Του Γιώργου Αλοίμονου*

Δεν είναι καινούργιο, ούτε πρωτοφανές. Όλα τα σοσιαλιστικά, ή καλύτερα τα Σοσιαλοδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν το ίδιο αδιέξοδο: είτε αποροφήθηκαν από την πραγματικότητα της λιτότητας που λειτουργεί ως μονόδρομος κυβερνησιμότητας ή απλά γίνονται γραφικά αναζητώντας λύσεις στην αριστερή πτέρυγά τους.

Το τελευταίο έχει συμβεί στους Εργατικούς στην Βρετανία. Με τον αντί δημοφιλή – όχι στους οπαδούς του κόμματος- Τζέρεμι Κόρμπιν στο τιμόνι, που αποτέλεσε την ιδανική λύση για την  πλήρη «απομπλεροποιήση» του κόμματος, οι Εργατικοί ταλανίζονται να βρουν ταυτότητα σε μια κοινωνία δραστικά διαφορετική.

Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει αλλάξει σημαντικά: το «βρετανικό όνειρο» - αν υπήρξε ποτέ- συνθλίβεται από την ακριβή πραγματικότητα και, με κορυφαία αιτία και ίσως και αφορμή το BREXIT, κατέστη σαφέστερο του προφανούς ότι αναζητεί ένα νέο εθνικό αφήγημα.

Οι παλιές διαχωριστικές κατέρευσαν, ηκοινωνία είναι βαθύτατα διχασμένη, και στις λαικίστικες και ακροδεξιές εκφάνσεις του καθε Μπορις Τζόνσον και Ναιγκελ Φάρατζ δεν υπάρχει ουσιαστική ανταπάντηση. Ή εστω, για να είμαστε δίκαιοι, δεν μπορεί να αποτελεί ανταπάντηση η άρνηση για τα πυρηνικά, τα Συνδικάτα και η “αλίευση” ψήφων με υποψήφιους απο διαφορετικές κοινότητες χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο.

Εκεί που πέτυχε ο Μπλερ – και που το κόμμα του δεν υπερασπίστηκε κατα την εκδοση του πορίσματος για τον πόλεμο στο Ιράκ- ήταν στο γεγονός ότι έκανε δικό του κεκτημένο και τις συνέπειες του φιλελευθερισμόυ – ακόμα και την σκληρή ιστορία της Θάτσερ- και την Ευρώπη. Ειδικότερα στο θέμα της Ευρώπης οι Εργατικοί του Κόρμπιν στάθηκαν με βρετανική ειρωνεία τάχα υπέρ αλλα στην ουσία απέναντι. Και, αν και είχαν σύμβουλο τον κάθε Βαρουφάκη, όπως είχε αποκαλύψει ο Γιώργος Νόκος στην εφημερίδα Παραπολιτικά, δεν τόλμησαν να πουν ότι δεν θέλουν την ΕΕ του κεφαλαίου αλλά είναι υπέρ της κοινής ΕυρωπαΙκής πορείας. Ή μήπως δεν είναι;

Και ήρθαν τα πέτρινα χρόνια της Προεδρίας του Μπράουν και του Μίλιμπαντ. Και μετά, τα μέλη του κόμματος επέμειναν στην αριστερή γραμμή και επέλεξαν τον Κόρμπιν ως μια εντιμη προσπάθεια ιδεολογικής κάθαρσης.

Ωραία, και μετά; Ποιά είναι η λύση που προτείνουν στην βρετανική κοινωνία, το νέο γιατρό που δουλεύει για χαρτζιλίκη, τον νέο αστυνομικό και την νέα νοσοκόμα που δεν μπορεί να μείνει στο Λονδίνο λόγω ακριβών ενοικιών; Τίποτα ουσιαστικό. Αφού, ο καταναλωτισμός και η φούσκα των ρωσικών και κινεζικών κεφαλαίων αυξάνει τις τιμές των ακινήτων όλοι είναι ευτυχισμένοι.

Δεν είναι το πρόβλημα ο Κόρμπιν. Το πρόβλημα είναι η ιδεολογίες που αλώθηκαν από την πραγματικότητα του βίαιου καταναλωτισμού σε όλη την δύση. Άλλωστε, δεν ειναι αμοιρο των εξελίξεων ότι και οι παραδοσιακές εφημερίδες που υποστήριζουν τους Εργατικούς έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο.

Άρα η κρίση των Εργατικών είναι θέμα πολιτικής. Χρειάζεται, χωρίς να αρνούνται το παρελθόν τους, να βρουν το αφήγημα που θα “σκοτώνει πολιτικά” την διχαστική ακροδεξια ρητορεία των Συντηρητικών στην μετα BREXIT εποχή, να ξανα γοητεσουν Σκωτία και Ουαλία και να πείσουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν. Αν το θέλουν. 

Έχουν δικαίωμα και να μη το θέλουν. Αλλά αξιόπιστη Αντιπολίτευση πρέπει να είναι. Μπορεί πολλοί να λένε ότι οι εκπτώσεις στο Λονδίνο είναι οι καλύτερες, αλλά στην πολιτική όσο μεγαλύτερες οι εκπτώσεις τόσο σφοδρότερες οι συνέπειες. 

Η πληγή που άνοιξε το ΒΡΕΧΙΤ πρέπει να κλείσουν. Να λειτουργήσει η έννοια της «συγκολητικής βρετανικής ταυτότητας έναντι των φυλετικών και θρησκευτικών διαχωριστικών. Αλλιώς ούτε το Ντάλας, ούτε οι τζιχαντιστές είναι μακριά. God save the Queen και το βρετανικό πολιτικό σύστημα.

*Ο Γιώργος Αλοίμονος είναι δημοσιογράφος