ΔΝΤ: Το παγκόσμιο χρέος στα 188 τρισ. δολάρια για το 2018
Για την «ωρολογιακή βόμβα» του παγκόσμιου χρέους προειδοποιεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με το σύνολο του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους παγκοσμίως να ανέρχεται στα 188 τρισ. δολάρια στα τέλη του 2018, αυξημένο κατά 3 τρισ. δολάρια σε σύγκριση με τα επίπεδα του 2017.
Η επικαιροποίηση της βάσης δεδομένων του ΔΝΤ για το παγκόσμιο χρέος δείχνει ότι ορισμένες ανεπτυγμένες οικονομίες δεν είναι προετοιμασμένες για μια επόμενη οικονομική επιβράδυνση. Όπως δείχνουν τα στοιχεία του ΔΝΤ, σύμφωνα με το naftemporiki.gr, η παγκόσμια αναλογία χρέους ως προς το ΑΕΠ ανήλθε στο 226% το 2018, έχοντας αυξηθεί κατά μιάμιση ποσοστιαία μονάδα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Παρότι πρόκειται για τη μικρότερη ετήσια αύξηση από το 2004, μια πιο προσεκτική ματιά στα στοιχεία ανά χώρα αποκαλύπτουν ολοένα και περισσότερες αδυναμίες, σε μια ένδειξη ότι πολλές χώρες δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν μια νέα φάση οικονομικής επιβράδυνσης, υπογραμμίζει το ΔΝΤ.
Παρότι οι περισσότερες χώρες, εκτός από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, προσπαθούν να μειώσουν το χρέος που συσσωρεύθηκε μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένει σε επίπεδα υψηλότερα από την εποχή προ της κρίσης του 2008 και ανέρχεται σχεδόν στο 90% στις ανεπτυγμένες οικονομίες, υπογραμμίζει η έκθεση.
Συγκεκριμένα, στο ένα τρίτο των ανεπτυγμένων οικονομιών, το χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ είναι 30 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο σε σύγκριση με τα επίπεδα προ κρίσης,ενώ ο μέσος όρος στις αναδυόμενες αγορές βρίσκεται πλέον σε επίπεδα συγκρίσιμα με τα αντίστοιχα στις κρίσεις στα μέσα της δεκαετίας του '80 και '90.
Την ίδια στιγμή, η ολοένα και αυξανόμενη τάση της χρήσης του εταιρικού χρέους για κερδοσκοπικά χρηματοοικονομικά στοιχήματα θα μπορούσε να καταστήσει την παγκόσμια οικονομία ακόμη πιο ευάλωτη σε μια νέα επιβράδυνση, προειδοποιεί το ΔΝΤ.
Η αναλογία εταιρικού χρέους στις ανεπτυγμένες οικονομίες αυξάνεται σταθερά από το 2010 και τώρα βρίσκεται σε εξίσου υψηλά επίπεδα όπως το 2008. Παρότι κάποιες μεγάλες οικονομίες όπως η Ισπανία και η Βρετανία έχουν μειώσει σημαντικά τα επίπεδα χρέους, δεν ισχύει το ίδιο για τις ΗΠΑ, όπου το εταιρικό χρέος αυξάνεται σταθερά από το 2011 και ανήλθε σε επίπεδα-ρεκόρ στα τέλη του 2018.
Στην ερευνητική έκθεση που αναρτήθηκε στο blog του ΔΝΤ, το Ταμείο υπογραμμίζει ότι η χρήση ιδιωτικού χρέους για τη χρηματοδότηση μερισμάτων, προγραμμάτων επαναγοράς μετοχών ή συμφωνιών εξαγορών και συγχωνεύσεων θα μπορούσε να «μεγεθύνει ένα σοκ» στην περίπτωση μιας στάσης πληρωμών.
«Εν αντιθέσει με τις συνθήκες πριν από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, οι κίνδυνοι δεν επικεντρώνονται αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και στον δημόσιο τομέα, εν μέρει αντανακλώντας την υφιστάμενη κληρονομιά της παγκόσμιας κρίσης», αναφέρουν οι Μαριαλούς Μορένο Μπαντία, deputy division chief του τμήματος δημοσιονομικών υποθέσεων του ΔΝΤ, και Πάολο Ντουντίνε, senior economist του Ταμείου.
Σ'ύμφωνα με τους συγγραφείς της έκθεσης, «η μείωση του χρέους στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πρόσθετο βάρος στον ήδη υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα εάν μια μείωση της οικονομικής παραγωγής οδηγήσει σε χαμηλότερα έσοδα ή εάν οι εταιρικές στάσεις πληρωμών πυροδοτήσουν ζημίες και υπονομεύσουν τον δανεισμό από τις τράπεζες», προσθέτουν ο Μορένο Μπαντία και Ντουντίνε.
Η επικαιροποίηση της βάσης δεδομένων του ΔΝΤ για το παγκόσμιο χρέος δείχνει ότι ορισμένες ανεπτυγμένες οικονομίες δεν είναι προετοιμασμένες για μια επόμενη οικονομική επιβράδυνση. Όπως δείχνουν τα στοιχεία του ΔΝΤ, σύμφωνα με το naftemporiki.gr, η παγκόσμια αναλογία χρέους ως προς το ΑΕΠ ανήλθε στο 226% το 2018, έχοντας αυξηθεί κατά μιάμιση ποσοστιαία μονάδα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Παρότι πρόκειται για τη μικρότερη ετήσια αύξηση από το 2004, μια πιο προσεκτική ματιά στα στοιχεία ανά χώρα αποκαλύπτουν ολοένα και περισσότερες αδυναμίες, σε μια ένδειξη ότι πολλές χώρες δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν μια νέα φάση οικονομικής επιβράδυνσης, υπογραμμίζει το ΔΝΤ.
Παρότι οι περισσότερες χώρες, εκτός από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, προσπαθούν να μειώσουν το χρέος που συσσωρεύθηκε μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένει σε επίπεδα υψηλότερα από την εποχή προ της κρίσης του 2008 και ανέρχεται σχεδόν στο 90% στις ανεπτυγμένες οικονομίες, υπογραμμίζει η έκθεση.
Συγκεκριμένα, στο ένα τρίτο των ανεπτυγμένων οικονομιών, το χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ είναι 30 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο σε σύγκριση με τα επίπεδα προ κρίσης,ενώ ο μέσος όρος στις αναδυόμενες αγορές βρίσκεται πλέον σε επίπεδα συγκρίσιμα με τα αντίστοιχα στις κρίσεις στα μέσα της δεκαετίας του '80 και '90.
Την ίδια στιγμή, η ολοένα και αυξανόμενη τάση της χρήσης του εταιρικού χρέους για κερδοσκοπικά χρηματοοικονομικά στοιχήματα θα μπορούσε να καταστήσει την παγκόσμια οικονομία ακόμη πιο ευάλωτη σε μια νέα επιβράδυνση, προειδοποιεί το ΔΝΤ.
Η αναλογία εταιρικού χρέους στις ανεπτυγμένες οικονομίες αυξάνεται σταθερά από το 2010 και τώρα βρίσκεται σε εξίσου υψηλά επίπεδα όπως το 2008. Παρότι κάποιες μεγάλες οικονομίες όπως η Ισπανία και η Βρετανία έχουν μειώσει σημαντικά τα επίπεδα χρέους, δεν ισχύει το ίδιο για τις ΗΠΑ, όπου το εταιρικό χρέος αυξάνεται σταθερά από το 2011 και ανήλθε σε επίπεδα-ρεκόρ στα τέλη του 2018.
Στην ερευνητική έκθεση που αναρτήθηκε στο blog του ΔΝΤ, το Ταμείο υπογραμμίζει ότι η χρήση ιδιωτικού χρέους για τη χρηματοδότηση μερισμάτων, προγραμμάτων επαναγοράς μετοχών ή συμφωνιών εξαγορών και συγχωνεύσεων θα μπορούσε να «μεγεθύνει ένα σοκ» στην περίπτωση μιας στάσης πληρωμών.
«Εν αντιθέσει με τις συνθήκες πριν από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, οι κίνδυνοι δεν επικεντρώνονται αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και στον δημόσιο τομέα, εν μέρει αντανακλώντας την υφιστάμενη κληρονομιά της παγκόσμιας κρίσης», αναφέρουν οι Μαριαλούς Μορένο Μπαντία, deputy division chief του τμήματος δημοσιονομικών υποθέσεων του ΔΝΤ, και Πάολο Ντουντίνε, senior economist του Ταμείου.
Σ'ύμφωνα με τους συγγραφείς της έκθεσης, «η μείωση του χρέους στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πρόσθετο βάρος στον ήδη υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα εάν μια μείωση της οικονομικής παραγωγής οδηγήσει σε χαμηλότερα έσοδα ή εάν οι εταιρικές στάσεις πληρωμών πυροδοτήσουν ζημίες και υπονομεύσουν τον δανεισμό από τις τράπεζες», προσθέτουν ο Μορένο Μπαντία και Ντουντίνε.
