Η ακτιβίστρια και εικαστικός Casey Jenkins παλεύει με το καλλιτεχνικό της έργο κατά του μισογυνισμού και της φαλλοκρατικής κοινωνίας.

Η ίδια αποκαλεί τον εαυτό της «craftivist», ένας όρος που περιγράφει το είδος εκείνο της ακτιβιστικής δράσης που περιλαμβάνει παραδοσιακές μεθόδους παραγωγής και κατασκευής στην υπηρεσία πλέον πολιτικών και κοινωνικών διεκδικήσεων.

Η Jenkins λοιπόν και οι συνεργάτες της αποφάσισαν να φέρουν τα πάνω-κάτω στη γενέτειρά τους, την Αυστραλία, με ένα εξαίσιο δείγμα performance art, που μιλά πιο εύγλωττα από κάθε λέξη. Η εικαστική παράσταση έχει επισήμως τίτλο «Casting Off My Womb», έχει όμως ήδη γίνει γνωστή ως «Vaginal Knitting» (κολπικό πλέξιμο).

Και σε περίπτωση που διερωτάστε, πρόκειται γι' αυτό ακριβώς που υποδηλώνει ο όρος: «θα περάσω 28 μέρες πλέκοντας με μαλλί που έχω εισάγει στο αιδοίο μου», εξηγεί η Jenkins, «επειδή είμαι συναισθηματικά δεμένη με το πλέξιμο».

Η σωματική performance της αρτίστας επιδιώκει να συνδέσει το πλέξιμο, μια κατεξοχήν γυναικεία ενασχόληση, με το ίδιο το γυναικείο σώμα, κάνοντας το παραγόμενο ρούχο να ενσωματώνει έτσι κυριολεκτικά τον βιολογικό κύκλο της γυναίκας, τη ζωή της δηλαδή σε όλες τις φυσιολογικές της εκφάνσεις.

«Κάποιες φορές είναι αρκετά δυσάρεστο, άλλες πάλι λειτουργεί αφροδισιακά», ομολογεί η Jenkins, για να συνεχίσει: «η performance δεν θα ήταν performance αν άφηνα έξω την έμμηνη ρύση μου». Η φεμινιστική παράσταση που έστησε η καλλιτέχνιδα δεν αποτελεί βέβαια καινούρια ιδέα, καθώς ο γυναικείος κόλπος έχει χρησιμοποιηθεί και παλιότερα για να μεταφέρει μηνύματα και να πιέσει την τέχνη στα ακρότατα όριά της.

Μπορεί κανείς να μνημονεύσει το «Cut Piece» της Yoko Ono, την κολπική ηχώ στο έργο «Internal Scroll» της Carolee Schneeman αλλά και άλλες γυναικείες performance που χρησιμοποιούν το αιδοίο, ένα θέμα-ταμπού στην κοινωνία, άλλοτε ως δείκτη δημιουργικής δύναμης και άλλοτε ως παράγοντα αποξένωσης και αλλοτρίωσης.

Και είναι άξιο αναφοράς ότι οι ίδιες φεμινιστικές θεματικές που σόκαραν το κοινό στις δεκαετίες του '60 και του '70 συνεχίζουν να προκαλούν τα ίδια έντονα συναισθήματα και σήμερα. «Ελπίζω οι άνθρωποι θα αναρωτηθούν για τους φόβους και τις αρνητικές συνδέσεις που έχουν για το αιδοίο», καταλήγει η Jenkins...