O κοροναϊός και οι επιστήμονες υγείας
Παναγιωτης Χαλβατσιωτης
Τώρα που όλοι μένουμε σπίτι για να ανακόψουμε δραστικά την διασπορά του ιού, κάποιοι δεν πρέπει να μένουν στο σπίτι τους γιατί οφείλουν να στελεχώνουν τις υπηρεσίες υγείας της Χώρας. Θα πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις αυτού του αόρατου μεν, αλλά ανθρωποφάγου εχθρού.
Όπως επισημαίνει ο εκδότης του ιατρικού περιοδικού Lancet στην έκδοση της 21ης Μαρτίου, χιλιάδες επιστήμονες υγείας στην Κίνα αλλά και το 20% του υγειονομικού προσωπικού της Ιταλίας νόσησαν από τον ιό και μερικοί τελικά δεν τα κατάφεραν. Το σίγουρο όμως είναι ότι όλοι υπέφεραν και υποφέρουν από σωματική εξουθένωση και από έντονη ψυχολογική επιβάρυνση. Η αδυναμία να συνδράμεις στη σωτηρία ασθενών και οι αποφάσεις ζωής που καλείσαι να πάρεις για το ποιους ασθενείς θα επιλέξεις να αφήσεις αβοήθητους λόγω της έλλειψης ικανού αριθμού αναπνευστήρων σε φορτίζει ψυχικά. Επιφορτίζεσαι χωρίς να το θέλεις με την ευθύνη της επιβίωσης κάποιου, επειδή απλά δεν επαρκεί ο τεχνικός εξοπλισμός.
Το άγχος και ο φόβος των επιστημόνων υγείας μήπως μεταφέρουν τον κορωνοϊό και σε άλλους ασθενείς που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία για άλλες αιτίες, δυναστεύουν την καθημερινότητα τους. Τέλος η αίσθηση ότι ζεις σε ένα επικίνδυνο για την υγεία σου περιβάλλον, οι άγνωστες ακόμα σε ένα μεγάλο ποσοστό σαφών οδηγιών προφύλαξης των εκτιθέμενων στον ιό γιατρών, νοσηλευτών, αλλά και του προσωπικού καθαριότητας, οδηγεί τις ψυχικές αντοχές στα άκρα. Οι επιστήμονες υγείας ευρίσκονται λοιπόν σε μεγαλύτερο κίνδυνο να μολυνθούν, αλλά και να μεταδώσουν την νόσο. Ο φόβος κυριαρχεί αλλά η μάχη δεν εγκαταλείπεται, όλοι θέλουν να προσφέρουν, όλοι θέλουν να βοηθήσουν τους πάσχοντες.
Οι υγειονομικοί γνωρίζουν ότι ίσως είναι αυτοί που θα μεταφέρουν τον ιό και στο σπίτι τους παρότι έχουν συχνά να φροντίσουν άτομα μεγάλης ηλικίας ή πάσχοντες από χρόνια νοσήματα. Παράλληλα τα κλειστά σχολεία δημιουργούν νέες ανάγκες στο σπίτι για τα παιδιά τους όπως η τηλε-εκπαίδευση, που οφείλουν επίσης να καλύψουν. Η παροχή των απαιτούμενων υλικών προφύλαξης είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα για την όσο το δυνατόν καλύτερη θωράκισή τους στον εχθρό. Παράλληλα, η διάθεση χώρων ξεκούρασης, τροφής αλλά και η φροντίδα των οικογενειών τους, αν απαιτηθεί, θα τους βοηθήσει να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους στο μακρύ αγώνα που τους περιμένει.
Οι υπηρεσίας υγείας είναι σε εγρήγορση και πιθανά να απαιτηθεί να αναπτύξουν τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες σε εξαντλητικούς ρυθμούς για πολλούς μήνες.
Όταν κάποιος επιστήμονας υγείας νοσήσει ή αναγκαστεί να μείνει για ένα διάστημα σε απομόνωση, το εργασιακό του φορτίο επιμερίζεται στους υπολοίπους. Είναι όμως αναμενόμενο πως η συχνή έκθεση τους στον ιό, θα αδρανοποιεί όλο και μεγαλύτερο αριθμό υγειονομικών με λογικό επακόλουθο να επιβαρύνεται υπέρμετρα ο εργασιακός φόρτος των υπολοίπων. Επόμενο λοιπόν είναι η άμεση αριθμητική τους ενίσχυση με νέο προσωπικό και με ποιοτικά βέβαια χαρακτηριστικά, ώστε να είναι άμεσα ετοιμοπόλεμο.
Η εργασιακή εξόντωση είναι γνωστό ότι αδυνατίζει το ανοσοποιητικό σύστημα και καθιστά τον οργανισμό πιο ευάλωτο στις λοιμώξεις. Μη ξεχνάμε επίσης ότι το προσωπικό στα νοσοκομεία έρχεται αντιμέτωπο με υψηλότερο ιικό φορτίο σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, αυξάνοντας τον κίνδυνο νόσησης.
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι αυτή την στιγμή οι επιστήμονες υγείας σε κάθε χώρα αποτελούν το πολυτιμότερο κομμάτι που διαθέτουν και οφείλουν να το διαφυλάξουν. Ας τους δοθεί λοιπόν η ιδιαίτερη φροντίδα που τους αρμόζει.
Όπως επισημαίνει ο εκδότης του ιατρικού περιοδικού Lancet στην έκδοση της 21ης Μαρτίου, χιλιάδες επιστήμονες υγείας στην Κίνα αλλά και το 20% του υγειονομικού προσωπικού της Ιταλίας νόσησαν από τον ιό και μερικοί τελικά δεν τα κατάφεραν. Το σίγουρο όμως είναι ότι όλοι υπέφεραν και υποφέρουν από σωματική εξουθένωση και από έντονη ψυχολογική επιβάρυνση. Η αδυναμία να συνδράμεις στη σωτηρία ασθενών και οι αποφάσεις ζωής που καλείσαι να πάρεις για το ποιους ασθενείς θα επιλέξεις να αφήσεις αβοήθητους λόγω της έλλειψης ικανού αριθμού αναπνευστήρων σε φορτίζει ψυχικά. Επιφορτίζεσαι χωρίς να το θέλεις με την ευθύνη της επιβίωσης κάποιου, επειδή απλά δεν επαρκεί ο τεχνικός εξοπλισμός.
Το άγχος και ο φόβος των επιστημόνων υγείας μήπως μεταφέρουν τον κορωνοϊό και σε άλλους ασθενείς που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία για άλλες αιτίες, δυναστεύουν την καθημερινότητα τους. Τέλος η αίσθηση ότι ζεις σε ένα επικίνδυνο για την υγεία σου περιβάλλον, οι άγνωστες ακόμα σε ένα μεγάλο ποσοστό σαφών οδηγιών προφύλαξης των εκτιθέμενων στον ιό γιατρών, νοσηλευτών, αλλά και του προσωπικού καθαριότητας, οδηγεί τις ψυχικές αντοχές στα άκρα. Οι επιστήμονες υγείας ευρίσκονται λοιπόν σε μεγαλύτερο κίνδυνο να μολυνθούν, αλλά και να μεταδώσουν την νόσο. Ο φόβος κυριαρχεί αλλά η μάχη δεν εγκαταλείπεται, όλοι θέλουν να προσφέρουν, όλοι θέλουν να βοηθήσουν τους πάσχοντες.
Οι υγειονομικοί γνωρίζουν ότι ίσως είναι αυτοί που θα μεταφέρουν τον ιό και στο σπίτι τους παρότι έχουν συχνά να φροντίσουν άτομα μεγάλης ηλικίας ή πάσχοντες από χρόνια νοσήματα. Παράλληλα τα κλειστά σχολεία δημιουργούν νέες ανάγκες στο σπίτι για τα παιδιά τους όπως η τηλε-εκπαίδευση, που οφείλουν επίσης να καλύψουν. Η παροχή των απαιτούμενων υλικών προφύλαξης είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα για την όσο το δυνατόν καλύτερη θωράκισή τους στον εχθρό. Παράλληλα, η διάθεση χώρων ξεκούρασης, τροφής αλλά και η φροντίδα των οικογενειών τους, αν απαιτηθεί, θα τους βοηθήσει να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους στο μακρύ αγώνα που τους περιμένει.
Οι υπηρεσίας υγείας είναι σε εγρήγορση και πιθανά να απαιτηθεί να αναπτύξουν τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες σε εξαντλητικούς ρυθμούς για πολλούς μήνες.
Όταν κάποιος επιστήμονας υγείας νοσήσει ή αναγκαστεί να μείνει για ένα διάστημα σε απομόνωση, το εργασιακό του φορτίο επιμερίζεται στους υπολοίπους. Είναι όμως αναμενόμενο πως η συχνή έκθεση τους στον ιό, θα αδρανοποιεί όλο και μεγαλύτερο αριθμό υγειονομικών με λογικό επακόλουθο να επιβαρύνεται υπέρμετρα ο εργασιακός φόρτος των υπολοίπων. Επόμενο λοιπόν είναι η άμεση αριθμητική τους ενίσχυση με νέο προσωπικό και με ποιοτικά βέβαια χαρακτηριστικά, ώστε να είναι άμεσα ετοιμοπόλεμο.
Η εργασιακή εξόντωση είναι γνωστό ότι αδυνατίζει το ανοσοποιητικό σύστημα και καθιστά τον οργανισμό πιο ευάλωτο στις λοιμώξεις. Μη ξεχνάμε επίσης ότι το προσωπικό στα νοσοκομεία έρχεται αντιμέτωπο με υψηλότερο ιικό φορτίο σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, αυξάνοντας τον κίνδυνο νόσησης.
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι αυτή την στιγμή οι επιστήμονες υγείας σε κάθε χώρα αποτελούν το πολυτιμότερο κομμάτι που διαθέτουν και οφείλουν να το διαφυλάξουν. Ας τους δοθεί λοιπόν η ιδιαίτερη φροντίδα που τους αρμόζει.
