Η απεργία πείνας είναι μια πολύ δύσκολη δοκιμασία για τον απεργό, με τις συνέπειες στον οργανισμό να φαίνονται από τις πρώτες μέρες. Σύμφωνα με τους γιατρούς μια απεργία πείνας μπορεί να διαρκέσει πολλές μέρες αν το άτομο που την κάνει δεν έχει προβλήματα υγείας κατά την έναρξη της. Αντίθετα αν η κατάσταση της υγείας του είναι επιβαρυμένη μπορεί να πεθάνει μέσα σε τρεις εβδομάδες.

Σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες το ρεκόρ της πιο μακροχρόνιας απεργίας πείνας κατέχουν τα μέλη του ΙΡΑ John και Peter Crowley, Thomas Donovan, Michael Burke, Michael O'Reilly, Christopher Upton, John Power, Joseph Kenny και Sean Hennessy, οι οποίοι συμπλήρωσαν 94 μέρες στη φυλακή του Κορκ. Ξεκίνησαν την απεργία στις 11 Αυγούστου και την σταμάτησαν στις 12 Νοεμβρίου του 1920.

Συνολικά 60 άτομα είχαν ξεκινήσει την απεργία πείνας κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας. Οι βρετανικές αρχές μετέφεραν πολλούς σε άλλες φυλακές, με συνέπεια να παραμείνουν στο Κορκ 12 φυλακισμένοι.

Ένας από αυτούς, ο Michael Fitzgerald πέθανε στη φυλακή του Κορκ στις 17 Οκτωβρίου του 1920, μετά από 67 μέρες απεργίας.

Ο Joseph Murphy απεβίωσε επίσης στη φυλακή του Κορκ στις 25 Οκτωβρίου του 1920, μετά από 76 μέρες απεργίας.

Ο Terrence McSwiney είχε εκλεγεί δήμαρχος του Κορκ το 1920. Ξεκίνησε την απεργία πείνας στις 12 Αυγούστου και οι βρετανικές αρχές τον μετέφεραν στη φυλακή του Μπρίξτον στον Λονδίνο. Πέθανε λίγες ώρες αργότερα από τον Murphy μετά από 74 μέρες απεργίας.

Οι θάνατοι των τριών ανάγκασαν τον Arthur Griffith, ο oποίος εκτελούσε χρέη προέδρου της Ιρλανδίας να ζητήσει από τους εννέα φυλακισμένους που είχαν απομείνει να σταματήσουν την απεργία πείνας, όπως και έπραξαν.

Δημοσίευμα της εφημερίδας "New York Times" για τη λήξη της απεργίας πείνας των εννέα κρατούμενων.