισης για τη δολοφονία τριών ανθρώπων με δηλητηριασμένα τηγανόψωμα - μια υπόθεση που παραμένει μοναδική στα ελληνικά εγκληματολογικά χρονικά.

6. Ted Bundy: Το γοητευτικό τέρας της Αμερικής

Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο

Αν υπήρχε το τέλειο παράδειγμα για το πώς η εξωτερική εμφάνιση μπορεί να κρύβει ένα τέρας, αυτός ο άνθρωος ήταν ο Ted Bundy. Γοητευτικός, μορφωμένος, με εμφάνιση που θύμιζε ταινιάστικο ήρωα, ο Bundy χρησιμοποίησε κάθε προσόν του για να παγιδεύσει τα θύματά του. Στη δεκαετία του ’70, αυτός ο serial killer δολοφόνησε τουλάχιστον 30 νεαρές γυναίκες σε επτά πολιτείες της Αμερικής - αν και πολλοί πιστεύουν ότι ο πραγματικός αριθμός ξεπερνούσε τις 100.

Η μέθοδος της εξαπάτησης

Ο Bundy δεν ήταν ο τυπικός αποτρόπαιος δολοφόνος που κρύβεται στις σκιές. Ήταν ένας ευφυής χειριστής που γνώριζε ακριβώς πώς να κερδίσει την εμπιστοσύνη των θυμάτων του. Δύο ήταν οι αγαπημένες του τακτικές: Φορούσε γύψο στο χέρι ή στο πόδι του και ζητούσε βοήθεια από περαστικές νεαρές γυναίκες για να μεταφέρουν κάτι στο αυτοκίνητό του, ή προσποιούνταν τον αστυνομικό, χρησιμοποιώντας ψεύτικο σήμα για να πείσει τα θύματά του να τον ακολουθήσουν. Η γοητεία και η «αξιοπιστία» του τον έκαναν αόρατο - κανείς δεν πίστευε ότι αυτός ο καλοντυμένος, ευγενικός νεαρός άνδρας μπορούσε να είναι δολοφόνος.

Το πανεπιστημιακό μακελειό

Η πιο σοκαριστική επίθεση του Bundy σημειώθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1978, στην αδελφότητα Chi Omega του Πανεπιστημίου της Φλόριντα. Εκείνη τη νύχτα, ο Bundy εισέβαλε στο κτίριο της αδελφότητας και επιτέθηκε σε τέσσερις φοιτήτριες καθώς κοιμόντουσαν. Δύο από αυτές - η Margaret Bowman και η Lisa Levy - δολοφονήθηκαν με εξαιρετική βιαιότητα. Οι άλλες δύο τραυματίστηκαν σοβαρά αλλά επέζησαν. Λιγότερο από μια ώρα αργότερα, επιτέθηκε και σε άλλη φοιτήτρια σε κοντινό διαμέρισμα.

@parapolitika Αυτοί είναι οι πέντε διαβόητοι serial killers όλων των εποχών #parapolitikagr #top5 #halloween #killers #spooky #tiktokgreece #greece ♬ πρωτότυπος ήχος - Parapolitika.gr

Η σύλληψη και η δίκη του αιώνα

Ο Bundy συνελήφθη στις 15 Φεβρουαρίου 1978, μετά από μια τυχαία αστυνομική περιπολία στην Πενσακόλα της Φλόριντα, λίγες εβδομάδες μετά το μακελειό στην αδελφότητα. Αλλά η σύλληψή του δεν ήταν η πρώτη - ο Bundy είχε δραπετεύσει δύο φορές από τη φυλακή, μια φορά από το δικαστήριο του Άσπεν του Κολοράντο πηδώντας από παράθυρο, και μια δεύτερη από τη φυλακή του Γκάρφιλντ, όπου είχε χάσει 16 κιλά για να χωρέσει μέσα από μια τρύπα στο ταβάνι του κελιού του.

Η δίκη του έγινε τηλεοπτικό θέαμα - ήταν η πρώτη δίκη που μεταδόθηκε ζωντανά στην αμερικανική τηλεόραση. Ο Bundy, με τη χαρισματική του προσωπικότητα και τη νομική του εκπαίδευση, αποφάσισε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Φλέρταρε με τις ενόρκους, χαμογέλασε στις κάμερες και υποδυόταν τον αθώο. Αλλά τα στοιχεία ήταν συντριπτικά: δαγκωματιές που ταίριαζαν με τα δόντια του, μαρτυρίες επιζώντων, και τα προσωπικά του αντικείμενα που βρέθηκαν στα σημεία των εγκλημάτων.

Το τέλος στην ηλεκτρική καρέκλα

Καταδικάστηκε σε θάνατο για τις δολοφονίες στην αδελφότητα Chi Omega. Στις 24 Ιανουαρίου 1989, ο Ted Bundy εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα της φυλακής Starke της Φλόριντα. Ήταν 42 ετών. Έξω από τη φυλακή, εκατοντάδες άνθρωποι γιόρτασαν τον θάνατό του με πανό που έγραφαν «Burn, Bundy, Burn» (Καίγεσαι, Bundy, Καίγεσαι). Τις τελευταίες ώρες πριν την εκτέλεση, ο Bundy ομολόγησε 30 δολοφονίες στους ερευνητές, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο. Αλλά ήταν πολύ αργά. Το γοητευτικό τέρας που σκότωσε δεκάδες νεαρές γυναίκες τελικά αντιμετώπισε τη δικαιοσύνη.

5. Κυριάκος Παπαχρόνης: Ο "δράκος της Δράμας" με το αγγελικό πρόσωπο

Ο στρατιωτικός που κυνηγούσε τον εαυτό του

«Στείλτε με στο απόσπασμα, γιατί αν βγω έξω, πάλι τα ίδια θα κάνω». Αυτά ήταν τα παγερά λόγια του Κυριάκου Παπαχρόνη όταν άκουσε την ποινή που του επέβαλε το δικαστήριο στα τέλη του 1982. Ο «δράκος της Δράμας», όπως έμεινε γνωστός, θεωρείται ένας από τους πιο διαβόητους serial killers της ελληνικής εγκληματολογίας - ένας άνδρας με αγγελικό πρόσωπο που έκρυβε ένα τέρας μέσα του.

Η εγκληματική δράση που σόκαρε τη Βόρεια Ελλάδα

Από τον Σεπτέμβριο του 1981 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1982, ο Παπαχρόνης σκόρπισε τον τρόμο σε ολόκληρη τη βόρεια Ελλάδα. Συνελήφθη το βράδυ της 13ης Δεκεμβρίου 1982 και καταδικάστηκε για μια σειρά φρικτών εγκλημάτων που περιλάμβαναν: - Δύο ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως - Έναν βιασμό και δύο απόπειρες βιασμού - Τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας - Πέντε βομβιστικές ενέργειες - Έναν εκτροχιασμό τρένου - Μια πυρπόληση στρατιωτικού αεροδρομίου

Το πρώτο του έγκλημα σημειώθηκε τον Σεπτέμβριο του 1981, όταν βίασε και σκότωσε μια ιερόδουλη. Το τελευταίο του θύμα ήταν μια μητέρα τεσσάρων παιδιών που τραυματίστηκε σοβαρά τον Δεκέμβριο του 1982.

Το παράδοξο: Ο κυνηγός του "δράκου" ήταν ο ίδιος ο "δράκος"

Το πιο σουρεαλιστικό στοιχείο αυτής της υπόθεσης; Ο Παπαχρόνης, έφεδρος αξιωματικός στην 5η Μοίρα των ΛΟΚ Δράμας, είχε τεθεί επικεφαλής μιας ομάδας που αναζητούσε τον… «δράκο»! Καθώς οι γυναίκες της Δράμας ζούσαν στον τρόμο, ο Παπαχρόνης συμμετείχε ενεργά στις έρευνες για τον εντοπισμό του δράστη, συμβουλεύοντας τα θύματα για μέτρα προστασίας τη μέρα, και τις επιτιθόταν τη νύχτα.

Η στολή που τον πρόδωσε

Η στρατιωτική του στολή, την οποία φορούσε και όταν επιτίθετο στα θύματά του, αποδείχθηκε το στοιχείο που τελικά τον πρόδωσε. Μαρτυρίες επιζώντων περιέγραψαν έναν άνδρα σε στρατιωτική στολή, και η αστυνομία άρχισε να στενεύει τον κλοιό γύρω από στρατιωτικούς της περιοχής. Όταν συνελήφθη, ο Παπαχρόνης αρχικά αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά σύντομα «έσπασε».

"Ερεθιζόμουν από τον ήχο των τακουνιών"

Στην απολογία του, ο Παπαχρόνης προσπάθησε να εξηγήσει τα ανεξήγητα: «Το έκανα γιατί ερεθιζόμουν από τον ήχο των γυναικείων τακουνιών», δήλωσε. Οι ψυχολόγοι που τον εξέτασαν ανακάλυψαν έναν άνθρωπο με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, αλλά με πλήρη επίγνωση των πράξεών του.

Από τη θανατική ποινή στην απελευθέρωση

Ο Παπαχρόνης καταδικάστηκε αρχικά δις εις θάνατον και σε κάθειρξη 23 ετών. Μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Ελλάδα, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Η σύλληψή του προκάλεσε ανακούφιση στις γυναίκες της βόρειας Ελλάδας, αν και υπήρχαν και εκείνες που του έστελναν ερωτικά γράμματα στη φυλακή, εκφράζοντας παράδοξο θαυμασμό για το αγγελικό του πρόσωπο.

Το 2004, μετά από 22 χρόνια εγκλεισμού, ο Κυριάκος Παπαχρόνης αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους. Σήμερα ζει με τη σύζυγό του στη Λάρισα - μια πραγματικότητα που συνεχίζει να προκαλεί αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία.

4. Jeffrey Dahmer: Ο κανίβαλος του Μιλγουόκι

Το διαμέρισμα του τρόμου

Όταν στις 22 Ιουλίου 1991 οι αστυνομικοί του Μιλγουόκι μπήκαν στο διαμέρισμα του Jeffrey Dahmer στην 924 North 25th Street, δεν ήξεραν ότι αυτό που θα αντίκριζαν θα τους σημάδευε για μια ζωή. Ανθρώπινα κεφάλια στο ψυγείο, καρδιές και άλλα όργανα σε βάζα στους πάγκους της κουζίνας, ολόκληροι σκελετοί και διαμελισμένα σώματα ήταν μερικά από τα φρικτά ευρήματα. Η μυρωδιά της αποσύνθεσης ήταν τόσο έντονη που οι γείτονες παραπονιόνταν επανειλημμένα - αλλά ο Dahmer τους έλεγε ότι το ψυγείο του είχε χαλάσει.

17 θύματα και μια σειρά αποτυχιών της αστυνομίας

Από το 1978 μέχρι το 1991, ο Jeffrey Dahmer δολοφόνησε 17 νεαρούς άνδρες και αγόρια, κυρίως από μειονοτικές κοινότητες. Η μέθοδός του ήταν εξαιρετικά υπολογισμένη: γνώριζε τα θύματά του σε μπαρ, προσέφερε χρήματα για να πιουν ή να φωτογραφηθούν στο διαμέρισμά του, και στη συνέχεια τους νάρκωνε. Μετά τη δολοφονία τους, διέπραττε φρικιαστικές πράξεις νεκροφιλίας, τους διαμέλιζε και κατανάλωνε μέρη των σωμάτων τους.

Η απίστευτη απόδραση που δεν έγινε

Το πιο σοκαριστικό στοιχείο; Ο Dahmer θα μπορούσε να είχε σταματήσει πολύ νωρίτερα. Στις 27 Μαΐου 1991, ο 14χρονος Konerak Sinthasomphone κατάφερε να δραπετεύσει από το διαμέρισμα του Dahmer, τραυματισμένος και αιμόφυρτος. Δύο νεαρές γυναίκες τον βρήκαν στον δρόμο και κάλεσαν την αστυνομία. Όταν οι αστυνομικοί έφτασαν, ο Dahmer - ήρεμος και πειστικός - τους πείσε ότι ο Sinthasomphone ήταν ο 19χρονος σύντροφός του και ότι είχαν απλώς τσακωθεί. Οι αστυνομικοί επέστρεψαν το αγόρι στον Dahmer, αγνοώντας τις εκλιπαρήσεις των δύο γυναικών. Λίγες ώρες αργότερα, ο νεαρός ήταν νεκρός.

Η σύλληψη και η ομολογία

Η σύλληψη του Dahmer ήρθε όταν ένα θύμα, ο Tracy Edwards, κατάφερε να δραπετεύσει με χειροπέδες ακόμα στο χέρι και οδήγησε την αστυνομία στο διαμέρισμα του τρόμου. Όταν αντιμετώπισε τα στοιχεία, ο Dahmer ομολόγησε ήρεμα και με ανατριχιαστική λεπτομέρεια όλα τα εγκλήματά του. Περιέγραψε πώς προσπάθησε να δημιουργήσει «ζόμπι» ανθρώπους ρίχνοντας υδροχλωρικό οξύ στον εγκέφαλό τους, πώς φωτογράφιζε τα θύματα σε κάθε στάδιο της διάλυσής τους, και πώς κατανάλωνε μέρη των σωμάτων επειδή «ήθελε να γίνουν μέρος του».

Από τη δίκη στον θάνατο στη φυλακή

Ο Dahmer καταδικάστηκε σε 15 διαδοχικές ισόβιες ποινές - συνολικά 957 χρόνια φυλάκισης. Στις 28 Νοεμβρίου 1994, μόλις τρία χρόνια μετά τη φυλάκισή του, δολοφονήθηκε από έναν συγκρατούμενο, τον Christopher Scarver, που τον χτύπησε μέχρι θανάτου με ένα μπαρ από το γυμναστήριο της φυλακής. Ο Dahmer ήταν 34 ετών. Η υπόθεσή του παραμένει ένα από τα πιο φρικτά παραδείγματα ανθρώπινης διαστροφής και μια εκκωφαντική υπενθύμιση των αποτυχιών του συστήματος που θα μπορούσαν να είχαν σώσει ζωές.

3. Αντώνης Δαγκλής: Ο serial killer των ιερόδουλων

Ο δολοφόνος που έβλεπε τη μητέρα του

«Έβλεπα τη μητέρα μου στο πρόσωπο των ιερόδουλων. Κάθε φορά νόμιζα πως σκότωνα εκείνη». Αυτά ήταν τα ανατριχιαστικά λόγια του 22χρονου Αντώνη Δαγκλή κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του, λόγια που αποκάλυπταν τη σκοτεινή ψυχολογία πίσω από μια σειρά φρικτών δολοφονιών που συγκλόνισαν την Αθήνα του 1995.

Η πρώτη δολοφονία στην Εθνική Οδό

Ήταν Οκτώβριος του 1995 όταν στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, κοντά στα διόδια της Τραγάνας, εντοπίστηκε το άψυχο σώμα μιας 29χρονης ιερόδουλης. Το θύμα είχε πέσει θύμα στραγγαλισμού, και το πτώμα ήταν τόσο κακοποιημένο που σόκαρε ακόμα και τους πιο έμπειρους αξιωματικούς της αστυνομίας. Η φρικτή ανακάλυψη σκόρπισε τον τρόμο στις πιάτσες των ιερόδουλων σε όλη την Αττική.

Τα Χριστούγεννα του τρόμου

Δύο μήνες αργότερα, τα Χριστούγεννα του 1995, η ιστορία επαναλήφθηκε με ακόμα πιο σοκαριστικό τρόπο. Περαστικοί από στενό του Βοτανικού ήρθαν αντιμέτωποι με ένα μακάβριο θέαμα: το πτώμα μιας 26χρονης ιερόδουλης, στραγγαλισμένης με τον ίδιο τρόπο. Η δεύτερη δολοφονία επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες των Αρχών - υπήρχε ένας μανιακός κατά συρροή δολοφόνος ιερόδουλων που έπρεπε να σταματήσει πριν χτυπήσει ξανά.

Το λευκό βανάκι της αμαρτίας

Το στοιχείο που τελικά οδήγησε στη σύλληψη του Δαγκλή ήταν ένα λευκό βανάκι που χρησιμοποιούσε για να παρασέρνει τα θύματά του. Μαρτυρίες από ιερόδουλες που είχαν ξεφύγει από τα νύχια του περιέγραψαν το όχημα, και η αστυνομία άρχισε να ψάχνει συστηματικά. Όταν εντοπίστηκε και συνελήφθη, οι αποκαλύψεις ήταν σοκαριστικές.

Η μητρική σκιά που οδήγησε στο έγκλημα

Από τις ανακρίσεις αποδείχθηκε ότι ο Δαγκλής είχε σκοτώσει τουλάχιστον τρεις ιερόδουλες - την πρώτη τον Οκτώβριο του 1992, και τις άλλες δύο το 1995. Είχε επίσης αποπειραθεί να στραγγαλίσει άλλες έξι γυναίκες που κατάφεραν να ξεφύγουν. Το κίνητρό του ήταν εμφανώς ψυχολογικό: στο πρόσωπο των ιερόδουλων έβλεπε τη μητέρα του, η οποία στο παρελθόν εργαζόταν σε κακόφημο μπαρ προκειμένου να μεγαλώσει τα παιδιά της. Το μίσος και η ντροπή που ένιωθε για τη μητέρα του μετατράπηκαν σε ανεξέλεγκτη βία εναντίον γυναικών που θεωρούσε ότι την έμοιαζαν.

Η μεγαλύτερη ποινή μετά την κατάργηση της θανατικής

Στην απολογία του, ο Δαγκλής ήταν αντιφατικός: «Το ’χω μετανιώσει και ζητώ επιείκεια… Συνεχίζω να τις μισώ. Δεν ξέρω γιατί. Άκουγα φωνές, πάντα είχα αυτή την επιθετικότητα. Είναι θολό το μυαλό μου», δήλωσε.

Η δίκη του ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1997, και το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας τον καταδίκασε σε 13 φορές ισόβια κάθειρξη και πρόσκαιρη κάθειρξη 25 ετών για τρεις δολοφονίες, έξι απόπειρες ανθρωποκτονίας, δέκα ληστείες, παράνομη οπλοφορία και προσβολή μνήμης τεθνεώτος. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη ποινή που είχε επιβληθεί από ελληνικό δικαστήριο μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής.

Το τραγικό φινάλε

Στις 2 Αυγούστου 1997, λίγους μήνες μετά την καταδίκη του, ο Αντώνης Δαγκλής βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί 33 του Ψυχιατρικού Καταστήματος των φυλακών Κορυδαλλού. Ήταν μόλις 24 ετών. Η αυτοκτονία του έκλεισε ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ελληνικής εγκληματολογίας, αφήνοντας πίσω ερωτήματα που ποτέ δεν θα απαντηθούν πλήρως.

2. Dennis Rader: Ο BTK killer - "Δέσε, Βασάνισε, Σκότωσε"

Ο οικογενειάρχης με τη διπλή ζωή

«Bind, Torture, Kill» - Δέσε, Βασάνισε, Σκότωσε. Τρεις λέξεις που αποτελούσαν την υπογραφή ενός από τους πιο ψυχρούς serial killers της Αμερικής. Ο Dennis Rader δολοφόνησε 10 ανθρώπους μεταξύ 1974 και 1991 στο Γουίτσιτα του Κάνσας, ζώντας παράλληλα μια εντελώς φυσιολογική ζωή ως παντρεμένος πατέρας δύο παιδιών, μέλος της εκκλησίας και πρόεδρος της τοπικής κοινότητας. Για 31 χρόνια, κανείς δεν υποπτεύτηκε ότι ο φιλήσυχος γείτονάς τους ήταν ένα ανελέητο τέρας.

Η πρώτη οικογενειακή σφαγή

Στις 15 Ιανουαρίου 1974, ο Rader διέπραξε το πρώτο του έγκλημα με τρόπο που προοικονόμησε τη φρικτή φύση των επόμενων. Εισέβαλε στο σπίτι της οικογένειας Otero στο Γουίτσιτα και στραγγάλισε τον Joseph Otero (38 ετών), τη γυναίκα του Julie (34 ετών) και δύο από τα παιδιά τους - τον 9χρονο Joseph Jr. και την 11χρονη Josephine. Τα άλλα τρία παιδιά της οικογένειας γλίτωσαν επειδή δεν βρίσκονταν στο σπίτι. Ο Rader αργότερα παραδέχτηκε ότι είχε κρύψει την μικρή Josephine στο υπόγειο για να τη στραγγαλίσει τελευταία, αφού πρώτα έδεσε και σκότωσε την υπόλοιπη οικογένειά της.

Η επιστολή που συγκλόνισε μια πόλη

Τρεις μήνες μετά, τον Απρίλιο του 1974, ο Rader έστειλε γράμμα στην τοπική εφημερίδα Wichita Eagle, παίρνοντας την ευθύνη για τις δολοφονίες Otero και αποκαλύπτας το ψευδώνυμό του: BTK. Στο γράμμα, περιέγραφε με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τις δολοφονίες και ζητούσε αναγνώριση για τις «επιτυχίες» του. Αυτή ήταν η αρχή μιας ψυχολογικής παιχνίδι με την αστυνομία που θα διαρκούσε δεκαετίες.

Ο serial killer που δεν μπορούσε να σταματήσει τον εαυτό του

Τα θύματα του BTK ήταν κυρίως γυναίκες και παιδιά, αν και σκότωσε και άνδρες. Μεταξύ 1974 και 1991, ο Rader στραγγάλισε: - Την οικογένεια Otero (4 θύματα, 1974) - Την Kathryn Bright (1974) - Την Shirley Vian (1977) - Την Nancy Fox (1977) - Την Marine Hedge (1985) - Την Vicki Wegerle (1986) - Την Dolores Davis (1991)

Η μέθοδός του ήταν εξαιρετικά υπολογισμένη: εισέβαλε στα σπίτια τους όταν βρίσκονταν μόνα, τα έδενε, τα βασάνιζε και τα στραγγάλιζε αργά, απολαμβάνοντας το αίσθημα εξουσίας πάνω τους. Συχνά φωτογράφιζε τα θύματά του σε διάφορα στάδια, και αργότερα επανερχόταν σε αυτές τις φωτογραφίες για να ξαναζήσει τα εγκλήματά του.

17 χρόνια σιωπής και η επιστροφή του εγώ

Το 1991, ο Rader σκότωσε για τελευταία φορά - ή τουλάχιστον αυτό πίστευε η αστυνομία. Για 17 χρόνια, το BTK εξαφανίστηκε. Πολλοί πίστευαν ότι είχε πεθάνει ή φυλακιστεί για άλλο έγκλημα. Αλλά το 2004, το εγώ του Rader δεν άντεξε τη σιωπή. Όταν διάβασε σε εφημερίδα ότι ένας δημοσιογράφος έγραφε βιβλίο για το BTK, θύμωσε που δεν του έδιναν αρκετή προσοχή. Αποφάσισε να ξαναεμφανιστεί.

Η μοιραία δισκέτα και το τέλος του εφιάλτη

Από το 2004 μέχρι το 2005, ο Rader έστειλε πολλαπλά γράμματα στην αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης, περιγράφοντας τα εγκλήματά του και παρέχοντας στοιχεία που μόνο ο πραγματικός BTK θα μπορούσε να γνωρίζει. Σε ένα από αυτά τα γράμματα, ρώτησε αν ήταν ασφαλές να στείλει πληροφορίες σε δισκέτα υπολογιστή. Η αστυνομία απάντησε «ναι» (ψεύτικα). Ο Rader έστειλε μια δισκέτα στον τηλεοπτικό σταθμό KSAS-TV τον Φεβρουάριο του 2005.

Οι ερευνητές εξέτασαν τα μεταδεδομένα της δισκέτας και βρήκαν ένα διεγραμμένο έγγραφο που ανήκε σε «Dennis» και ήταν συνδεδεμένο με την εκκλησία Christ Lutheran. Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο αποκάλυψε ότι ο Dennis Rader ήταν πρόεδρος της εκκλησιαστικής κοινότητας. Στις 25 Φεβρουαρίου 2005, συνελήφθη έξω από το σπίτι του - φορώντας το σήμα του προέδρου της κοινότητας.

Η ψυχρή ομολογία

Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Rader ομολόγησε και τα 10 εγκλήματα με ανατριχιαστική ψυχραιμία και αδιαφορία. Περιέγραψε με τρομακτικές λεπτομέρειες πώς σκότωσε κάθε θύμα, αναφέροντας ότι αισθανόταν «παρόρμηση» που δεν μπορούσε να ελέγξει. Ο ίδιος αποκάλεσε τη δολοφονική του ανάγκη «Factor X» (Παράγοντας Χ).

Καταδικάστηκε σε 10 διαδοχικές ισόβιες ποινές - τουλάχιστον 175 χρόνια φυλάκισης - και εκτίει την ποινή του στο El Dorado Correctional Facility του Κάνσας. Ο Dennis Rader είναι σήμερα 80 ετών και δεν θα αποφυλακιστεί ποτέ.

1. Αντρέι Τσικατίλο: Ο "χασάπης του Ροστόφ" - 53 θύματα σε 12 χρόνια

Ο serial killer που δεν έπρεπε να υπάρχει

Η Σοβιετική Ένωση είχε μια επίσημη θέση: τέτοια εγκλήματα δεν μπορούσαν να συμβούν στο «τέλειο» κομμουνιστικό καθεστώς. Οι serial killers ήταν ένα προϊόν του παρακμασμένου καπιταλιστικού Δυτικού κόσμου. Αυτή η άρνηση να αναγνωριστεί η πραγματικότητα στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. Μεταξύ 1978 και 1990, ένας φαινομενικά ήρεμος δάσκαλος σκότωνε ανενόχλητος στην περιοχή του Ροστόφ. Ο Αντρέι Τσικατίλο δολοφόνησε τουλάχιστον 53 άτομα - κυρίως παιδιά και νεαρές γυναίκες - γίνοντας ένας από τους πιο φονικούς serial killers όλων των εποχών.

Ο δάσκαλος με την ήρεμη εμφάνιση

Ο Τσικατίλο γεννήθηκε το 1936 στην Ουκρανία, σε μια εποχή φρικτής πείνας. Μεγάλωσε με τραυματικές εμπειρίες - η μητέρα του του είχε πει ότι είχε ένα μεγαλύτερο αδελφό που είχε απαχθεί και καννιβαλιστεί από πεινασμένους γείτονες κατά τη διάρκεια του Holodomor. Αυτή η ιστορία, αληθινή ή όχι, τον στοίχειωσε για όλη του τη ζωή.

Ο Τσικατίλο έγινε δάσκαλος και αργότερα εργάστηκε σε εργοστάσια. Ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά, και οι περισσότεροι τον θεωρούσαν ήσυχο και αξιόπιστο. Κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτός ο ήρεμος άνδρας με τα γυαλιά έκρυβε τόσο σκοτεινό μυστικό.

Η μέθοδος του τρόμου

Ο Τσικατίλο εκμεταλλευόταν τη δυσλειτουργία του σοβιετικού συστήματος. Τα παιδιά που αγνοούνταν συχνά δεν αναφέρονταν αμέσως, και η κακή επικοινωνία μεταξύ των αστυνομικών τμημάτων διαφορετικών περιοχών τον βοηθούσε να παραμένει ανύποπτος. Η στρατηγική του ήταν απλή αλλά αποτελεσματική:

Περνούσε χρόνο σε σιδηροδρομικούς και λεωφορειακούς σταθμούς, αναζητώντας ευάλωτα θύματα - παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο, νεαρούς ιερόδουλους, άστεγους. Τους πλησίαζε με την ήρεμη, πειστική μανιέρα του, προσφέροντας φαγητό, χρήματα ή απλά παρέα. Τα παρέσερνε σε απομακρυσμένες δασικές περιοχές ή εγκαταλελειμμένα κτίρια, όπου τους επιτίθετο με εξαιρετική βιαιότητα. Τους μαχαίρωνε επανειλημμένα με μαχαίρι, και συχνά τους ακρωτηρίαζε ενώ ήταν ακόμα ζωντανοί, αφαιρώντας μάτια, γλώσσες και γεννητικά όργανα.

12 χρόνια ατιμωρησίας

Το πρώτο επιβεβαιωμένο θύμα του ήταν η 9χρονη Yelena Zakotnova, που δολοφονήθηκε το 1978. Αλλά η αστυνομία συνέλαβε και καταδίκασε λάθος άτομο για αυτό το έγκλημα - έναν 25χρονο άνδρα που εκτελέστηκε για δολοφονία που δεν διέπραξε.

Ο Τσικατίλο συνέχισε να σκοτώνει ανενόχλητος. Το 1984, η σοβιετική αστυνομία τελικά κατάλαβε ότι αντιμετώπιζε έναν serial killer, αλλά η ιδεολογική άρνηση του καθεστώτος να αναγνωρίσει τη φύση του εγκλήματος καθυστέρησε τις έρευνες. Ο Τσικατίλο μάλιστα είχε συλληφθεί και ανακριθεί το 1984, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω ανεπαρκών στοιχείων - παρά το γεγονός ότι ταίριαζε στο προφίλ και είχε βρεθεί σε ύποπτο μέρος.

Η τελική σύλληψη και η φρικτή ομολογία

Τελικά, στις 20 Νοεμβρίου 1990, ο Τσικατίλο συνελήφθη κοντά σε σιδηροδρομικό σταθμό αφού αστυνομικοί τον είδαν να συμπεριφέρεται ύποπτα. Στην αρχή αρνήθηκε, αλλά μετά από μέρες ανάκρισης, «έσπασε» και ομολόγησε 56 δολοφονίες - ακόμα περισσότερες από όσες πίστευε η αστυνομία. Οι ερευνητές τελικά επιβεβαίωσαν 53 δολοφονίες για τις οποίες υπήρχαν αδιάσειστα στοιχεία.

Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και της δίκης, ο Τσικατίλο ήταν ανατριχιαστικά λεπτομερής, περιγράφοντας κάθε δολοφονία με ψυχραιμία. Παραδέχτηκε ότι έπαιρνε σεξουαλική ικανοποίηση από τον τραυματισμό και τον θάνατο των θυμάτων του, και ότι συχνά κατανάλωνε μέρη των σωμάτων τους. «Ένιωθα σαν να με κατέλαβε κάτι», δήλωσε.

Η δίκη μέσα σε κλουβί

Η δίκη του άρχισε τον Απρίλιο του 1992 και ήταν ένα σουρεαλιστικό θέαμα. Ο Τσικατίλο εμφανιζόταν μέσα σε μεταλλικό κλουβί στην αίθουσα του δικαστηρίου - ένα κοινό μέτρο στη Ρωσία για επικίνδυνους κατηγορουμένους - ενώ συγγενείς των θυμάτων φώναζαν και ζητούσαν τον θάνατό του. Ο Τσικατίλο συμπεριφερόταν παράξενα, ξυρίζοντας το κεφάλι του, βγάζοντας τα ρούχα του, και κατά διαστήματα φώναζε ότι ήταν αθώος ή ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τις πράξεις του.

Στις 15 Οκτωβρίου 1992, καταδικάστηκε σε θάνατο για 52 από τις 53 δολοφονίες (για μία δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για καταδίκη). Στις 14 Φεβρουαρίου 1994, ο Αντρέι Τσικατίλο εκτελέστηκε με πυροβολισμό στο κεφάλι σε κελί της φυλακής Novocherkassk. Ήταν 57 ετών.

Η κληρονομιά του τρόμου

Η υπόθεση Τσικατίλο παραμένει μια από τις πιο συγκλονιστικές στην παγκόσμια εγκληματολογία - όχι μόνο λόγω του αριθμού των θυμάτων, αλλά και λόγω του τρόπου με τον οποίο η ιδεολογική τυφλότητα ενός καθεστώτος επέτρεψε σε έναν δολοφόνο να λειτουργεί ανενόχλητος για 12 χρόνια. Ο «Χασάπης του Ροστόφ» θα μείνει για πάντα ως μια σκοτεινή υπενθύμιση ότι το κακό δεν γνωρίζει σύνορα - και ότι η άρνηση της αλήθειας μπορεί να στοιχίσει ανθρώπινες ζωές.

Συμπέρασμα

Η ανθρώπινη φύση έχει και σκοτεινές πλευρές που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Αυτοί οι 7 serial killers - 4 από το εξωτερικό και 3 από την Ελλάδα - σημάδεψαν την εγκληματολογική ιστορία με τις φρικτές πράξεις τους, αφήνοντας πίσω τους ένα κατάλοιπο πόνου και ερωτήματα που συνεχίζουν να μας στοιχειώνουν: Πώς μπορεί κανείς να φτάσει σε τέτοιες πράξεις; Υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια; Και πώς μπορεί η κοινωνία να προστατευτεί από τέτοιους ανθρώπους;