H αναστροφή του Τραμπ για την Ουκρανία είναι μικρότερη από ό,τι φαίνεται

Οι συζυγικές παρεμβάσεις στην αμερικανική προεδρική διαδικασία λήψης αποφάσεων δεν έχουν πάντα καλό αποτέλεσμα για τον μεγάλο άντρα στον Λευκό Οίκο. Η Χίλαρι Κλίντον πίεσε πολύ τον Μπιλ να νομοθετήσει την καθολική υγειονομική περίθαλψη αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του και κατέληξε να τον φορτώσει με μια ρεπουμπλικανική συντριβή στις ενδιάμεσες εκλογές που ακολούθησαν. Οι συνεδρίες της Νάνσι Ρέιγκαν με την προσωπική της αστρολόγο λέγεται ότι είχαν ως αποτέλεσμα περιστασιακές συμβουλές για τις διαβουλεύσεις του Ρόνι σχετικά με τη στρατηγική του Ψυχρού Πολέμου, αλλά τον έμπλεξαν σε δύσκολες καταστάσεις που σίγουρα η ίδια - ή η αστρολόγος φίλη της - θα έπρεπε να είχε προβλέψει.

Έτσι, η είδηση ότι η Μελάνια Τραμπ, περιφρονώντας τους ισχυρισμούς του συζύγου της ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν πρόθυμος για ειρήνη, έπεισε τον Ντόναλντ ότι ήταν καιρός να γίνει σκληρός με τον Ρώσο ηγέτη, μπορεί να βάλει κάποιους σε σκέψεις. Ο Τραμπ διατυμπάνιζε ενεργά τον ρόλο της στη μεγάλη αλλαγή του για την Ουκρανία αυτήν την εβδομάδα, όταν δήλωσε τόσο απογοητευμένος από τη συνεχιζόμενη επιθετικότητα του Πούτιν που αποφάσισε να αναστρέψει την πορεία του και να εγκρίνει την προμήθεια περισσότερων πυρομαχικών για το Κίεβο.

Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά με τον Τραμπ, η αναφορά στον κυνισμό της Μελάνια για τις χαλαρές διαβεβαιώσεις του Ρώσου ηγέτη, ήταν μέρος της θεατρικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων στον Λευκό Οίκο, η οποία είναι σχεδόν εξίσου σημαντική για αυτόν τον πρόεδρο με τις ίδιες τις αποφάσεις. Η εύρεση νέων ευφάνταστων τρόπων για να μεταφέρει τις πολιτικές του επιθυμίες, είναι για τον Τραμπ ένα σημαντικό στοιχείο του διπλωματικού στυλ του. Η ιδιαίτερα επιτελεστική επίδειξη της προφανής κλίσης του προέδρου προς την Ουκρανία - όχι μόνο η είδηση της παρέμβασης της Μελάνια, αλλά και τα δικά του καλά λόγια για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον άνθρωπο που ο ίδιος και ο Τζέι Ντι Βανς εξευτέλισαν στο Οβάλ Γραφείο μόλις πριν από πέντε μήνες, και μια προφανής αναδυόμενη αγάπη για το ΝΑΤΟ και τους ηγέτες του - είναι πιθανό να σχετίζεται περισσότερο με την επίτευξη των σκοπών του Τραμπ, καθοδηγούμενη από τους δικούς του πολιτικούς στόχους, παρά οποιαδήποτε φιλοδοξία για την Ουκρανία ή την υπόλοιπη συμμαχία. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις λόγοι για να πιστεύουμε ότι αυτή η προφανής αναστροφή είναι πολύ μικρότερη απ' ό,τι φαίνεται με γυμνό μάτι. Ο πρώτος είναι η αστάθεια του ίδιου του Τραμπ. Θα έπρεπε να είναι κανείς πολύ τολμηρός για να στοιχηματίσει χρήματα με βάση μια συγκεκριμένη ανακοίνωση του Τραμπ, εκτός από το έκανε για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Θα αρκούσε μόνο μια άστοχη λέξη από τον Ζελένσκι για να έρθει άλλη μία αλλαγή. Η εσωτερική πολιτική καθιστά τη λήψη αποφάσεων του Τραμπ επίσης ασταθή. Η συμπάθειά του για τον Πούτιν δεν ήταν ποτέ ευρέως αποδεκτή από τους Αμερικανούς και είναι πιθανό να τη βάλει στην άκρη. Όμως, η σημασία της Ουκρανίας στην πολιτική των ΗΠΑ είναι μικρή και δεν μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η σημερινή θέση του προέδρου θα αντέξει.

Δεύτερον, η στρατιωτική βοήθεια που ανακοίνωσε ο Τραμπ δεν πρόκειται μόνο να διοχετευθεί κυκλικά μέσω των Ευρωπαίων συμμάχων, καταπνίγοντας έτσι κάθε κατηγορία ότι αθέτησε τις επανειλημμένες δεσμεύσεις του να μην συνεχίσει την πολιτική προμήθειας όπλων του προκατόχου του. Είναι επίσης τόσο μικρή ώστε να μην αντιπροσωπεύει σημαντική κλιμάκωση στο συνολικό επίπεδο της δυτικής βοήθειας προς την Ουκρανία. Λίγοι πύραυλοι Patriot αμέσως, και η δέσμευση για μια πολύ μακρά τροφοδοσία περισσότερων μέσω των Ευρωπαίων συμμάχων, δεν θα αλλάξουν τη στρατιωτική ισορροπία σε χρονοδιάγραμμα που θα μπορούσε να καλύψει τις άμεσες ανάγκες της Ουκρανίας.

Τρίτον, η απόφαση πρέπει να ερμηνευτεί στο πλαίσιο της πρωταρχικής φιλοδοξίας του Τραμπ να σταματήσει γρήγορα τον πόλεμο. Δεν πρόκειται για μια καθυστερημένη προσπάθεια να βοηθήσει την Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο και να ανακτήσει μεγάλα τμήματα των εδαφών που έχει χάσει. Πρόκειται για το να κάνει ο Τραμπ ό,τι πιστεύει ότι χρειάζεται, υπό τη συμβουλή στρατιωτικών και διπλωματικών συμβούλων, για να πείσει τον Πούτιν να αποδεχτεί επιτέλους τις αμερικανικές εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός. Ο Τραμπ πέρασε τους πρώτους τέσσερις μήνες της δεύτερης θητείας του προσπαθώντας να το πετύχει αυτό κάνοντας μια εντυπωσιακή αλλαγή στη ρητορική του προσεγγίζοντας τη Μόσχα και γυρίζοντας την πλάτη στο Κίεβο. Πίστευε ακράδαντα ότι η φιλία του με τον Ρώσο ηγέτη -σχεδόν μοναδική στην αμερικανική πολιτική- θα άμβλυνε τις όποιες υποψίες μπορεί να έχει ο Πούτιν για τις προθέσεις των ΗΠΑ. Ο Τραμπ έλεγε στον κόσμο ότι συμμεριζόταν ακόμη και τους ρωσικούς ισχυρισμούς ότι η Ουκρανία χρησιμοποιήθηκε από το ΝΑΤΟ ως υποχείριο για περαιτέρω εισβολή κατά μήκος των ρωσικών συνόρων.

Οι πληροφορίες από συμβούλους που βρίσκονται κοντά στον Τραμπ λένε ότι η αλλαγή της προσέγγισής του αυτήν την εβδομάδα ακολούθησε -ήταν το άμεσο αποτέλεσμα- της απόρριψης από τον Πούτιν μιας αμερικανικής προσφοράς που ήταν γενναιόδωρη από κάθε άποψη. Οι πλήρεις λεπτομέρειες δεν είναι σαφείς, αλλά θα ευθυγραμμίζονταν με την προηγούμενη θέση του Τραμπ, ότι η Μόσχα θα κρατήσει σχεδόν όλα τα εδάφη που έχει καταλάβει, μαζί με την εγγύηση ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Τραμπ είναι λιγότερο ο ηγέτης μιας μεγάλης δύναμης που επιλέγει αποφασιστικά μια πλευρά σε έναν ξένο πόλεμο, και περισσότερο ένας διαπραγματευτής που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι μια γρήγορη διευθέτηση και η λήξη του πολέμου με σχεδόν οποιουσδήποτε όρους, και ο οποίος, για να το πετύχει αυτό, θα αλλάζει συνεχώς πλευρές για να δώσει κίνητρο σε κάθε πλευρά να υποχωρήσει.

Το παράδοξο αυτού του είδους διπλωματίας είναι το εξής: το γεγονός ότι ο Πούτιν πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή είναι η στρατηγική του Τραμπ, αποδυναμώνει αφάνταστα την πιθανότητα επιτυχίας της. Πράγματι, ο μεγάλος κίνδυνος για τον Τραμπ είναι ότι η τελευταία του μεταβολή υπογραμμίζει μόνο ότι οι ΗΠΑ δεν βλέπουν ζωτικό φυσικό συμφέρον στην Ουκρανία. Παρά τη βελτίωση του κλίματος με τους Ευρωπαίους τον τελευταίο μήνα, η ομάδα Τραμπ εξακολουθεί να βλέπει την Ουκρανία ως θεμελιωδώς ευρωπαϊκό πρόβλημα και συνεχίζει να πιστεύει - δικαίως - ότι τελικά οι Ευρωπαίοι είναι χρόνια ανίκανοι, οικονομικά και ηθικά, να διαθέσουν τους πόρους και να κάνουν τις θυσίες που απαιτούνται για να αναγκάσουν τη Ρωσία να παραδώσει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών που έχει καταλάβει και να επιβάλει μια διαρκή ειρήνη, και έτσι να κερδίσει τον πόλεμο. Ο σκεπτικισμός των βασικών συμβούλων του Τραμπ σχετικά με την υποστήριξη για την Ουκρανία είχε τις ρίζες του στην πεποίθηση ότι μια συμμαχία που επιθυμούσε τον σκοπό χωρίς να επιθυμεί τα μέσα θα πολεμούσε πάντα έναν ασύμμετρο πόλεμο τον οποίο δεν θα μπορούσε να κερδίσει. Η εμφανής αλλαγή της γνώμης του αυτήν την εβδομάδα δεν θα το αλλάξει αυτό.