Παρασκευαζόταν από ελαφρώς βρασμένο ρύζι, μυρωδικά και γάλα, τα οποία τοποθετούνταν στο χιόνι για να πήξουν. Τα περισσότερα βιβλία που αναφέρονται στην ιστορία του παγωτού είναι γεμάτα από πολλών ειδών μύθους.

Ο δημοφιλέστερος απ' αυτούς αναφέρεται στον Μάρκο Πόλο (1254-1324), ο οποίος είδε να παρασκευάζουν παγωτά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Κίνα και στην επιστροφή του τα έφερε στην Ιταλία. Το 1533, όταν η Κατερίνα των Μεδίκων παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β' της Γαλλίας, έφερε στη νέα της πατρίδα ένα παγωμένο επιδόρπιο από γλυκιά κρέμα, η οποία έμοιαζε πολύ με το σημερινό παγωτό.

Το παγωτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων καθώς ήταν πολύ ακριβό, αφού δεν ήταν καθόλου εύκολο να διατηρηθεί ο πάγος το καλοκαίρι. Όμως γύρω στα 1560 ένας Ισπανός γιατρός που ζούσε στη Ρώμη, ο Μπλάσιους Βιλαφράνκα, ανακάλυψε ότι προσθέτοντας νιτρική ποτάσα στο χιόνι και στον πάγο μπορούσε να καταψύξει οτιδήποτε πολύ πιο γρήγορα.

Η τεχνική της παρασκευής κρέμας με γάλα και αυγά ξεκίνησε στη Γαλλία στα μέσα του 18ου αιώνα. Οι Αμερικάνοι γεύτηκαν για πρώτη φορά το παγωτό το 1800. Τον 19ο αιώνα η βιομηχανική κατασκευή του παγωτού απλουστεύτηκε με την εμφάνιση του παγωτού μηχανής το 1843 στη Αγγλία και στην Αμερική. Το παγωτό διαδόθηκε στην Αγγλία και στην Αμερική χάρη στους Ιταλούς μετανάστες που το πωλούσαν στους δρόμους.