Παρά τις διαρκείς βροχοπτώσεις που χαρακτηρίζουν το ολλανδικό τοπίο, οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας κυκλοφορούν στους δρόμους χωρίς ομπρέλα. Για όσους προέρχονται από χώρες του Νότου αυτό μοιάζει σχεδόν ανεξήγητο, όμως για τους Ολλανδούς αποτελεί μέρος μιας βαθιά ριζωμένης νοοτροπίας. Μια Ιταλίδα που ζει μόνιμα στην Ολλανδία επιχειρεί να εξηγήσει αυτή την ιδιαιτερότητα, μέσα από την προσωπική της εμπειρία.

Διαβάστε: Η δολοφονία που σοκάρει την Ολλανδία: Η 18χρονη κόρη βρέθηκε πνιγμένη σε βάλτο -Τις εντολές θανάτου της κόρης έδωσε ο… πατέρας

Το πρώτο και ίσως πιο καθοριστικό στοιχείο είναι ο καιρός. Οι ισχυροί άνεμοι που κυριαρχούν τους περισσότερους μήνες του χρόνου καθιστούν την ομπρέλα πρακτικά άχρηστη. Συχνά σπάει μέσα σε λίγα λεπτά, ανοίγει από την ανάποδη ή απλώς δεν προσφέρει καμία προστασία. Έτσι, οι κάτοικοι προτιμούν να κυκλοφορούν είτε με αδιάβροχο είτε χωρίς καθόλου κάλυψη, γνωρίζοντας ότι η βροχή είναι σχεδόν καθημερινότητα.

Γιατί οι Ολλανδοί δεν χρησιμοποιούν ομπρέλα: Μια χώρα χτισμένη πάνω στο ποδήλατο

Η Ολλανδία δεν είναι γνωστή μόνο για τα κανάλια της αλλά κυρίως για την κουλτούρα του ποδηλάτου. Στις πόλεις, η πλειονότητα μετακινείται αποκλειστικά με δύο ρόδες, γεγονός που καθιστά την ομπρέλα εξαιρετικά άβολη. Κανείς δεν μπορεί να ποδηλατήσει ισορροπημένα κρατώντας παράλληλα ομπρέλα, ειδικά με δυνατό άνεμο και στενά δρομάκια.

Οι Ολλανδοί έχουν μάθει να ζουν μέσα στις εναλλαγές του καιρού. Η καταιγίδα μπορεί να μετατραπεί σε ηλιοφάνεια και πάλι σε βροχή μέσα σε λίγα λεπτά. Αν κουβαλούσαν ομπρέλα καθημερινά, θα έπρεπε να την έχουν πάντα μαζί τους, κάτι που θεωρούν περιττό βάρος. Η λύση τους είναι απλή: αδιάβροχο, κουκούλα και συνεχίζεις τη μέρα σου. Πέρα από την πρακτικότητα, υπάρχει και μια πολιτισμική διάσταση. Η βροχή, ο αέρας και το κρύο δεν αντιμετωπίζονται ως λόγοι προσαρμογής, αλλά ως αναπόφευκτο στοιχείο της καθημερινότητας. «Δεν είμαστε φτιαγμένοι από ζάχαρη», λένε χαρακτηριστικά, μια φράση που συνοψίζει την στάση τους απέναντι στο κλίμα.

Δύο διαφορετικές κουλτούρες, ένα κοινό συμπέρασμα

Η Ιταλίδα αφηγήτρια αναγνωρίζει ότι η δική της σχέση με τη βροχή διαφέρει σημαντικά από του Ολλανδού συντρόφου της. Εκείνη μεγάλωσε καλώντας τον πατέρα της να την πάρει με το αυτοκίνητο όταν έβρεχε· εκείνος πήγαινε στο σχολείο με ποδήλατο, ανεξαρτήτως καιρού.

Η απόσταση ανάμεσα στη νοτιοευρωπαϊκή ανάγκη προστασίας και την ολλανδική αποδοχή των στοιχείων της φύσης, τελικά εξηγεί γιατί μια χώρα που ζει στο νερό δεν κρατά σχεδόν ποτέ ομπρέλα.